Σχεδόν πριν από έναν αιώνα, ο πολυγραφότατος Βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Ρόμπερτ Χίτσενς αποφάσισε να μεταφέρει στο χαρτί τη δική του εκδοχή δύο εγκλημάτων που είχαν απασχολήσει έντονα την βρετανική κοινή γνώμη.
Και τα δυο αφορούσαν σε γυναίκες που κατηγορήθηκαν ότι είχαν σκοτώσει τους συζύγους τους. Έτσι δημιουργήθηκε το μυθιστόρημα «Υπόθεση Παραντάιν» και παρουσιάστηκε στο λογοτεχνικό κοινό για πρώτη φορά ο χαρακτήρας της κυρίας Παραντάιν, της πανέμορφης γυναίκας που ζητάει και καταφέρνει – σχεδόν πάντα – να πάρει αυτό που επιθυμεί.
Η ηθοποιός Μάρα Δαρμουσλή, που ενσαρκώνει αυτό το ρόλο στην πρώτη παγκόσμια θεατρική διασκευή του έργου, μίλησε στο Marie Claire Greece για την παράσταση, τη συνεργασία της με τους συντελεστές και την προσωπική της ζωή.
Το σκηνοθετικό τιμόνι της θεατρικής παράστασης, που παρουσιάζεται κάθε Σάββατο στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, κρατάει ο Αλέξιος Κοτσώρης, ενώ το κείμενο ανήκει στην Μαργαρίτα Δαλαμάγκα – Καλογήρου.
Η κυρία Παραντάιν είναι παντρεμένη με έναν ευκατάστατο απόστρατο αξιωματικό, ο οποίος βρίσκεται δηλητηριασμένος υπό μυστηριώδεις συνθήκες: Αμέσως οι υποψίες του θανάτου πέφτουν πάνω της, καθώς εκείνη είναι πολύ νεότερή του και προέρχεται από κατώτερη κοινωνική τάξη, κάτι που αποτελεί σχεδόν αμάρτημα για την κοινωνία της εποχής.
Την υπεράσπιση της κυρίας Παραντάιν αναλαμβάνει ο δικηγόρος Μάλκολμ Κην, ο οποίος είναι παντρεμένος και – φαινομενικά – ευτυχισμένος με την όμορφη Γκέη. Ως ένας νομικός παραστάτης που δεν χάνει ποτέ, ο Κην πιστεύει πως έχει βρει τη λύση στο πρόβλημα της εντολέα του. Όμως, η παρουσία της κυρίας Παραντάιν ξυπνάει τα πάθη και οι εξελίξεις της υπόθεσης περιπλέκουν ιδιαίτερα τη θέση της ως κατηγορούμενη.
Το 1947, το έργο του Χίτσενς διασκευάστηκε για το σινεμά από τον συμπατριώτη του Άλφρεντ Χίτσκοκ. Η Γκρέτα Γκάρμπο είχε αποφασίσει να αποσυρθεί από την υποκριτική, κι έτσι απέρριψε την πρότασή του να αναλάβει τον πρωταγωνιστικό ρόλο «μίας ερωτικής ιστορίας που βρίσκεται μέσα στην κινούμενη άμμο συναισθημάτων μίας δίκης για ανθρωποκτονία», σύμφωνα με τα λόγια του βραβευμένου σκηνοθέτη.
Η Μάρα Δαρμουσλή μπαίνει στη θέση της κυρίας Παραντάιν με πλήρη συνείδηση της κοινωνικής υπόστασης του χαρακτήρα που υποδύεται. Ακόμα, συνομιλεί διαρκώς με το ρόλο της και φροντίζει με σπουδή να ικανοποιεί τις ανάγκες του – είναι γνωστή, εξάλλου, η σημασία που δίνει στην παραμικρή λεπτομέρεια. Η ίδια εκτιμάει ιδιαίτερα την ποιότητα κάθε συνεργασίας της, αγαπάει τις ανατροπές και στη διάρκεια του δημιουργικού της ταξιδιού απολαμβάνει τη στήριξη της οικογένειάς της.
Πώς αισθάνεστε για τη μεγάλη σας επιστροφή στο θεατρικό σανίδι, μετά από την απόκτηση του μωρού σας;
Η μεγάλη επιστροφή δεν έχει γίνει ακόμα. Είμαι ακόμα αφοσιωμένη στα παιδιά μου συνειδητά. Αυτός ο ρόλος και η συμμετοχή μου στην ομάδα ήταν μια δελεαστική πρόταση συνεργασίας με ωραίο έργο και νέους συναδέλφους, μετά από αρκετό καιρό, εκτός του μικρού παιδιού, αν συμπεριλάβουμε και την εγκυμοσύνη που εφάπτονταν των περιόδων καραντίνας που προηγήθηκαν και «μάτωσαν» το θέατρο.
