Μάλλον ήταν ένας από τους πιο ασυνήθιστους τρόπους να βρεις ένα δημοσιογραφικό θέμα. Ενώ διασχίζαμε την Εθνική Αθηνών – Λαμίας με το αυτοκίνητο, περάσαμε δίπλα από ένα βαν με μια επιγραφή που δεν μπορούσα να συνδέσω με τίποτα από ό,τι γνώριζα: «The Flying Seagull Project». Αφού σχολιάσαμε μεταξύ μας τον πλεονασμό της φράσης «ιπτάμενος γλάρος», αναζήτησα περισσότερες λεπτομέρειες στο διαδίκτυο, για να ανακαλύψω μια ομάδα εμψυχωτών όπου ο αληθινός πλεονασμός είναι οι ανάγκες στις οποίες προσπαθεί να ανταποκριθεί, προσφέροντας εδώ και 17 χρόνια στιγμές χαράς σε παιδιά, αλλά και σε ενήλικες που αντιμετωπίζουν αδιανόητες, για τους περισσότερους από εμάς, αντιξοότητες.
Οι Flying Seagulls, που έχουν παρουσιαστεί ακόμα και από την Guardian, σύμφωνα με στοιχεία τους έχουν ψυχαγωγήσει μέχρι σήμερα πάνω από μισό εκατομμύριο παιδιά σε 24 χώρες. Μάλιστα ο ιδρυτής τους, ο Βρετανός Ash Perrin, ζει εδώ και περίπου μία δεκαετία στην Ελλάδα. Ήρθε «επειδή ερωτεύτηκα μια Ελληνίδα», αλλά η σχέση του με τη χώρα μας μακροημέρευσε περισσότερο από εκείνο το ειδύλλιο.
Αυτή είναι η ιστορία του και η ιστορία παιδιών που έχει συναντήσει σε όλο τον κόσμο, όπως την αφηγήθηκε στο Marie Claire.
Η αρχή
«Στο παρελθόν δούλευα ως κλόουν σε μεγάλες εκδηλώσεις. Έβγαζα πολλά χρήματα και έκανα ταξίδια. Είχα διασχίσει την Αυστραλία, είχα ζήσει σε τροπικό δάσος, η ζωή μου ήταν υπέροχη. Και μετά πήγα σε ένα ορφανοτροφείο στην Καμπότζη. Δεν έκανα πολλά πράγματα: μόνο μερικά μαγικά κόλπα, έπαιξα λίγα τραγούδια στην κιθάρα, αλλά τα παιδιά τρελάθηκαν, άλλαξε εντελώς η ενέργεια του χώρου.
»Όταν έφυγα από το ορφανοτροφείο συνέχισα να το σκέφτομαι: στο σπίτι όπου είχα μεγαλώσει δεν είχαμε πολλά χρήματα αλλά υπήρχε αγάπη. Η μαμά μου ήταν καλή, ο μπαμπάς μου αστείος. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι εκείνα τα παιδιά μεγαλώνουν χωρίς να έχουν ουσιαστικά τίποτα: κάποιος θα τα ταΐσει, κάποιος θα τους δώσει μια οδοντόβουρτσα, αλλά ποιος τα κάνει να γελούν; Με έπιασε απόγνωση που για κάποια παιδιά η μοναξιά είναι “κανονικότητα”.
«Πήγα σε ένα ορφανοτροφείο στην Καμπότζη. Δεν έκανα πολλά πράγματα: μόνο μερικά μαγικά κόλπα, έπαιξα λίγα τραγούδια στην κιθάρα, αλλά τα παιδιά τρελάθηκαν, άλλαξε εντελώς η ενέργεια του χώρου».
»Ξέσπασα σε κλάματα, και μετά πήρα ένα χαρτί και έγραψα αυτό το πρότζεκτ. Βήμα πρώτο: αγόρασε ένα βαν. Βήμα δεύτερο: αγόρασε εξοπλισμό τσίρκου. Και ούτω καθεξής. Ήταν να περάσω ακόμα τέσσερις μήνες στην Ασία αλλά την επομένη επέστρεψα στη Βρετανία και πούλησα τα πάντα. Αγόρασα το βαν και τον πρώτο χρόνο πήγαμε στη Ρουμανία, όπου είχε υπηρετήσει η μητέρα μου ως νοσηλεύτρια στη δεκαετία του ’90.
