Οι ινοκυστικοί μαστοί, μια κατάσταση με κύστες και καλοήθη οζίδια στο στήθος, είναι ιδιαίτερα κοινή, αλλά το μόνο που συνιστούν οι γιατροί (πέρα από στενή ιατρική παρακολούθηση, όπως άλλωστε για κάθε τύπο μαστού) είναι υπομονή, ακόμα και όταν συνοδεύονται από χρόνια ευαισθησία. Όταν όμως η ευαισθησία γίνεται χρόνιος και ανυπόφορος πόνος, δεν χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε με αυτόν, όπως διαπίστωσε η αρθρογράφος Kara McGrath.
Σύμφωνα με την προσωπική μαρτυρία της που μοιράζεται στο περιοδικό Allure, για εκείνη η διάγνωση ήρθε γύρω στο 2015 – αν και ο όρος «διάγνωση» δεν είναι σωστός γιατί δεν πρόκειται για πάθηση, ούτε καν για διαταραχή, όπως διευκρινίζει, αλλά για αλλαγές που θεωρείται πλέον ότι συμβαίνουν, λίγο έως πολύ, στις περισσότερες γυναίκες, ιδιαίτερα στην περιεμμηνόπαυση.
Οι ινοκυστικοί μαστοί, μια κατάσταση με κύστες και καλοήθη οζίδια στο στήθος, είναι ιδιαίτερα κοινή, αλλά το μόνο που συνιστούν οι γιατροί (πέρα από στενή ιατρική παρακολούθηση, όπως άλλωστε για κάθε τύπο μαστού) είναι υπομονή, ακόμα και όταν συνοδεύονται από χρόνια ευαισθησία.
Οι ινοκυστικοί μαστοί δεν συνδέονται με υψηλότερο κίνδυνο καρκίνου του μαστού, αν και μερικές φορές καθιστούν δυσκολότερη τη διάγνωση τυχόν κακοήθειας. Ο όρος, στην πραγματικότητα, αποτελεί μια «ομπρέλα» για διαφορετικές καταστάσεις και «μπορεί απλά να σημαίνει», όπως το θέτει η χειρουργός μαστού Elisa Port, «ότι το στήθος μιας γυναίκας έχει γρομπαλάκια, σβόλους και είναι ευαίσθητο». Όπως συμβαίνει και με πολλές ακόμα γυναικολογικές καταστάσεις, αποδίδονται, γενικά και αόριστα, στις «ορμόνες».
Όπως ποικίλλουν αυτές οι αλλαγές από γυναίκα σε γυναίκα, το ίδιο συμβαίνει και με τα συμπτώματα. Για παράδειγμα, η McGrath μπορεί να ψηλαφίσει (καλοήθη) ογκίδια σε διάφορα σημεία του στήθους της. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ένα, συγκεκριμένα, στο αριστερό στήθος, άρχισε να της προκαλεί ανυπόφορο πόνο.
Στα ιατρικά άρθρα που διάβασε, οι συμβουλές έλεγαν, για να αντιμετωπίσει τον πόνο, να σταματήσει να καταναλώνει αλκοόλ, καφεΐνη, τροφές πλούσιες σε αλάτι, λιπαρά ή ζάχαρη (αν και οι γιατροί της τής εξήγησαν ότι οι διατροφικές αλλαγές δεν έχουν αποτέλεσμα σε όλες), να φοράει μόνο αθλητικά σουτιέν (ακόμα και στον ύπνο) και ίσως να δοκιμάσει έλαιο πρίμουλας (που επίσης δεν είναι επιβεβαιωμένο ότι έχει αποτέλεσμα). Τα αναλγητικά επίσης βοηθούν, αλλά οι γιατροί τής συνέστησαν να μην τα παίρνει κάθε μέρα.
Ο όρος, στην πραγματικότητα, αποτελεί μια «ομπρέλα» για διαφορετικές καταστάσεις και «μπορεί απλά να σημαίνει», όπως το θέτει η χειρουργός μαστού Elisa Port, «ότι το στήθος μιας γυναίκας έχει γρομπαλάκια, σβόλους και είναι ευαίσθητο».
«Τα προηγούμενα δέκα χρόνια δοκίμασα όλες αυτές τις σπιτικές θεραπείες» σχολιάζει. «Το αθλητικό σουτιέν είχε κάποιο αποτέλεσμα, αλλά είναι απαίσιο να φοράς συνέχεια ένα σφιχτό σουτιέν. Ένιωσα να ασφυκτιώ, φτάνοντας στις ήπιες κρίσεις πανικού όταν το φορούσα στο κρεβάτι, έτσι σταμάτησα να το κάνω».
Η άλλη θεραπεία ήταν να περιμένει για την εμμηνόπαυση, «όταν τα ογκίδια και ο συνοδευτικός πόνος στο στήθος υποχωρούν στις περισσότερες γυναίκες. Αυτή τη “λύση” μού πρότειναν συχνότερα, λες και θα έπρεπε να νιώθω ικανοποιημένη γνωρίζοντας ότι ο ανυπόφορος πόνος (πιθανότατα) θα υποχωρούσε αν, απλά, περίμενα μερικές δεκαετίες».
Το 2019 είχε την αίσθηση ότι ο όγκος της άρχισε να μεγαλώνει. Έκανε μαστογραφία και, παρόλο που έδειχνε καλοήθης, ο γιατρός της συνέστησε, συμπληρωματικά βιοψία, που «παρά το τοπικό αναισθητικό πόνεσε κολασμένα, αλλά βγήκε αρνητική».
