Πρεμιέρα, με πλήθος κόσμου να την παρακολουθεί, έκανε πριν από λίγες ημέρες η παράσταση “Minor Gesture/Χειρονομία Ελάχιστη” στο Θησείον, Ενα Θέατρο Για Τις Τέχνες.
Δύο γυναίκες συγκατοικούν επί σκηνής και κατασκευάζουν ένα δικό τους κινητικό παζλ, μία δική τους καθημερινότητα. Περίεργη και αποκαλυπτική.
Το έργο Minor gesture επαναφέρει στη σκηνή το σώμα που δονείται και παθαίνει καθημερινά. Το σώμα που προσπερνάμε και θεωρούμε αυτονόητο. Τον αόρατο ελάχιστο καθημερινό εαυτό που γίνεται συνήθεια.
Η ελάχιστη χειρονομία είναι παντού, συνεχώς, και εκείνες οι δύο γυναίκες κάνουν το οικείο ξένο για το καταλάβουν. Κάνουν το παράξενο φιλικό για να το απολαύσουν. Η ελάχιστη χειρονομία είναι η κάθε κίνηση που τους διαφεύγει, είναι μία αλλαγή στον τρόπο, μία δυνατότητα διαφοράς.
Η χορογράφος και μία εκ των δύο πρωταγωνιστριών στην παράστση, Πωλίνα Κρεμαστά, μίλησε στο Marie Claire για την έμπνευση πίσω από τη «Χειρονομία Ελάχιστη», τη συμβολή γυναικών από τη Βόρεια Εύβοια στη δημιουργία της, αλλά και το πώς οι πιο μικρές κι ασήμαντες κινήσεις μπορεί καμιά φορά να αλλάξουν τον κόσμο του καθενός.
Μιλήστε μας για το “Minor Gesture”. Ποια ήταν η πηγή έμπνευσής του και γιατί το ονομάσατε «Χειρονομία ελάχιστη»;
Κάθε φορά που ακούω την ερώτηση μου έρχονται στο νου διαφορετικές αφετηρίες. Για μένα χειρονομία ελάχιστη είναι εκείνα τα πράγματα που εν δυνάμει κρύβουν θαύματα. Εκείνα τα επουσιώδη της ζωής, της καθημερινότητας, της κίνησης που προσπερνάμε, ίσως γιατί είναι κοινότοπα ή πλήρως ενσωματωμένα. Μπορεί και να ντρεπόμαστε για αυτά, να τα θεωρούμε αποκλίνοντα και άνευ αξίας.
Σκέφτομαι ότι όταν είμαστε παιδιά αυτές οι ελάχιστες χειρονομίες είναι το σύμπαν μας και κατασκευάζουμε μέσα από αυτές κόσμους και κάλλη. Μένω στο κέντρο της Αθήνας εδώ και είκοσι χρόνια και πάντα περπατάω, περπατάω με μουσική στα αφτιά. Και ονειρεύομαι ότι κάθε κομμάτι που ακούω επενδύει τη χορογραφία της πόλης. Αυτή η ελάχιστη σκέψη με θρέφει, μου δίνει δύναμη να συνεχίζω.
Στο σημείωμά σας αναφέρετε τις γυναίκες των χωριών της Βόρειας Εύβοιας. Ποια ήταν η συμβολή τους στη δημιουργία του έργου;
Τις υπέροχες αυτές γυναίκες τις γνώρισα πέρυσι τον Σεπτέμβριο στο πλαίσιο εργαστηρίων που υλοποιήσαμε για ένα χρόνο στη Β. Εύβοια μαζί με άλλους πέντε καλλιτέχνες και καλλιτέχνιδες έπειτα από κάλεσμα της ΕΛΣ.
Μέσα στα εργαστήρια χορού, τους πρότεινα να αναζητήσουμε μαζί την ομορφιά και να ασχοληθούμε με καθημερινές κινήσεις μεταμορφώνοντας τες σε χορευτικές πράξεις.
Η φροντίδα και η γενναιοδωρία του χορού τους μου έδωσαν έμπνευση να ασχοληθώ και παραπέρα με το θέμα και να εκκινήσω την κινητική έρευνα πίσω από το έργο. Η παρουσία τους και η απλότητά τους με ενέπνευσαν να ξαναχορέψω.
Γιατί εστιάσατε στο ανθρώπινο σώμα και πώς μπορεί αυτό να επηρεάσει την εξέλιξη ή και να αλλάξει την πορεία μιας σχέσης;
Μόνο μέσα από το σώμα αντιλαμβανόμαστε το περιβάλλον, τον εαυτό και τους άλλους. Και αυτό που ονομάζουμε μυαλό, μέρος του είναι, ένα δίκτυο αισθητήρων απλωμένο από άκρη σε άκρη.