»Εκεί αρχίσαμε, από την πρώτη ημέρα, να δουλεύουμε με παιδιά Ρομά, με παιδιά εγκαταλειμμένα, σε ιδρύματα. Δεν κοιτάξαμε ποτέ ξανά πίσω. Σήμερα μπορεί να έχω πλέον νέο εξοπλισμό και τεχνικές, αλλά η αποστολή παραμένει η ίδια: να προσφέρουμε στιγμές χαράς και ανεμελιάς σε κάθε παιδί».
Γνωριμία με τους Flying Seagulls
«Με έδρες στη Νορβηγία, την Ολλανδία, τη Βρετανία και την Ελλάδα, είμαστε μια ομάδα ανθρώπων από όλο τον κόσμο: ακροβάτες, μουσικοί, μάγοι, street performers, χορευτές, καλλιτέχνες, κεραμίστες, χειροτέχνες, άτομα που είναι εξειδικευμένα στις τέχνες και στην αναπηρία. Το μεγαλύτερο μέλος μας είναι 76 ετών και το νεότερο, 14 ετών».
»Έχουμε κάνει δράσεις, μεταξύ άλλων, στην Ιορδανία, την Ελλάδα, την Πολωνία, τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, την Ολλανδία, το Βέλγιο, τη Νορβηγία, τη Βρετανία, την Κολομβία.
»Συνήθως επισκεπτόμαστε καταυλισμούς εκτοπισμένων οικογενειών – στην Ευρώπη, έρχονται κυρίως από το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Κουρδιστάν, τη Συρία, την Ερυθραία, το Κονγκό.
»Επίσης δουλεύουμε με παιδιά με ασθένειες σε τερματικό στάδιο: ακόμα και αν τους απομένει ένας μήνας ζωής, προσπαθούμε να στριμώξουμε σε αυτόν όσο γίνεται περισσότερο γέλιο και παιχνίδι.
«Δουλεύουμε με παιδιά με ασθένειες σε τερματικό στάδιο: ακόμα και αν τους απομένει ένας μήνας ζωής, προσπαθούμε να στριμώξουμε σε αυτόν όσο γίνεται περισσότερο γέλιο και παιχνίδι».
»Δουλεύουμε με οικογένειες που έχουν δραπετεύσει από την ενδοοικογενειακή βία, που στη Βρετανία παρουσιάζει μεγάλη αύξηση. Επισκεπτόμαστε καταφύγια που φιλοξενούν γυναίκες με τα παιδιά τους.
»Δουλεύουμε με παιδιά με αναπηρίες και σωματικές καταστάσεις που περιορίζουν τη ζωή τους. Με εφήβους με παραβατική συμπεριφορά, που έχουν εκδιωχθεί από το σχολείο και ενδεχομένως περιμένουν να εκτίσουν ποινή φυλάκισης. Με νέους που φροντίζουν τους φτωχούς, ασθενείς γονείς τους. Αλλά και με μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους με άνοια και προβλήματα ψυχικής υγείας.
»Σίγουρα θα μου έχουν ξεφύγει πολλά, ουσιαστικά δουλεύουμε με όλους. Δεν έχει σημασία αν είσαι παιδί που ζει στους δρόμους του Ραζαστάν στην Ινδία ή πλούσιος Βρετανός, σε όλους αξίζουν στιγμές γέλιου».
Οι προκλήσεις
«Είναι διαφορετικές για κάθε κατηγορία. Σε προσφυγικούς καταυλισμούς, τα παιδιά δεν έχουν πρόγραμμα, συγκεκριμένες ώρες που ξυπνάνε και που πάνε σχολείο. Η πρόκληση είναι να τα ενθαρρύνουμε να αποδεχτούν και να αγκαλιάσουν μια δομημένη δραστηριότητα και μια κοινωνική αλληλεπίδραση, χωρίς ποτέ να επιμένουμε, δεν έχουμε καμία εξουσία πάνω τους, είμαστε στο ίδιο επίπεδο.
