Αν κάτι χαρακτηρίζει τον Ryan Murphy, είναι η αδυναμία του για το δραματικό — από την αιματηρή θεατρικότητα του American Horror Story και τις αναπαραστάσεις αληθινών εγκλημάτων, όπως η υπόθεση των αδελφών Menendez, μέχρι τη λαμπερή συγκίνηση του Glee. Τώρα, στρέφει την προσοχή του σε έναν διαφορετικό αμερικανικό μύθο: την τραγική ιστορία αγάπης του John F. Kennedy Jr. και της Carolyn Bessette-Kennedy, στη νέα του σειρά American Love Story.
View this post on Instagram
Όταν κυκλοφόρησαν οι πρώτες εικόνες των Sarah Pidgeon και Paul Kelly στους ρόλους της CBK και του JFK Jr., το διαδίκτυο αντέδρασε με ενθουσιασμό — και αμέσως μετά, με σκεπτικισμό. Οι ηθοποιοί μοιάζουν εντυπωσιακά στο διάσημο ζευγάρι των ’90s, αλλά κάτι δεν κολλάει στις λεπτομέρειες. Στα ρούχα, στα μαλλιά, και —πάνω απ’ όλα— στο πνεύμα μιας γυναίκας που έχει αναχθεί σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα στυλιστικά είδωλα της εποχής της.
Η λεπτομέρεια κάνει τη διαφορά
View this post on Instagram
Τα κοστούμια, με μια πρώτη ματιά, προσπαθούν να μιμηθούν την υπογραφή της Bessette-Kennedy: καθαρές γραμμές, ουδέτερα χρώματα, και αυτή η διακριτική πολυτέλεια που σήμερα ονομάζουμε “stealth wealth” ή “quiet luxury“. Όμως, με μια πιο προσεκτική παρατήρηση, γίνεται φανερό ότι δεν πρόκειται για τα αυθεντικά Calvin Klein, Prada ή Yohji Yamamoto που φορούσε. Τα ρούχα μοιάζουν με σύγχρονες απομιμήσεις: τα παντελόνια είναι υπερβολικά κοντά, τα δερμάτινα σακάκια άκαμπτα, τα αξεσουάρ περισσότερο μοιάζουν να αγοράστηκαν από εμπορικό κέντρο παρά από τα Tiffany’s.
Το αποτέλεσμα δεν είναι ενοχλητικό γιατί είναι “λάθος”, αλλά επειδή χάνει την ουσία. Η γκαρνταρόμπα της Carolyn δεν ήταν θεατρική ή εεπιτηδευμένη. Δεν επιδίωκε την προσοχή. Ως πρώην υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του Calvin Klein, κατανοούσε την εικόνα σαν προέκταση του εαυτού της. Ντυνόταν για να παραμείνει αόρατη. Και μέσα σ’ αυτήν την αντίφαση, έγινε αλησμόνητη.
View this post on Instagram
Ακόμα και τα μαλλιά της — που τα φρόντιζε ο διάσημος Brad Johns με τη γνωστή “chunking” τεχνική — έχουν προκαλέσει αντιδράσεις. Η τηλεοπτική εκδοχή τους όμως είναι υπερβολικά λεία, υπερβολικά πλατινέ, πιο κατάλληλη για ινσταγκραμικό ριάλιτι του 2025 παρά για μια γυναίκα που έτρεχε πάνω κάτω στη στη Madison Avenue το 1996. Η Bessette-Kennedy συνδύαζε τη φροντισμένη εμφάνιση με μια μικρή δόση ατημέλιτης, μη επιτηδευμένης κομψότητας. Το να απλουστεύεις την απόχρωσή της σε κάτι “λαμπερό” είναι σαν να παραμορφώνεις τον ίδιο της τον χαρακτήρα.