Το σώμα παθαίνει, σκέφτεται, πράττει, θυμάται, αγγίζει, πονάει, συνδέει, αγκαλιάζει… όπως γράφει και ο αγαπημένος μου ποιητής Ν. Καρούζος “Μη με διαβάζετε όταν δεν ήρθατε σε ρήξη με το σώμα…”.
Τι ρόλο παίζει η μουσική στο έργο και πώς οι κινήσεις που επιλέξατε εκφράζουν όσα θέλατε με τη Σταυρούλα Σιάμου;
Η μουσική, βασισμένη σε jazz-blues ηχοχρώματα, άλλοτε συνοδεύει και άλλοτε οδηγεί τις καταστάσεις που σκαρώνουν οι δύο γυναίκες. Ως στήριγμα ή υπενθύμιση τις προκαλεί και τις προσκαλεί. Ίσως να αποκαλύπτει όσα δεν φαίνονται.
Οι κινήσεις επιλέχθηκαν με μία τυχαιότητα, δεν είναι συμβολικά φορτισμένες. Είναι τα «σκουπιδάκια»της ημέρας! Σημασία δίνουμε στον τρόπο και τον ρυθμό τους, στο πότε και το γιατί. Η ελάχιστη χειρονομία είναι το ανάμεσα.
Τι σας έμεινε περισσότερο μετά την ολοκλήρωσή της και με ποιο συναίσθημα θα θέλατε να φεύγουν οι θεατές από την παράσταση;
Ένα έργο ξεκινάει το ταξίδι του από τη στιγμή που ανεβαίνει στη σκηνή. Εκεί γεννιέται. Προς το παρόν, ακόμα το επεξεργαζόμαστε και το μυρίζουμε. Μέχρι στιγμής κρατάω τη φροντίδα και τα βλέμματα που ανταλλάσουμε μεταξύ μας, με όλες και όλους τους συνεργάτες. Θα ήθελα οι θεατές να νιώσουν ξεκούραση, ελαφράδα και απόλαυση.
Με βάση τα λόγια της Janet Adler: «Γιορτάζω κάθε γόνατο που λυγίζει, κάθε κεφάλι που γέρνει, κάθε καρπό που στρέφεται, κάθε χέρι που σχηματίζει γροθιά, κάθε χέρι που ανοίγει απαλά, κάθε χειρονομία που δεν μετριέται, αλλά φαίνεται», θα μπορούσαμε να πούμε πως το έργο αποτελεί μια γιορτή για τη ζωή;
Ναι, νομίζω το είπατε καλύτερα από μένα! Είναι μία γιορτή για το σώμα, το χορό και τη ζωή.
Αρκεί μια ελάχιστη χειρονομία για να αλλάξει η ζωή; Ποια θα ήταν αυτή για εσάς;
Μόνο οι ελάχιστες χειρονομίες μάς αλλάζουν. Δεν μπορείς να προβλέψεις το αποτύπωμα και τον αντίκτυπό τους. Λένε ότι «αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα».
Τι άλλο να περιμένουμε από εσάς μελλοντικά;
Τον Ιούλιο συμμετέχω σε ένα διεθνές φεστιβάλ χορού στη Ρώμη, όπου θα μοιραστώ την εννεαετή κινητική έρευνα “Απόγειος”, μέσα από την παρουσίαση ενός σόλο κομματιού και ενός εργαστηρίου.
Το έργο Minor Gesture σκοπεύουμε να το επαναλάβουμε το φθινόπωρο. Και σίγουρα προγραμματίζουμε μια σειρά εργαστηρίων και συνεργασιών με αγαπημένες και αγαπημένους συνεργάτες εντός και εκτός Ελλάδας.
Πληροφορίες παράστασης:
Συντελεστές:
- Χορογραφία: Πωλίνα Κρεμαστά
- Χορεύουν: Σταυρούλα Σιάμου & Πωλίνα Κρεμαστά
- Μουσική σύνθεση και ερμηνεία επί σκηνής: Απόστολος Λεβεντόπουλος
- Σκηνογραφία – κοστούμια: Διδώ Γκόγκου
- Βοηθός χορογράφου: Θένια Αντωνιάδου
- Επιμέλεια φωτισμών: Μελίνα Μάσχα
Κάθε Τετάρτη έως και 12 Ιουνίου
Ώρα: 21:00
Εισιτήρια εδώ.
Θησείον, Ενα Θέατρο Για Τις Τέχνες,
Τουρναβίτου 7, Αθήνα