»Με τα παιδιά σε νοσοκομεία δεν έχουμε πολύ χρόνο μπροστά μας. Η πρόκληση είναι να τα κάνουμε να νιώσουν αρκετά άνετα ώστε να μας επιτρέψουν αρχικά να μπούμε στον χώρο τους. Εκεί πρέπει να μάθεις τη μη λεκτική επικοινωνία. Αν για παράδειγμα ένα παιδί στρέψει το κεφάλι του από την άλλη, καταλαβαίνω ότι δεν θέλει να το πλησιάσω.
»Σε κοινότητες Ρομά τα παιδιά μεγαλώνουν σε εξαιρετικά ρευστά, δύσκολα και συχνά βίαια περιβάλλοντα και ό,τι ζουν αντικατοπτρίζεται στη συμπεριφορά τους. Εκεί πρέπει να θέσω όρια, χρησιμοποιούμε πολύ το σώμα μας στις δράσεις μας και αφηνόμαστε στην ενέργειά τους, πρέπει να βρούμε τη ροή που τα κάνει να νιώθουν άνετα».
»Σε κοινότητες Ρομά τα παιδιά μεγαλώνουν σε εξαιρετικά ρευστά, δύσκολα και συχνά βίαια περιβάλλοντα και ό,τι ζουν αντικατοπτρίζεται στη συμπεριφορά τους. Εκεί πρέπει να θέσω όρια, χρησιμοποιούμε πολύ το σώμα μας στις δράσεις μας και αφηνόμαστε στην ενέργειά τους».
Η εκπαίδευση και το δίκτυο υποστήριξης της ομάδας
«Σχεδόν όλοι όσοι συμμετέχουν στην ομάδα μας, ακόμα και ως εθελοντές για δύο εβδομάδες, ακολουθούν εντατική εκπαίδευση για μία εβδομάδα, όπου καλύπτουμε πολλά, από τις διαδραστικές παραστάσεις μέχρι την οριοθέτηση, την αντιμετώπιση της βίας αλλά και τη διαχείριση των τοπικών αρχών. Σε κάθε ομάδα υπάρχουν τέσσερα βασικά μέλη, που αφού συνεργάστηκαν μαζί μας για μερικά χρόνια ως εθελοντές πέρασαν έναν χρόνο εκπαίδευσης, σε παιδιά με ψυχικά τραύματα, στη μη λεκτική επικοινωνία, στη μεθοδολογία του παιχνιδιού και στην παιδαγωγική, στις παραστατικές τέχνες και στην κωμωδία. Επίσης σε κάθε ομάδα υπάρχει ένας επικεφαλής που έχει εκπαιδευτεί σε θέματα όπως η δυναμική των ομάδων και η διοίκησή τους.
»Επιπλέον όλα τα μέλη κάθε ομάδας έχουν στη διάθεσή τους ένα δίκτυο από ψυχολόγους και συμβούλους, με τους οποίους μπορούν να επικοινωνήσουν για υποστήριξη μετά την επιστροφή τους από κάποια δράση έστω και της μίας εβδομάδας.
»Τέλος έχουμε ένα σύστημα αξιολόγησης για τα πάντα, από τον εξοπλισμό που χρησιμοποιούμε μέχρι τις δυναμικές κάθε ομάδας».
Οι δράσεις στην Ελλάδα
«Από το 2016 έως την πανδημία κάναμε συστηματική δουλειά κυρίως στους μεγαλύτερους προσφυγικούς καταυλισμούς, στη Λέσβο, στη Σάμο, αλλά και στην ηπειρωτική χώρα, όπως στη Θεσσαλονίκη, στα Ιωάννινα. Στο camp της Σάμου δεν υπήρχε κατάλληλος χώρος, έτσι στήσαμε μια τέντα τσίρκου και ανοίξαμε για τα παιδιά έναν χώρο κοινωνικοποίησης και παιχνιδιού.
