Tο πρωί της 8ης Ιουνίου 2018, η Danielle Merzatta βρίσκόταν άγρυπνη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου, όπου ανάρωνε μετα την εξωμήτρια κύηση.  Ήταν 6 η ώρα το πρωί, και το ιατρικό κέντρο στο Morristown ήταν εντελώς ήσυχο. Την προηγούμενη μέρα, ο Merzatta, έπειτα επτά εβδομάδες εγκυμοσύνης, είχε επισκεφτεί το γυναικολόγο της για υπερηχογράφημα. Στην οθόνη, ο γιατρός της είχε υποδείξει ένα τέλεια σχηματισμένο έμβρυο – στο λάθος μέρος.

Τον Δεκέμβριο του 2014 η Merzatta, 34χρονη σχεδιάστρια κοσμημάτων, υπέστη την πρώτη της εξωμήτρια κύηση και παραλίγο να πεθάνει. Παρόλο που πολλές γυναίκες αναφέρονται στην εξωμήτρια κύηση απλά ως αποβολή, κάνουν λάθος καθώς πρόκειται για μία επείγουσα κατάσταση κατά την οποία ένα γονιμοποιημένο ωάριο μεγαλώνει εκτός της μήτρας, πράγμα που σημαίνει ότι είναι αδύνατο να αναπτυχθεί και ταυτόχρονα αποτελεί κίνδυνο για τη μητέρα. Μετά από αυτή την εμπειρία η Merzatta δεν μπορούσε να σταματήσει να φοβάται πως κάτι τέτοιο θα ξανασυμβεί. «Πώς να εμπιστευτώ το σώμα μου, μετά από αυτή την απογοήτευση?», αναρωτιόταν για μήνες μετά το συμβάν.

Κι  έτσι από το κρεβάτι του νοσοκομείου, ώρες μετά την απώλεια του αγέννητου μωρού της, η Merzatta έψαξε το κινητό της και επισκέφτηκε τη μόνο ιστοσελίδα που ένιωθε ότι θέλει να επισκεφτεί. «Άλλη μία μικρή ζωή τελείωσε σήμερα», πληκτρολόγησε ως σχόλιο στο Instagram account @IHadAMiscarriage. «Δεν ήξερα σε ποιον να μιλήσω, αλλά ήξερα ότι υπάρχει αυτή η σελίδα στο Instagram», λέει.

Ένα στα οχτώ ζευγάρια παλεύουν για να καταφέρουν να συλλάβουν ή για να γεννήσουν ένα υγειές μωράκι. Ακόμα και εάν μία γυναίκα μείνει τελικά έγκυος, ένα ποσοστό μεγαλύτερο του 20% καταλήγει σε αποβολή. Πολλές εγκυμοσύνες λήγουν πριν καλά καλά η γυναίκα καταλάβει ότι είναι έγκυος και η αιμορραγία που προκαλείτε θεωρείται μία περίοδος που έφτασες νωρίτερα ή αργότερα. Το Marie Claire μαζί με την εταιρεία SurveyMonkey πραγματοποίησε μία έρευνα που απέδειξε ότι 16% των γυναικών που συμμετείχαν έχουν αποβάλει μία φορά στη ζωή τους, ενώ το 9% έχουν αποβάλει περισσότερες από μία φορές.

Οι περισσότερες αποβολές που συμβαίνουν για πρώτη φορά είναι τυχαία γεγονότα. Χρωμοσωμικές ανωμαλίες, χωρίς κάποιο φταίξιμο από τη μητέρα ή τον πατέρα, προκαλούν τις περισσότερες αποβολές. Το ρίσκο της χρωμοσωμικής ανωμαλίας αυξάνεται καθώς αυξάνεται και η ηλικία του γονέα. Δηλαδή, όσο μεγαλύτερη είναι η γυναικά, τόσο πιθανότερο είναι να αποβάλει. Παρόλο που είναι δύσκολο να βγάλουμε συγκεκριμένα συμπεράσματα, η Mayo Clinic και το Αμερικανικό Κολέγιο Μαιευτήρων και Γυναικολόγων υποστηρίζουν ότι η μέση 35χρονη γυναίκα έχει πιθανότητες 20% να αποβάλει, ενώ η 40χρονη έχει ρίσκο 40%. Υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που επηρεάζουν αυτές τις πιθανότητες όπως χρόνιες παθήσεις και ορμονικές διαταραχές.

Οι παρεξηγήσεις σχετικά με τις αποβολές είναι ακόμα πολλές. Ένα 76% ερωτηθέντων σε έρευνα που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Μαιευτική και Γυναικολογία το 2015, πιστεύει πως το άγχος μπορεί να προκαλέσει αποβολή – δεν μπορεί. Ακόμα, καθημερινές δραστιριότητες όπως η άσκηση, το σεξ και το ταξίδι με αεροπλάνο δεν μπορούν να λειτουργήσουν με αυτόν τον τρόπο επίσης. Επιπλέον, η πλειοψηφία υποστήριξε ότι οι αποβολές είναι ένα σπάνιο γεγονός. Τέλος, 41% των συμμετεχόντων που είχαν αποβάλει αναφέρουν πως νιώσανε σαν να είχανε κάνει κάτι κακό και να το προκάλεσαν.