Δεν έχει να κάνει μόνο με την ομοιότητα. Έχει να κάνει με την αίσθηση. Τα υφάσματα των ρούχων της είχαν μνήμη, είχαν το σχήμα της και έπεφταν πάνω της φυσικά και αβίαστα. Αλλιώς “πέφτει” ένα ολόμαλλο κασμιρένιο παλτό και αλλιώς ένα ακρυλικό blend. Η τσάντα Hermès της έμοιαζε φορεμένη, καθημερινής χρήσης, όχι σαν να βγήκε από το κουτί. Φορούσε τα ίδια ρούχα ξανά και ξανά. Αγόραζε πολλαπλά ίδια μαύρα ζιβάγκο. Έβγαζε τις ετικέτες των σχεδιαστών. Φορούσε ρούχα που ήταν εκείνη, όχι προϊόν επαγγελματικού styling. Γι αυτό στη σειρά, όλα αυτά μοιάζουν περισσότερο με μεταμφίεση παρά με αποτύπωση του χαρακτήρα της. Η αυθεντικότητα χάνεται όταν τα ρούζα μοιάζουν να έχουν αγορασθεί χθές από κάποιο μεγάλο κατάστημα fast-fashion.
View this post on Instagram
Γιατί είναι τόσο δύσκολο — και τόσο σημαντικό — να αποδοθεί η CBK
Το να αποδώσεις την Carolyn Bessette-Kennedy απαιτεί κάτι παραπάνω από ενδυματολογική ακρίβεια. Απαιτεί τη συναισθηματική αντίληψη μιας γυναίκας που δεν επιδίωξε τη φήμη, δεν έδωσε ποτέ συνεντεύξεις. Η κληρονομιά της βασίζεται σε κλεφτές ματιές, θολές παπαρατσικές φωτογραφίες και στιγμές στο κόκκινο χαλί. Αλλά ακριβώς εκεί βρίσκεται η μαγεία της. Η δύναμή της ήταν να αναδεικνύει το καθημερινό σε κάτι εκλεπτυσμένο.
View this post on Instagram
Γι’ αυτό και οι γυναίκες συνεχίζουν να επιστρέφουν σε αυτήν. Δεν ήταν επιδεικτική. Δεν ακολουθούσε τάσεις — δημιουργούσε αίσθηση. Σήμερα, το Instagram είναι γεμάτο αφιερώματα σε εκείνη. Οι fashion editors την έχουν ως σημείο αναφοράς. Οι fans την προστατεύουν σαν σύμβολο, όπως την Πριγκίπισσα Νταϊάνα. Δεν ήταν απλά μια εμβληματική φιγούρα — συνεχίσζει να αποτελεί έμπνευση του διαχρονικού στυλ.
Ο κίνδυνος της αναπαράστασης χωρίς ουσία
Το American Love Story είχε την ευκαιρία να αφηγηθεί μια αξιμνημόνευτη αγάπη, και να δώσει το στίγμα της εποχής μέσα από μια μόδα φιλοσοφιμένη. Όμως, από τις πρώτες εικόνες, φαίνεται πως το εγχείρημα δεν τιμά το στυλιστικό βάθος και τη διακριτικότητα της Bessette-Kennedy. Δεν χρειάζεται να εντοπίσει κανείς τα αυθεντικά κομμάτια της δεκαετίας του ’90 (όχι πως είναι δύσκολο ια τις τεράστιες αυτές παραγωγές), αλλά να κατανοήσει την ανεπιτήδευτη κομψότητα πίσω από αυτά.
Ίσως η σειρά καταφέρει τελικά να ξεπεράσει τις πρώτες επικρίσεις και να προσφέρει μια πιο ουσιαστική αποτύπωση ενός από τα πιο συναρπαστικά love stories της σύγχρονης Αμερικής. Αλλά προς το παρόν, το κοινό δεν παρακολουθεί απλώς για το δράμα — παρακολουθεί γιατί αγάπησε αυτή την γυναίκα.
