Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που είδα στο θέατρο την Κόρα Καρβούνη. Ήταν στο Κατράκειο, το καλοκαίρι του 2003, και έπαιζε στο χορό της «Μήδειας» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, ένα ψιλόλιγνο κορίτσι με μαλλιά πιασμένα αλογοουρά, τόσο μακριά που αν τα άφηνε νόμιζες πως θα χύνονταν να σκουπίσουν τη σκηνή. Τον επόμενο χειμώνα ήταν ήδη πρωταγωνίστρια, στον «Υπολοχαγό του Ίνισμορ», στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, εκεί όπου θα άφηνε εποχή με τις ερμηνείες της σε πολλές παραστάσεις, με πιο συγκλονιστική, ίσως, αυτή στις «Σεξουαλικές νευρώσεις των γονιών μας». Είκοσι χρόνια και δεκάδες πρωταγωνιστικούς ρόλους μετά, η Κόρα Καρβούνη κατηφορίζει προς το Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου με το Εθνικό και τον «Ιππόλυτο» σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Υποδύεται τη Φαίδρα, τη γυναίκα που ερωτεύεται και τελικά καταστρέφει τον προγονό της, Ιππόλυτο, γιατί δεν ανταποκρίνεται στον έρωτά της. Τον πατέρα του και σύζυγό της Θησέα υποδύεται το τηλεοπτικό της ταίρι το φετινό χειμώνα, ο Γιάννης Τσορτέκης, με τον οποίο μας χάρισαν ένα από τα πιο cult ζευγάρια της ελληνικής τηλεόρασης.
Είσαι το καλύτερο παιδί που ξέρω σε αυτή τη δουλειά, άποψη που συμμερίζονται πολλοί συνάδελφοί μου και -κυρίως- ακόμη περισσότεροι δικοί σου. Τι έχεις να πεις γι’ αυτό;
Τι να πω; Κοκκινίζω. Αγαπάω πάρα πολύ τη δουλειά μου. Όταν αγαπάς πραγματικά αυτή τη δουλειά, θέλεις να είναι ευχαριστημένοι και οι συνάδελφοί σου. Γιατί η επιτυχία της δουλειάς μας βασίζεται πολύ στην καλή μεταξύ μας συνεργασία. Λέμε όλοι μαζί μια ιστορία με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Θέλω να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι με τον τρόπο που βγαίνει προς τα έξω, αλλά και με τον τρόπο που έγιναν οι πρόβες, στην πορεία των παραστάσεων, των γυρισμάτων. Θέλω να περνάω όμορφα στη δουλειά και αγαπάω τους ανθρώπους της, αυτό είναι όλο. Μπορεί να γίνω και πολύ σκληρή, αλλά δεν έχω εκρήξεις. Η αυστηρότητά μου βασίζεται στη λογική.
Πώς διαχειρίστηκες τη δημοτικότητα που σου έφερε η επιτυχία της σειράς «Αυτή η νύχτα μένει»;
Μα δεν την έχω βιώσει, το λέω και το ξαναλέω. Η σειρά δεν μου χάρισε αναγνωρισιμότητα. Πιο πολλοί με αναγνωρίζουν από το «Έτερος εγώ». Επειδή στο «Αυτή η νύχτα μένει» η Νίτσα είναι βαμμένη και μακιγιαρισμένη, φοράει περούκες, είναι ντυμένη για πίστα, με πολύ έντονα χρώματα, μίνι κ.λπ., δεν είναι το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό όταν με βλέπεις στο δρόμο. Με αναγνωρίζουν από τη φωνή μου καμιά φορά. Δεν έχω βιώσει κάτι που έχει αλλάξει την καθημερινότητά μου.
Έχουν αλλάξει οι γυναίκες από τα 80s, την εποχή της Νίτσας και του Γιώργη, cult ζευγαριού της σειράς;
Η γυναίκα στα 80s ήθελε πάρα πολύ να χειραφετηθεί. Και το κατάφερε. Αλλά φτάσαμε σε ένα σημείο όπου η κοινωνία περιμένει από εμάς πάρα πολλά σε όλα τα επίπεδα. Γίναμε σύζυγοι, ερωμένες, νοικοκυρές, καριερίστες, καλές μάνες, όλα ταυτόχρονα. Βάλε και τη βία που έχουμε υποστεί και συνεχίζουμε να υφιστάμεθα. Το μόνο που άλλαξε είναι ότι πλέον μιλάμε ανοιχτά για τα πράγματα. Για τη φύση μας που μας ωθεί στη δημιουργία, για το αν θέλουμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε παιδιά, για τις συνθήκες που μας το επιτρέπουν ή μας το απαγορεύουν, για τη βία των ανδρών, η οποία δεν γνωρίζει κοινωνικά, ταξικά ή μορφωτικά σύνορα.
