Ένα από τα πιο αγαπημένα πασχαλινά έθιμα, που δεν συναντάμε στην Αθήνα και που ούτε το γνωρίζουν οι άνθρωποι στην πρωτεύουσα, είναι τα κάλαντα του Λαζάρου. Το Σάββατο του Λαζάρου (δηλαδή το Σάββατο πριν από την Κυριακή των Βαΐων) τα παιδιά – κυρίως τα κορίτσια – γυρίζουν στα σπίτια και τραγουδούν τα ειδικά κάλαντα (Λαζαρικά) σε διάφορες παραλλαγές, που εξιστορούν την «εκ νεκρών έγερση» του Λαζάρου.
Κάπως έτσι σηματοδοτείται και η πραγματική άνοιξη στο μυαλό όσων έχουμε τη συγκεκριμένη ανάμνηση. Και πώς να μην είναι; Πρωινό ξύπνημα με τον ήλιο να λάμπει και το σπίτι να μυρίζει και να παίρνει χρώμα, από όλων των ειδών τα λουλούδια της εποχής, που ετοιμάζεσαι να τοποθετήσεις στο καλάθι που έχεις επιλέξει για να πεις τον “Λάζαρο”. Έτσι τουλάχιστον βιώνουμε την κατάσταση ακόμη στη Θεσσαλία και συγκεκριμένα στον Βόλο.
Πηγαίνοντας από πόρτα σε πόρτα και τελειώνοντας το τραγούδι τους τα Λαζαράκια, όπως αποκαλούνται οι καλαντιστές της ημέρας, συνεχίζουν με ευχετικούς και επαινετικούς στίχους για το σπίτι και δέχονται ως φιλοδώρημα αυγά που τα τοποθετούν σ’ ένα στολισμένο καλαθάκι (σε κάποιες περιοχές φρούτα ή χρήματα). Τον Λάζαρο τραγουδούν κυρίως κορίτσια σχολικής ηλικίας, τα οποία αποκαλούνται λαζαρίνες, λαζαρίτσες, λαζαρούδισσες κ.α.