«Οι ενοχές και οι τύψεις είναι απίστευτες», δηλώνει η 33χρονη Cynthia Bosse. Έχει αποβάλει εφτά φορές και ποτέ δεν κατάφερε να γίνει μητέρα. «Αναρωτιέσαι συνεχώς γιατί μου συνέβη αυτό; Γιατί εγώ; Ζεις σε αυτό τον φαύλο κύκλο για χρόνια».

Οι γυναίκες αποβάλουν από τότε που το ανθρώπινο είδος άρχισε να υπάρχει. Όμως, ο τρόπος που οι γυναίκες μιλούν για αυτό και το διαχειρίζονται έχει αλλάξει δραματικά, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Όλο και περισσότερες γυναίκες στρέφονται στο διαδίκτυο μετά από την απώλεια αυτή. Η Bosse ανταλλάσσει μηνύματα με δύο γυναίκες τις οποίες γνώρισε σε ένα Facebook group και οι ιστορίες τους μοιάζουν με τη δικιά της. «Καταλαβαίνουν ακριβώς τον πόνο μου και εγώ καταλαβαίνω το δικό τους», λέει.

Αυτός ακριβώς ο μοιρασμένο πόνο που γεννάται από ένα ιδιαίτερο είδος απώλειας ήταν η βάση για την καμπάνια #IHadAMiscarriage που ξεκίνησε η Jessica Zucker, κλινική ψυχολόγος με ειδίκευση στην μητρική ψυχική υγεία, το 2014. Μέσα από τα άρθρα της με τις προσωπικές εμπειρίες αποβολής, μέσα από μία σειρά καρτών συμπαράστασης σε γυναίκες που βιώνουν αυτή την άσχημη εμπειρία και τη διάδοση του hastag της στο διαδίκτυό, η ψυχολόγος προσπαθεί να παλέψει το στίγμα γύρω από την αποβολή.

Το @IHadAMiscarriage είναι αισθητικά ευχάριστο και πολύ προσεκτικά οργανωμένο. Συνδιάζει προσωπικές μαρτυρίες με ξεχωριστά artworks, εικόνες από γυναίκες στις πιο ευάλωτες στιγμές του, συμβουλές ενεργοποίησης, σκίτσα και ζωγραφιές από γυναικεία κορμιά, καθώς και προσωπικές φωτογραφίες που στέλνουν οι followers.

Το 2012 η Meredith W., 49 χρονών τότε, άρχισε να αιμορραγεί και πίστεψε ότι ήταν κάποιο σύμπτωμα της εμμηνόπαυσης. Όταν η νοσοκομά την ενημέρωσε ότι ήταν έγκυος, η μητέρα έξι παιδίων, που έιχε επίσης αποβάλει άλλες 6 φορές, έννιωσε ευλογημένη και τρομοκρατημένη ταυτόχρονα, ένιωθε πως κάτι πήγαινε στραβά. Όντως, η εγκυμοσύνη της δεν ήταν βιώσημη. Διαγνώστηκε με Τροφοβλαστική Νόσο Κύησης (ΤΝΚ), μία πάθηση κατά την οποία κακοήθεις όγκοι αναπτύσσωνται στα κύτταρα που κανονικά θα σχημάτιζαν τον πλακούντα. Η βασική θεραπεία για το ΤΝΚ είναι η απομάκρυνση των όγκων με διαστολή και ξήρανση αναρρόφησης (D & C), την οποία η Meredith πραγματοποίησε δύο ημέρες αργότερα. Έχει υποβληθεί επίσης σε υστερεκτομή και σε 13 εβδομάδες χημειοθεραπείας.

Η Meredith λέει «Δεν το είπα σε κάνεναν. Δεν ήθελα ερωτήσεις ούτε και συμπόνια. Ένιωσα μεγάλη ντροπή που έμεινα έγκυος και ανησυχούσα ότι όλοι θα λένε ότι είμαι τρελή που δεν χρησιμοποιησα κάποια μέθοδο αντισύλληψης». Ξαφνικά, όμως, το 2017 η Meredith βρήκε ένα Facebook group με γυναίκες που υπέφεραν από την ίδια ασθένεια. Μέχρι τότε είχε μιλήσει σε ελάχιστους ανθρώπους για το γεγονός, αλλά μέσα από την ομάδα ανοίχτηκε σε άλλες γυναίκες που έχουν περάσει την ίδια τραυματική εμπειρία.

Τι είναι αυτό που κάνει τις διαδικτυακές κοινότητες να μας βοηθούν να εκφράσουμε και να διαχειριστούμε τον πόνο? Σχεδόν όλες οι γυναίκες χαρακτήρισαν τις ομάδες αυτές ως «safe space» καθώς επέλεγαν σε ποιες θα συμμετάσχουν και μιλούσαν ελεύθερα. Άλλες αναφέρουν ότι τις βοήθησε πολύ η ανωνυμία, κάποιες φορές να μιλάς με ξένους είναι πιο εύκολο από το να συζητάς με κοντινούς σου ανθρώπους. Το να μοιράζεσαι την ιστορία σου με αληθινό και ωμό τρόπο, χωρίς να φοβάσαι την κριτική, το να βοηθάς άλλους που έχουν περάσει την ίδια δυσκολία με εσένα, κάνει τον πόνο ελάχιστα πιο μαλακό.

 

Advertisement - Continue Reading Below
Advertisement - Continue Reading Below