Πώς ήταν ο χειμώνας σου με τη Νίτσα;
Ήταν επιλογή μου να της αφοσιωθώ και δεν το μετάνιωσα. Είχε πολλή δουλειά η Νίτσα, ηχογραφήσεις τραγουδιών, χορογραφίες. Την αγάπησα αυτή την ηρωίδα και την πιστεύω πολύ. Είναι ένα πολύ πληγωμένο πλάσμα που δεν αγαπήθηκε, βιάστηκε και δεν μπορεί ούτε να δοθεί εύκολα ούτε να πιστέψει στην ανιδιοτελή αγάπη. Δεν μπορεί να ξεφύγει από την αυτοκαταστροφή της. Ως θύμα βιασμού, έχει υποστεί το απόλυτο μίσος. Πώς ξεφεύγεις από κάτι τέτοιο; Γι’ αυτό την τρομάζει η απόλυτη, αγνή αγάπη του Γιώργη.
Δυστυχώς υπάρχουν γυναίκες γύρω μας σαν τη Νίτσα. Άνδρες σαν τον Γιώργη υπάρχουν;
Δύσκολη ερώτηση. Δεν νομίζω. Γιατί, κι εδώ φταίμε κι εμείς οι γυναίκες, οι μανάδες, που έχουν κόψει τα φτερά των γιων τους, δίνουμε τα πάντα στους άνδρες και κάπως τους αχρηστεύουμε. Οι άνδρες δεν κυνηγάνε πια, δεν πολεμάνε, δεν φέρνουν αυτοί το φαγητό στο σπίτι. Τι κάνουν; Κάθονται. Και τρέχουμε εμείς. Τι θέλαμε; Να είμαστε ίσες και ελεύθερες. Τι καταφέραμε; Να επωμιστούμε πάρα πολλά, να σηκώσουμε βάρη και ευθύνες από τους ώμους των ανδρών, να τα επωμιστούμε εμείς και να μείνουμε με μια τεράστια κρίση ταυτότητας όλοι.
Τι κάνει μια αγάπη επική;
Όταν οι άνθρωποι αγαπιούνται γι’ αυτό που είναι, δεν ζητάει κανένας από τον άλλο να αλλάξει, τον αποδέχονται, είναι ελεύθεροι μαζί.
Η αγάπη της Φαίδρας για τον Ιππόλυτο τι είδους αγάπη είναι;
Δεν είναι αγάπη. Είναι πόθος, είναι εμμονή. Και δεν είναι καν δική της. Την έχει χτυπήσει η θεά Αφροδίτη. Το θέμα είναι κατά πόσο αυτή η γυναίκα έχει χάσει τη βούλησή της και αν αυτό που κάνει στο τέλος, η απόφασή της να καταστρέψει τον Ιππόλυτο, είναι η δική της φύση, η δική της επιλογή. Έχω την αίσθηση ότι η Φαίδρα διαλέγει την εκδίκηση, διαλέγει την καταστροφή. Η φύση του έρωτα είναι να δημιουργεί και να γεννά. Το πάθος όμως είναι καταστροφικό.
Έχεις φτάσει στα άκρα από έρωτα;
Ευτυχώς όχι. Μου αρέσει να είμαι μέσος άνθρωπος, δεν μου αρέσουν τα άκρα, με τρομάζουν. Όλοι αυτό πασχίζουμε στη ζωή μας, να κρατήσουμε μια ισορροπία. Δεν είναι εύκολο, αλλά είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Ως ηθοποιός βιώνω και υποδύομαι επί σκηνής αρκετές ακραίες καταστάσεις και χαίρομαι που αυτές μένουν εκεί, επί σκηνής.