»Μετά τον COVID έχουν αλλάξει οι κανόνες πρόσβασης στους καταυλισμούς και είναι πρακτικά αδύνατον, ιδιαίτερα για μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που δεν είναι ελληνική, να μπει μέσα, οπότε δουλεύουμε με κοινότητες έξω από τα camp.
»Επίσης επισκεπτόμαστε καταυλισμούς Ρομά σε ολόκληρη την Αττική, όπως στο Κορωπί, στον Ασπρόπυργο. Κάνουμε τακτικά δράσεις σε σχολεία και δομές με παιδιά με αναπηρία και ψυχικές ασθένειες και σε μια δομή με ηλικιωμένους με άνοια και άλλα παρόμοια προβλήματα».
«Μετά τον COVID έχουν αλλάξει οι κανόνες πρόσβασης στους καταυλισμούς και είναι πρακτικά αδύνατον, ιδιαίτερα για μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που δεν είναι ελληνική, να μπει μέσα, οπότε δουλεύουμε με κοινότητες έξω από τα camp».
Ελλάδα: Η εμπειρία από τα προσφυγικά camps
«Στην αρχή υπάρχει συχνά φόβος. Φαντάσου να είσαι έξι, επτά χρονών και να νιώθεις ανεπιθύμητος στο μέρος όπου ζεις. Δεν εννοώ ότι αυτό ισχύει για όλους τους Έλληνες. Αλλά τα παιδιά έχουν πρόσβαση στα social media και έρχονται σε επαφή με το μένος κατά των προσφύγων. Φαντάσου λοιπόν να είσαι μικρός και ευάλωτος και να νιώθεις ότι δεν σου επιτρέπεται ή δεν σε θέλουν εκεί όπου βρίσκεσαι.
»Στα camps αυτό γίνεται πιο ορατό από τότε που, πριν από τρία χρόνια, έχτισαν γύρω τεράστια τείχη. Όχι απλώς λοιπόν δεν σε βλέπουν, αλλά σε κάνουν αόρατο για την κοινωνία. Έτσι, αναπτύσσεις άμυνες. Ο φόβος ενός παιδιού μπορεί να γίνει επιθετικότητα: να δοκιμάζει τα όριά του ή να αρνείται να συμμετέχει σε μια δραστηριότητα. Ή μπορεί, από την άλλη, να μην έχει την αυτοπεποίθηση ούτε να σταθεί σε έναν κύκλο με άλλα παιδιά.
»Βλέπεις τα τραύματα στα μάτια τους. Θυμάμαι μια πολύ ωραία παράσταση με μπαλόνια. Ένα από αυτά έσκασε, έκανε “μπαμ”, και δυο-τρία από τα παιδιά είχαν άμεση απόκριση στο τραύμα, γιατί ο ήχος τούς είχε πυροδοτήσει μνήμες πυροβολισμών. Δηλαδή δουλεύεις με παιδιά που έχουν άμεση εμπειρία από εμπόλεμες ζώνες, που έχουν δει τον θάνατο, που έχουν διασχίσει θάλασσες με βάρκα – το ξέρω ότι αυτό προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα σε κάποιους, αλλά κανένας δεν μπαίνει σε βάρκα μέσα στη νύχτα αν δεν βρίσκεται σε απόγνωση. Μιλάμε για ενήλικες, τοξικές εμπειρίες στο μυαλό ενός παιδιού, που δεν έχει ακόμα τη νευρωνική ανάπτυξη ώστε να τις κατανοήσει αλλά τις νιώθει, νιώθει το στρες και τον φόβο, στα κύτταρα του σώματός του.
«Θυμάμαι μια πολύ ωραία παράσταση με μπαλόνια. Ένα από αυτά έσκασε, έκανε “μπαμ”, και δυο-τρία από τα παιδιά είχαν άμεση απόκριση στο τραύμα, γιατί ο ήχος τούς είχε πυροδοτήσει μνήμες πυροβολισμών».