Τι σας βοηθάει να βρείτε την ισορροπία ανάμεσα στις τρέχουσες απαιτήσεις της προσωπικής και της επαγγελματικής ζωής;
Δεν θα μιλήσω για τη γυναικεία ενδυνάμωση και το πόσο φανταστικές και δυνατές και υπέροχες είμαστε. Θα μιλήσω για τις υπόλοιπες, που μπορεί η εγκυμοσύνη να τους άφησε θέματα υγείας σωματικά ή/και ψυχολογικά. Ειδικά αν δεν έχουν παρέλθει τα πρώτα δύο χρόνια από τη γέννηση του παιδιού, ώστε ορμόνες και εγκεφαλικές λειτουργίες να επανέλθουν σε φυσιολογικά επίπεδα.
Γιατί υπάρχουμε κι εμείς. Και ναι, χρειαζόμαστε βοήθεια, όχι να συνδυάσουμε προσωπική και επαγγελματική ζωή, αλλά για να ανταπεξέλθουμε στην καθημερινότητά μας. Οποιαδήποτε βοήθεια. Για να μεγαλώσει ένα παιδί, χρειάζεται μια φυλή. Δυστυχώς, οι βαθύτερες ρίζες της οικογένειάς μας είναι μοιρασμένες σε όλη την Ελλάδα. Η στήριξη από το σύζυγό μου και το μεγαλύτερο γιο μου ήταν πολύτιμη και καθοριστική για να καταφέρω να ανταπεξέλθω σε οικογενειακή και επαγγελματική ζωή. Όσον αφορά,την προσωπική ζωή, έπρεπε να γίνει επιλογή. Για την ισορροπία της ψυχικής μου υγείας, αντί για χρόνο σε καλλωπισμό και εξόδους για φαγητό/καφέ, επέλεξα την προπόνηση μου στο χορό και τα ακροβατικά, τη δική μου «ψυχοθεραπεία».
Για την ισορροπία της ψυχικής μου υγείας, αντί για χρόνο σε καλλωπισμό και εξόδους για φαγητό/καφέ, επέλεξα την προπόνηση μου στο χορό και τα ακροβατικά, τη δική μου «ψυχοθεραπεία».
Το έργο του Χίτσκοκ είναι γεμάτο με δυναμικές, μυστηριώδεις γυναίκες άλλων εποχών. Πώς επιλέξατε να προσεγγίσετε υποκριτικά το ρόλο σας;
Η κυρία Παραντάιν είναι μια ιδιαίτερη προσωπικότητα και ταυτόχρονα μοιάζει με όλες τις γυναίκες που προσπαθούν να επιβιώσουν σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία. Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ‘40, σύμφωνα με το μυθιστόρημα του Χίτσενς. Δύο γυναίκες κατηγορούνται για το φόνο των συζύγων τους και έρχονται αντιμέτωπες με την ποινή εκείνης της εποχής,της αγχόνης. Αυτή ήταν και η έμπνευση για το έργο.
Η προσέγγιση, λοιπόν, ένιωθα ότι έπρεπε να πατάει και να λαμβάνει υπόψιν την εποχή ως προς τη θέση της γυναίκας. Δοκιμάζοντας όμως στην πρόβα, ανακαλύψαμε πως αυτής της γυναίκας, για την οποία και το παρελθόν της μιλούν σε όλο το έργο, ο δυναμισμός και κυρίως το μυστήριο είναι η στάση και αντίδρασή της στη θύελλα που εισέρχεται.
Είναι μια γυναίκα που ελέγχει το συναίσθημα, διεκδικεί, είναι μια γυναίκα όπως θα λέγαμε, μπροστά από την εποχή της. Κάτι που την καθιστά πέρα από το φυσικό της κάλλος, πόλο έλξης και σαγήνης, αλλά έτσι κρατιέται και συνομιλεί στη σύγχρονη εποχή.
Τι αισθήματα σας προκαλεί ο χαρακτήρας που υποδύεστε;
Στην περίοδο των προβών, εφόσον δεν έχω την πολυτέλεια να απομονωθώ από την οικογένειά μου, «συνομιλώ» με το ρόλο και εμφανίζεται το φαινόμενο της αποθαλασσίας. Αντιδράσεις και ξεσπάσματα που δεν συνάδουν με την ιδιοσυγκρασία μου. Ευτυχώς πλέον οι δικοί μου ξέρουν.
Για όσο καιρό θα είναι ο χαρακτήρας ζωντανός επί σκηνής δεν σταματάει ο «διάλογος» μαζί του, αλλά γίνεται πλέον πιο ήσυχα και προσωπικά.
Δεν μπορώ να παρακολουθήσω το χαρακτήρα που υποδύομαι, δεν μπορώ να χαρώ ή να λυπηθώ για το χαρακτήρα, παρά μόνο να αγωνίζομαι για τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του.