Τι θα έλεγες σε όσους βλέπουν τις αρχαίες τραγωδίες ως κάτι βαρύ και ακαδημαϊκό;
Στις αρχαίες ελληνικές τραγωδίες θα βρεις μαζεμένες όλες τις αλήθειες για την ανθρώπινη φύση, για την ανθρώπινη ψυχή. Εντάξει, έχει να κάνει και με τη μετάφραση που θα διαλέξει να ανεβάσει κανείς ή τη διασκευή που ενδεχομένως θα κάνει ένας σκηνοθέτης. Αλλά αυτά τα κείμενα γράφτηκαν για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο, κατά τη γνώμη μου. Για να τα βλέπει ο άνθρωπος, να αισθάνεται και να γίνεται καλύτερος. Βλέπεις τον Οιδίποδα να κοιμάται με τη μητέρα του, βλέπεις τη Μήδεια να σφάζει τα παιδιά της, βλέπεις τους χειρότερους φόβους, τους χειρότερους εφιάλτες, ό,τι πιο ζωώδες και βίαιο έχεις από τη φύση μέσα σου. Το βιώνεις για να καθαρθείς και να μην το κάνεις πράξη. Θα είχαμε πολύ λιγότερη βία αν βλέπαμε πιο συχνά αρχαίο δράμα. Γιατί η εποχή μας προτάσσει την τελειότητα, θέλει να είμαστε όλοι καλά και να τα βλέπουμε όλα θετικά και δεν ξέρει ο σύγχρονος άνθρωπος τι να κάνει με τη ζωώδη πλευρά του.
Ποια είναι η ηρωίδα αρχαίας τραγωδίας που ήθελες να παίξεις;
Ο πιο δύσκολος ρόλος στα αριστουργήματα των τραγικών κι ένας ρόλος που αγαπώ πολύ είναι η Ιώ στον «Προμηθέα». Είναι κι αυτή ένα πλάσμα χτυπημένο από τη θεά, μια γυναίκα που έχει χάσει κάθε βούληση. Είναι ένας ρόλος γραμμένος με επιφωνήματα, ένα καταραμένο πλάσμα. Την αγαπάω πολύ γιατί αγαπάω πολύ και την παράσταση που κάναμε στη Μικρή Επίδαυρο με τη Μάρθα Φριντζήλα και όπου την υποδύθηκα.
Με την Κατερίνα Ευαγγελάτου συνεργάζεστε για πρώτη φορά;
Ναι, αλλά έχουμε παρελθόν. Είμαστε φίλες, τελειώσαμε την ίδια σχολή και παίξαμε μαζί το 2003 στη «Μήδεια» του Λιβαθινού. Ζήσαμε μαζί μια περιοδεία προτού φύγει στο εξωτερικό για τις σπουδές της στη σκηνοθεσία. έκτοτε θέλαμε πολλές φορές να συνεργαστούμε και να που επιτέλους τα καταφέραμε. Εκτιμώ αφάνταστα το ταλέντο και την αισθητική της.
Ως θεατής, νιώθω ότι κάθε φορά που βλέπω μια παράσταση της Κατερίνας καλούμαι να γνωρίσω έναν ολόκληρο κόσμο. Πώς είναι ο κόσμος του «Ιππόλυτου»;
Πάντα φτιάχνει κόσμους η Κατερίνα και αυτό κάνει και σε αυτή την παράσταση. Έχει όραμα. Ο κόσμος του «Ιππόλυτου» είναι σκοτεινός, ένα μέρος όπου οι άνθρωποι έχουν αφεθεί χρόνια μετά από μια καταστροφή. Είναι μια δυστοπία όπου οι θεοί είναι παρόντες, περπατούν δίπλα σου και κυριαρχεί το υγρό στοιχείο, με τη διαφορά ότι δεν είναι το υγρό στοιχείο που χαρίζει ζωή. Από το υγρό στοιχείο θα έρθει η τιμωρία του Ποσειδώνα όταν ο Θησέας θα καταραστεί το γιο του. Από το υγρό στοιχείο θα προκύψει ο θάνατος.