»Αλλά όταν μπαίνουμε εμείς στα camps με τις μεταμφιέσεις μας –κι εγώ με το τουρλωτό μουστάκι μου– και εφαρμόζουμε τεχνικές για να σπάσουμε τον πάγο, να κάνουμε βλεμματική επαφή και να δημιουργήσουμε μια ζώνη ασφάλειας, πολύ γρήγορα ο φόβος μετατρέπεται σε ενθουσιασμό. Τα παιδιά συνειδητοποιούν ότι δεν είμαστε εκεί για να τους δώσουμε τρόφιμα ή φάρμακα αλλά για να περάσουν καλά και όσο περισσότερη φασαρία κάνουν τόσο εγώ τα ενθαρρύνω να αφήνονται, να είναι ο εαυτός τους, να φωνάζουν και να χοροπηδούν και να τρέχουν. Κι αυτό είναι μεγαλειώδες. Να έχεις μια τέτοια εμπειρία μέσα σε ένα camp τσακισμένο από τη φτώχεια. Χωρίς ποιοτικό φαγητό. Με την εκπαίδευση, όπου υπάρχει, να είναι τρομακτική για τα παιδιά. Με αστυνομία παντού».
Ελλάδα: Η εμπειρία από καταυλισμούς Ρομά
«Οι Ρομά είναι αποκλεισμένοι από κάθε κοινωνία, παντού, εδώ και χίλια χρόνια. Και έχουν γίνει απίστευτα ανθεκτικοί. Έχουν τον δικό τους κόσμο, τη δική τους κουλτούρα, τη δική τους ιεραρχία. Τα παιδιά είναι εκπληκτικά. Οι κοινότητες των Ρομά είναι εκπληκτικές. Είναι ένας από τους πιο υποτιμημένους και απαξιωμένους πληθυσμούς στον κόσμο. Δεν έχω γνωρίσει άλλους με τόση εφευρετικότητα, εξυπνάδα, τόσο ατρόμητους, ανθεκτικούς – το ποσοστό θανάτων στις κοινότητες των Ρομά στον COVID ήταν δυσανάλογα χαμηλό σε σχέση με των υπολοίπων. Μπορούν να επιβιώσουν σχεδόν σε όλες τις συνθήκες, κοινωνικές και μη.
«Οι κοινότητες των Ρομά είναι εκπληκτικές. Είναι ένας από τους πιο υποτιμημένους και απαξιωμένους πληθυσμούς στον κόσμο. Δεν έχω γνωρίσει άλλους με τόση εφευρετικότητα, εξυπνάδα, τόσο ατρόμητους, ανθεκτικούς».
»Αλλά ζουν σε ακραία φτώχεια. Η διατροφή τους είναι απαίσια. Έχουν ελάχιστη πρόσβαση στην εκπαίδευση – τα παιδιά στον καταυλισμό στα Σπάτα δεν μπορούν καν να πάνε σχολείο, δεν πηγαίνει λεωφορείο εκεί. Δεν έχουν πάντα παροχές υγιεινής όπως το τρεχούμενο νερό. Δεν έχουν σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και κάνουν παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία – κορίτσια γίνονται μητέρες. Υπάρχει παντού αλκοόλ και βία. Τι κάνεις όταν κάποιος γίνεται επιθετικός μαζί σου; Είτε αναδιπλώνεσαι είτε υψώνεις το ανάστημά σου και, για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, εσύ γίνεσαι ακόμα πιο επιθετικός.
»Αλλά τα παιδιά στους καταυλισμούς των Ρομά είναι από τα πιο εύστροφα στην κωμωδία. Έχουν απίστευτη αίσθηση του χιούμορ, δεν τους ξεφεύγει ούτε ένα αστείο, τρελαίνονται με τους κλόουν, τις φάρσες, τις παρεξηγήσεις, γελούν ακριβώς στα σημεία όπου πρέπει. Ξεχειλίζουν από ενέργεια, πεινούν για αλληλεπίδραση και φιλία.
