Για πολλές ιδιότητές της έγραψε ιστορία η Brigitte Bardot, που έφυγε από τη ζωή στα 91 χρόνια της. Όχι ως μητέρα όμως. Παρόλο που το 1960 απέκτησε ένα παιδί, τον μοναχογιό της, Nicolas-Jacques Charrier, με τον τότε σύζυγό της, Jacques Charrier, από τον οποίο θα χώριζε δύο χρόνια αργότερα. Ήταν ο δεύτερος από τους τέσσερις γάμους που έκανε στη ζωή της – ο πρώτος με τον σκηνοθέτη Roger Vadim (1952-1957), ο τρίτος με τον Γερμανό εκατομμυριούχο Gunther Sachs (1966-1969) και ο τέταρτος με τον επιχειρηματία Bernard d’Ormale (1992).
Ο Nicolas γεννήθηκε στο διαμέρισμά της στο Παρίσι, στις 11 Ιανουαρίου 1960. Μετά το διαζύγιο των γονιών του, η κηδεμονία του πέρασε στους παππούδες του από την πλευρά του πατέρα του. «Δεν τον μεγάλωσα γιατί χρειαζόμουν υποστήριξη, ρίζες» θα έλεγε αργότερα η Bardot. «Δεν μπορούσα να γίνω οι ρίζες του Nicolas γιατί δεν είχα καμία ισορροπία, ήμουν χαμένη σε εκείνο τον τρελό κόσμο».
«Δεν τον μεγάλωσα γιατί χρειαζόμουν υποστήριξη, ρίζες» θα έλεγε αργότερα η Bardot. «Δεν μπορούσα να γίνω οι ρίζες του Nicolas γιατί δεν είχα καμία ισορροπία, ήμουν χαμένη σε εκείνο τον τρελό κόσμο».
Στην αυτοβιογραφία της, μάλιστα, με τίτλο «Initiales B.B.», υπήρχε ένα απόσπασμα που προκάλεσε ιδιαίτερα αίσθηση, καθώς αποκαλούσε τον γιο της «προϊόν της ατυχίας μου». Στο ίδιο βιβλίο η σταρ αποκάλυπτε επίσης ότι πριν από την εγκυμοσύνη της είχε δύο αποβολές, η μία από τις οποίες παραλίγο να της κοστίσει τη ζωή. Ισχυριζόταν, ακόμα, ότι είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει, καθώς ο Charrier της είχε απαγορεύσει να ασχολείται με την υποκριτική ώστε να του χαρίσει ένα παιδί.
«Ήθελα να απελευθερωθώ, με κάθε έννοια της λέξης, και δεν μπορούσα, γιατί ήμουν αιχμάλωτη του υπερβολικά διάσημου ονόματός μου και της κτητικής φύσης του Jacques. Το σώμα μου, το πρόσωπό μου, το παιδί μου, με κρατούσαν αιχμάλωτη».
«Ήθελα να απελευθερωθώ, με κάθε έννοια της λέξης, και δεν μπορούσα, γιατί ήμουν αιχμάλωτη του υπερβολικά διάσημου ονόματός μου και της κτητικής φύσης του Jacques. Το σώμα μου, το πρόσωπό μου, το παιδί μου, με κρατούσαν αιχμάλωτη».
Η Γαλλίδα ηθοποιός υποστήριζε σε εκείνο το βιβλίο ότι ο πρώην σύντροφός της ήταν κακοποιητικός και παρομοίαζε το έμβρυο που μεγάλωνε μέσα της σαν έναν «όγκο». Για αυτούς τους ισχυρισμούς, πατέρας και γιος τη μήνυσαν για παραβίαση της ιδιωτικής ζωής τους και ένα γαλλικό δικαστήριο τούς δικαίωσε, επιβάλλοντάς της πρόστιμο.
Το 1997 ο Charrier θα έγραφε ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο ώστε να μοιραστεί τη δική του εκδοχή των γεγονότων. «Με έναν τρόπο, την αποκαθιστώ. Η πραγματικότητα της αγάπης της για τον Nicolas, που επιβεβαιώνεται από επιστολές που έχω στην κατοχή μου, την τιμούν περισσότερο από τα φρικτά πράγματα που είχε γράψει» θα έλεγε σε συνέντευξή του στην Telegraph. Ο Charrier πέθανε το 2025.
Μετά τον γάμο της, το 1992, με τον Bernard d’Ormale στη Νορβηγία, θα ξανασυναντούσε τον γιο που είχε αποκτήσει τρεις δεκαετίες πριν. «Δύο εβδομάδες μετά τη γνωριμία μας, η Brigitte τηλεφώνησε στον Nicolas γιατί ήθελε να με γνωρίσει σε εκείνον. Συμφωνήσαμε να πάμε να τον δούμε στη Νορβηγία» θυμόταν ο D’Ormale σε μια συνέντευξή του στο People εκείνη τη χρονιά. «Λίγο πριν φύγουμε, εκείνη μου είπε, γιατί δεν παντρευόμαστε όσο είμαστε ακόμα εδώ; Έτσι και κάναμε. Διακριτικά. Δεν μου αρέσει η δημοσιότητα. Το ήξεραν μόνο στενοί φίλοι μας».