Μπορεί να προκύψουν κάποια μικρά πράγματα, αλλαγές την περίοδο των παραστάσεων, τα οποία θα συζητήσω με το σκηνοθέτη μου και το συνάδελφο επί σκηνής ώστε να τα προσαρμόσουμε και εντάξουμε. Μικρά, ανεπαίσθητα για τους περισσότερους, στιγμές κομβικές για το χαρακτήρα μου.
Μιλήστε μας για τη συνεργασία σας με τους συντελεστές της παράστασης. Πώς ξεκίνησε και τι σας εξιτάρει περισσότερο σε αυτήν;
Ο Αλέξιος (Κοτσώρης) είναι ένας σκηνοθέτης που αγαπά τις γυναίκες. Το έργο έχει ανεβεί με μια φόρμα και εκφορά λόγου που με ξεβόλεψαν από την αμεσότητα και την ταχύτητα των σύγχρονων που έπαιζα τελευταία. Η ματιά του σε συνδυασμό με τη συμβολή της κας Δαλαμάγκα που ανέλαβε τη θεατρική απόδοση του βιβλίου και του Χρήστου Νικολάου στην κινησιολογία ήταν η σύνοδος που απελευθέρωσε το έργο θεατρικά και καλλιτεχνικά, πέρα από ένα ερωτικό, δικαστικό δράμα εποχής. Οι συνάδελφοι επί σκηνής, καταθέτουν έμπνευση, ορμή και ταλέντο και είναι τιμή μου να συμβάλω μαζί τους σε αυτό το ταξίδι.
Έχετε παίξει σε πολλά θεατρικά είδη στη διάρκεια της υποκριτικής σας πορείας. Σε ποιο είδος θα θέλατε οπωσδήποτε να επιστρέψετε κάποια στιγμή και αντίστοιχα ποιο νέο είδος θα θέλατε να δοκιμάσετε;
Είχα την τύχη να παίξω αρκετά είδη, όχι πολλά. Όλα όμως, έχουν βασικούς κοινούς αρμούς. Επομένως, δεν είναι το είδος θεάτρου ή η γλώσσα επικοινωνίας που θα προτιμήσω ένα έργο από ένα άλλο. Περισσότερο οι συνεργάτες. Ίσως θα με ιντρίγκαρε κάποια στιγμή ένα έργο με ανέβασμα καθαρά σωματικού θεάτρου, σπάζοντας το φράγμα της γλώσσας και του λόγου, συνομιλώντας σε παγκόσμια γλώσσα. Και, ένα μικρό απωθημένο, ένα κλασικό έργο με στοιχεία τσίρκο και ζωντανής μουσικής σε χώρο όχι θεατρικό.
Τι πρέπει να έχει ένας ρόλος για να σας κινήσει την περιέργεια;
Ανατροπή στο χαρακτήρα ή στην πλοκή. Αγαπώ επίσης τους ρόλους του αρχετυπικά κακού.
Να με ταξιδεύει σε άλλη εποχή θα ήταν επίσης ένας ωραίος λόγος. Οι συμπαίκτες. Ακόμα δεν με συγκινεί η προοπτική μονολόγου.
Αν μιλάει για δικαιοσύνη με την έννοια της επικαιρότητας, εγείρει ερωτήματα γύρω από τον τρόπο που λειτουργεί το σωφρονιστικό σύστημα στο απόλυτο έγκλημα του φόνου και αν συνάδει με την εξέλιξη της κοινωνίας μας ή μήπως τελικά οδηγούμαστε στην ασυδοσία και κατ’ επέκταση και στην αυτοδικία;
Το έργο όπου πρωταγωνιστείτε μιλάει για τη δικαιοσύνη, ενα θέμα διαχρονικό και ταυτόχρονα πολύ επίκαιρο. Πιστεύετε ότι το θέατρο μπορει να βοηθήσει τους ανθρώπους να καταλάβουν καλύτερα το νόημά της;
Το έργο μιλάει για τον έρωτα, όταν γίνεται πάθος και καταστρέφει ανθρώπους ηθικά, κοινωνικά, οικονομικά, ψυχικά, προσωπικά και ολοκληρωτικά.
Αν μιλάει για δικαιοσύνη με την έννοια της επικαιρότητας, εγείρει ερωτήματα γύρω από τον τρόπο που λειτουργεί το σωφρονιστικό σύστημα στο απόλυτο έγκλημα του φόνου και αν συνάδει με την εξέλιξη της κοινωνίας μας ή μήπως τελικά οδηγούμαστε στην ασυδοσία και κατ’ επέκταση και στην αυτοδικία;
Πάντως από το 422 π.Χ που ανέβηκαν οι Σφήκες, εσείς είδατε αλλαγή;
Πληροφορίες Παράστασης:
«Υπόθεση Παραντάιν»
Αγγέλων Βήμα
Κάθε Σάββατο στις 21:00