«Υπάρχει παντού αλκοόλ και βία. Τι κάνεις όταν κάποιος γίνεται επιθετικός μαζί σου; Είτε αναδιπλώνεσαι είτε υψώνεις το ανάστημά σου και, για να υπερασπιστείς τον εαυτό σου, εσύ γίνεσαι ακόμα πιο επιθετικός».
»Τα πρώτα έξι χρόνια δούλεψα σχεδόν σε όλους τους καταυλισμούς των Ρομά στη Ρουμανία. Δεν είχα ούτε μία άσχημη εμπειρία. Οι φίλοι μου από τη Ρουμανία μου έλεγαν, μην πας, είναι πολύ επικίνδυνα, αλλά εγώ ένιωσαν να με αγκαλιάζουν εκείνες οι κοινότητες. Μου έκαναν το τραπέζι, πέρασα όμορφα. Τους νιώθω φίλους. Αν αντιμετωπίσεις κάποιον με αγάπη και σεβασμό, απαντά με αγάπη και σεβασμό. Αν τον πλησιάσεις με φόβο και καχυποψία, ανταποδίδει με φόβο και καχυποψία».
Οι Flying Seagulls και ο ρατσισμός
«Μεγάλωσα σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης όπου είχα την εντύπωση ότι ολόκληρη η εργατική τάξη είναι μια κοινότητα, από όπου κι αν προέρχεται ο καθένας. Και τώρα βλέπω ανθρώπους της εργατικής τάξης να στρέφονται εναντίον άλλων μόνο και μόνο επειδή κατάγονται από το “λάθος” μέρος. Βρετανούς εναντίων Πολωνών και Ρουμάνων, Έλληνες εναντίον Αλβανών. Δημιουργήσαμε αυτή την ενωμένη Ευρώπη για να αναπτύξουμε σχέσεις πέρα από τα σύνορα, αλλά ακόμα αντιστεκόμαστε σε αυτό.
»Στη Βρετανία, η βία του ακροδεξιού εθνικισμού είναι τρομακτική. Πριν από ένα ή δύο καλοκαίρια, έβαλαν φωτιά σε ένα ξενοδοχείο με πρόσφυγες, ανάμεσά τους και παιδιά. Στην Ιταλία, η ακτοφυλακή απωθεί βάρκες. Μου φαίνεται απίστευτο ότι όλα αυτά έχουν κανονικοποιηθεί. Εκείνα τα παιδιά είναι παιδιά. Εκείνοι οι άνθρωποι είναι δάσκαλοι και μαθητές και αδερφοί και αδερφές, άνθρωποι γεμάτοι αγάπη. Πώς μπορείς λοιπόν να επιτίθεσαι σε μια βάρκα;
«Στη Βρετανία, η βία του ακροδεξιού εθνικισμού είναι τρομακτική. Πριν από ένα ή δύο καλοκαίρια, έβαλαν φωτιά σε ένα ξενοδοχείο με πρόσφυγες, ανάμεσά τους και παιδιά. Στην Ιταλία, η ακτοφυλακή απωθεί βάρκες. Μου φαίνεται απίστευτο ότι όλα αυτά έχουν κανονικοποιηθεί».
»Το επιχείρημα της ακροδεξιάς είναι: αυτό είναι δικό μας. Όμως τα περισσότερα πράγματα που έχουμε προέρχονται από την Κίνα ή την Ανατολική Ευρώπη. Αν λοιπόν είναι άλλο το δικό μας κι άλλο το δικό τους, τότε δεν μας ανήκουν οι ηλεκτρονικές συσκευές ή τα αυτοκίνητα ή οι σοκολάτες – γιατί στην Αγγλία δεν φυτρώνουν κακαόδεντρα. Ευτυχώς, όλα αυτά αφορούν περίπου τον μισό κόσμο. Ο άλλος μισός είναι πιο υποστηρικτικός και ενθαρρυντικός.