Δεν σταματά να με εκπλήσσει το γεγονός ότι άσχετα από το θέμα ενός έργου και τα όσα τραγικά συμβαίνουν επί σκηνής, πάμε στο θέατρο για την ψυχική ανάταση, για να γίνει πιο όμορφη η ζωή μας. Νιώθεις έτσι κι εσύ;
Μιλάς σε κάποια που αφιέρωσε τη ζωή της ακριβώς σε αυτό. Η ψυχαγωγία που προσφέρει το θέατρο είναι ψυχοθεραπευτική. Είναι κάτι άμεσο, ζωντανό, γινόμαστε όλοι μαζί μάρτυρες ενός γεγονότος. Δεν θα σταματήσω να πιστεύω ότι η τέχνη του θεάτρου είναι αναγκαία. Δες πόσο έλειψε το θέατρο στον κόσμο κατά τη διάρκεια του κορωνοϊού. Εκανα δύο live streaming παραστάσεις και δεν πίστευα τις χιλιάδες κόσμου που τις είδαν και τα μηνύματα που πήρα. Τίποτα βέβαια δεν συγκρίνεται με την παρακολούθηση μιας παράστασης στο θέατρο.
Και πόσο μάλλον με την παρακολούθηση μιας παράστασης στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, το σπουδαιότερο θέατρο του κόσμου. Για πολλούς θεατρόφιλους από άλλες χώρες είναι ταξίδι ζωής να φτάσουν μέχρι εκεί, δεν μπορώ να φανταστώ πώς το βιώνει ένας καλλιτέχνης.
Έχουμε αυτή την τύχη και την ευλογία να είμαστε δυόμισι ώρες μακριά από το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου και να παίζουμε εκεί. Το να πας στην Επίδαυρο, άσχετα από την παράσταση που θα παρακολουθήσεις, είναι μια μυσταγωγική διαδικασία. Κάθε φορά που πέφτει ο ήλιος και αρχίζει ο γρύλος βιώνεις μια μοναδική εμπειρία. Αισθάνομαι ότι έρχομαι λίγο πιο κοντά στις ρίζες μου κάθε φορά που βρίσκομαι εκεί.
Υπάρχουν τέτοιου είδους ταξίδια για εσένα, ταξίδια ζωής;
Αγαπώ πολύ να πηγαίνω στην Αμερική, γιατί είμαι και μισό Αμερικανάκι. Πηγαίνω να συναντήσω μία από τις αδελφές μου στην Πολιτεία της Ουάσινγκτον, σε μια κωμόπολη που είναι αρκετά ψηλά, δίπλα στο Βανκούβερ, στα σύνορα με τον Καναδά. Είναι το δικό μου ησυχαστήριο. Είναι ένα μέρος όπου δεν έχεις να κάνεις τίποτα και ηρεμώ πολύ. Φροντίζω τα άλογα, που είναι πανέμορφα ζώα.
Θα μας περιγράψεις μια ιδανική καλοκαιρινή μέρα;
Είναι συνυφασμένη με την Επίδαυρο, γιατί έχω περάσει πολλά καλοκαίρια εκεί. Η αγαπημένη μου μέρα είναι η Κυριακή, μετά τη σαββατιάτικη παράσταση δηλαδή, που δεν έχω πια άγχος, έχω τελειώσει τον άθλο μου. Αφού λοιπόν έχω χορέψει το προηγούμενο βράδυ στο «Καπάκι», θα κοιμηθώ όσο θέλω, θα ξυπνήσω και θα ζητήσω από τον «Αριστοτέλη», το ξενοδοχείο όπου μένω, να μου φτιάξει ένα club sandwich και μετά θα πάμε στη «Μουριά», στο υπέροχο καφέ μπροστά από την παραλία και θα κάνουμε μπάνιο, θα ζητήσουμε ένα απεριτίφ το απόγευμα, θα πάμε να φάμε στην ταβέρνα της «Μουριάς» και θα πάμε νωρίς για ύπνο. Εν τω μεταξύ αρχίζουν και καταφθάνουν οι επόμενοι ηθοποιοί μέσα στο άγχος κι εμείς τους παρακολουθούμε μέσα στην απόλυτη χαλάρωση.
Τι θα βάλεις να ακούσεις καθώς φεύγεις για ένα ταξίδι;
Το «Fast car» της Tracy Chapman. Αν ακούσεις τους στίχους, θα διαπιστώσεις ότι δεν είναι μόνο πάρα πολύ ωραίο τραγούδι είναι και πονεμένο. Αυτό το τραγούδι είναι για μένα ταξίδι.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στο τεύχος 408 του περιοδικού Marie Claire, Ιούλιος 2023.