Το 2019 είχε την αίσθηση ότι ο όγκος της άρχισε να μεγαλώνει. Έκανε μαστογραφία και, παρόλο που έδειχνε καλοήθης, ο γιατρός της συνέστησε, συμπληρωματικά βιοψία, που «παρά το τοπικό αναισθητικό πόνεσε κολασμένα, αλλά βγήκε αρνητική».
Συνέχισε λοιπόν να υποφέρει σιωπηρά, μέχρι που το καλοκαίρι του 2024 ο πόνος έγινε διαπεραστικός. «Θύμωσα που κι εγώ και άλλες υποτίθεται ότι πρέπει, απλά, να ζούμε έτσι. Και καθώς βρίσκομαι στη μοναδική θέση να εργάζομαι σε μια ιστοσελίδα κυρίως με γυναίκες αναγνώστριες, έριξα την ιδέα ενός άρθρου για τις αλλαγές στους ινοκυστικούς μαστούς».
Στη συζήτησή της με τρεις διαφορετικούς γιατρούς, της είπαν περίπου το ίδιο: ότι ο πόνος που συνδέεται με αλλαγές στους ινοκυστικούς μαστούς είναι σπάνιος και πως οι σπιτικές θεραπείες έχουν μέτρια, στην καλύτερη περίπτωση, αποτελέσματα. «Αν όμως έχεις μια πραγματικά επώδυνη κύστη, πρέπει να κάνεις παροχέτευση [να την αδειάσεις από το υγρό], αυτό συνήθως φέρνει άμεση ανακούφιση».
Η McGrath μοιράστηκε και με τους τρεις γιατρούς τα συμπτώματά της και όλοι σχολίασαν ότι πιθανότατα ο πόνος της δεν προερχόταν από κύστη. Μερικές εβδομάδες αργότερα, μετά από μια ακόμα μαστογραφία και έναν υπέρηχο, συναντήθηκε με έναν χειρουργό μαστού που της είπε ότι ο όγκος της στο αριστερό στήθος ήταν καλοήθης και ονομαζόταν ινοαδένωμα. Παρόλο όμως που ο πόνος εντοπιζόταν στην ίδια περιοχή, δεν ήταν σίγουρο ότι της τον προκαλούσε αυτός. Σε κάθε περίπτωση, αποφάσισε να τον αφαιρέσει. Η επέμβαση έγινε λίγες μέρες μετά τα 35α γενέθλιά της και πήγε καλά.
Ένας χειρουργός μαστού της είπε ότι ο όγκος της στο αριστερό στήθος ήταν καλοήθης και ονομαζόταν ινοαδένωμα. Παρόλο όμως που ο πόνος εντοπιζόταν στην ίδια περιοχή, δεν ήταν σίγουρο ότι της τον προκαλούσε αυτός. Σε κάθε περίπτωση, αποφάσισε να τον αφαιρέσει.
Ο πόνος από την τομή ήταν αναμενόμενος «αλλά δεν συγκρινόταν με τίποτα με εκείνον από τον οποίο υπέφερα για περίπου δέκα χρόνια, ο οποίος είχε υποχωρήσει εντελώς». Πέντε μήνες μετά την επέμβαση, δεν έχει ξαναπονέσει.
«Υπάρχουν πολλές ιστορίες γυναικών που οι γιατροί υποτιμούν ή αγνοούν τα συμπτώματά τους, μέχρι που καταλήγουν στα επείγοντα με μεταστατικό καρκίνο ή ανεύρυσμα στον εγκέφαλο. Η δική μου εμπειρία είναι διαφορετική. Κάθε γιατρός με τον οποίο μίλησα κουνούσε με κατανόηση το κεφάλι του ενώ του περιέγραφα τα συμπτώματα. Καταλάβαινε απόλυτα ότι ο πόνος μου στο στήθος ήταν υπαρκτός και κοινός. Ταυτόχρονα όμως φαινόταν να πιστεύει ότι καθώς ήταν φυσιολογικός και δεν συνδεόταν με κάτι που θα με σκότωνε, δεν υπήρχε ούτε τρόπος ούτε λόγος να τον αντιμετωπίσουν. Καθώς έπαιρνα αυτό το μήνυμα στα ιατρικά ραντεβού μου, πίστευα ότι οι περισσότερες γυναίκες ένιωθαν όπως κι εγώ και, αφού δεν τις άκουγα να παραπονιούνται, ούτε εγώ μιλούσα».
«Κάθε γιατρός με τον οποίο μίλησα φαινόταν να πιστεύει ότι καθώς ο πόνος ήταν φυσιολογικός και δεν συνδεόταν με κάτι που θα με σκότωνε, δεν υπήρχε ούτε τρόπος ούτε λόγος να τον αντιμετωπίσουν».
Όπως καταλήγει η αρθρογράφος, «δεν συνιστώ σε όλες όσες έχουν στήθος με πόνο και γρομπαλάκια να κάνουν την ίδια επέμβαση, αλλά θέλω να ξέρετε ότι είναι μια επιλογή – και να διεκδικήσετε να μάθετε όλες τις επιλογές σας, ιδιαίτερα καθώς η έρευνα γύρω από αυτή την κατάσταση (ελπίζω) συνεχίζεται».