»Ναι, έχω νιώσει την άνοδο της ακροδεξιάς, του ρατσισμού, κατά των μεταναστών, κατά των προσφύγων. Και στην Ελλάδα, που έχει σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος τα τελευταία χρόνια. Ακόμα και από τις αρχές, όπου η γενική αίσθησή μας είναι ότι ορθώνονται εμπόδια έστω και αν προσπαθούμε απλά να μπούμε σε ένα camp για να δώσουμε μια παράσταση. Φτάνουμε με οικονομικές αναφορές 15 χρόνων, με εκπαίδευση για κάθε μέλος της ομάδας, με άδειες, αλλά πάντα υπάρχει ένα ακόμα βήμα που πρέπει να κάνουμε».
Πώς μπορεί να υποστηρίξει ο καθένας μας το έργο των Flying Seagulls;
«Θα έλεγα ότι υπάρχουν τρεις βασικοί τρόποι.
«Ο πρώτος είναι ο προφανής. Βρείτε μας στα social media, ακολουθήστε μας, σχολιάστε ή κοινοποιήστε μια ανάρτησή μας και συνεισφέρετε αν μπορείτε, όπως μπορείτε: είτε οικονομικά είτε με κάποια πληροφορία ή δεξιότητά σας, αν για παράδειγμα ράβετε στολές ή είστε μηχανικός αυτοκινήτων (τα βαν μας διανύουν κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες χιλιόμετρα!). Είτε προσκαλώντας μας, αν εργάζεστε σε σχολείο με παιδιά με αναπηρία ή σε καταυλισμό.
»Ο δεύτερος τρόπος αφορά την κοινωνία στην οποία ζει ο καθένας μας. Δεν θέλω να επεκταθώ σε θέματα πολιτικής, αλλά στις εκλογές εμείς αποφασίζουμε σε ποιον θα δώσουμε την εξουσία. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν και σέβονται τους άλλους ή τουλάχιστον έχουν ενσυναίσθηση. Είναι όμως οι πιο μετριοπαθείς, που δεν ακούγονται και που ψηφίζουν λιγότερο. Ψηφίστε λοιπόν.
«Εξακολουθώ να πιστεύω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν και σέβονται τους άλλους ή τουλάχιστον έχουν ενσυναίσθηση. Είναι όμως οι πιο μετριοπαθείς, που δεν ακούγονται και που ψηφίζουν λιγότερο. Ψηφίστε λοιπόν».
»Ο τρίτος τρόπος είναι εύκολος, νομίζω ότι θα μπορούσε ο καθένας μας να το κάνει. Αν όλοι αφιερώσουν μία ώρα τον μήνα στο να προσφέρουν κάτι στην κοινότητά τους, θα αλλάξει ο κόσμος. Κάποιος στη γειτονιά μας θα πεινάει. Κάποιος θα έχει ένα χαλασμένο καλοριφέρ στο σπίτι του. Κάποιος δεν θα ξέρει πώς να χρησιμοποιήσει το Ίντερνετ. Φανταστείτε μόνο οι μισοί από τα, ας πούμε, δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων να το έκαναν αυτό: θα συγκεντρώνονταν πέντε εκατομμύρια ώρες υποστήριξης της κοινότητάς τους.
Αυτό θα έλεγα λοιπόν: επιλέξτε την αγάπη. Επιλέξτε να δείτε τον άλλον σαν τον αδερφό, την αδερφή σας, τη μητέρα, την κόρη σας, όποιο κι αν είναι το χρώμα της επιδερμίδας του, η θρησκεία που επιλέγει να ακολουθήσει ή ο τόπος γέννησής του, γιατί δεν μας προσδιορίζουν αυτά τα πράγματα.
»Η Ελλάδα είναι μια όμορφη χώρα με απίστευτη ψυχή. Αλλά μπροστά σε τόσο πολλές προκλήσεις τα τελευταία χρόνια, αναρωτιέμαι αν έχει το θάρρος να παραμείνει έτσι. Αν όμως χάσει τη φιλοξενία και τη ζεστασιά και την αγάπη της, χάνει κάποια από τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά που την κάνουν τόσο υπέροχη».
Info
www.theflyingseagullproject.com
