Οι άνθρωποι της γενιάς μου γνώρισαν πολύ καλύτερα την Ελπίδα μετά την επιτυχία που έκανε το κομμάτι της «Στη ντισκοτέκ», τη δεκαετία του 1990, όταν το τραγούδησε ξανά παρέα με τα Ημισκούμπρια. Η καριέρα της, ωστόσο, τότε μετρούσε σχεδόν 30 χρόνια. Σήμερα έχει ξεπεράσει τα 50 χρόνια στο τραγούδι κι όμως το κέφι, η χαρά και η λαχτάρα της για τη μουσική παραμένουν ίδια με το 1970, όταν πρωτοξεκίνησε να τραγουδά επαγγελματικά. Το ίδιο αναλλοίωτη παραμένει και η φωνή της.
Φέτος, την απολαμβάνουμε στο θέατρο Μπέλλος, παρέα με τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο. Κάθε Τετάρτη βράδυ έχουμε την ευκαιρία να θυμηθούμε υπέροχα κομμάτια από την πορεία της ίδιας, αλλά και συναδέλφων της, να ακούσουμε όμορφες μουσικές, καθώς και το νέο της κομμάτι, το οποίο ερμηνεύει μαζί με τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο.
Η ίδια, στην κουβέντα που είχαμε μαζί της, παραδέχτηκε πως αυτό που ήθελε πάντα ήταν να λέει όμορφα τραγούδια. Στις εμφανίσεις στο Θέατρο Μπέλλος, το καταφέρνει. Σε συνδυασμό με τα έξυπνα σκηνικά και την υπέροχη ατμόσφαιρα, οι δύο ώρες που κρατά η μουσική παράσταση περνούν σαν νερό.
Τι να περιμένουμε από τη συνεργασία σας με τον κ. Χριστοδουλόπουλο και τις εμφανίσεις σας στο θέατρο Μπέλλος;
Με τον Γιάννη γνωριστήκαμε κάνοντας το τραγούδι «Τα καλύτερά μας χρόνια», για την ομώνυμη τηλεοπτική σειρά της ΕΡΤ. Από εκεί και πέρα είχαμε μία πολύ καλή και «αγαπησιάρικη» σχέση, τραγουδήσαμε μαζί σε εκπομπές, έγιναν διάφορα. Και ήρθε, πλέον, η ώρα της συνεργασίας. Η ιδέα ήταν δική του και με ενδιέφερε πολύ. Μου άρεσε η ιδεά για έναν κλειστό, μικρό χώρο με ωραίο ήχο και αισθητική. Ήρθε η πρόταση του Γιάννη και είπα αμέσως «ναι». Έχουμε πολύ όμορφα πράγματα ετοιμάσει. Από τη δεκαετία του 1960 έως και σήμερα. Διαχρονικά και μη κομμάτια. Και σκηνοθετικά γίνονται πολύ όμορφα πράγματα και θεωρώ πως ο κόσμος χαίρεται πολύ με όσα παρουσιάζουμε.
Ξεχωρίζετε κάποια από τις συνεργασίες; Δισκογραφικά ή και στη σκηνή;
Ιδιαίτερες στιγμές έχω πολλές, διότι υπάρχω σε αυτή τη δουλειά εδώ και 52 χρόνια. Πολύ όμορφες στιγμές μοιράστηκα δισκογραφικά με τον Κώστα Χατζή και τον Δάκη. Κάθε φορά, όμως, που έβγαζα έναν δίσκο αγαπούσα τα τραγούδια ξεχωριστά. Δεν μπορώ να αναφερθώ μόνο σε μία δουλειά. Είναι τα τραγούδια στο «Άλλη μια μέρα», στον δίσκο με το «Καμιά φορά» και τόσα ακόμα. Οι στιγμές είναι πολλές και πολύ γλυκές.
Ένα τραγούδι σας που, ίσως, ξεχωρίζετε;
Υπάρχει ένα κομμάτι, το οποίο έχει ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Το αγάπησε ο κόσμος, αλλά δεν συγκαταλέγεται στα top. Είναι το «Καμιά φορά», το οποίο κρύβει από πίσω μια προσωπική μου ιστορία. Όσες φορές και να το λέω συγκινούμαι και μου ξυπνούν μνήμες, ιδίως τα τελευταία χρόνια, που πλέον ο σύζυγός μου δεν βρίσκεται στη ζωή. (σ.σ: ο σύζυγός της, κ. Στάθης Κατσαντώνης, έφυγε από τη ζωή ξαφνικά το καλοκαίρι του 2020).
Πώς καταφέρατε να σταθείτε ξανά στα πόδια σας μετά την απώλεια του συζύγου σας;
Να σας πω την αλήθεια, τώρα αρχίζω να συνέρχομαι. Έχουν περάσει και 2μιση χρόνια. Αμέσως μετά αρρώστησα. Η θλίψη μου σωματοποιήθηκε. Τα πράγματα ήταν δύσκολα. Τα παιδιά μου ήταν ο λόγος για να ξανασκεφτώ τα πράγματα. Το φιλοσόφησα και ασχολήθηκα με το θέμα. Ζήτησα και τη συμβουλή ειδικού. Δεν γινόταν τα παιδιά μου να έχουν την έννοια τους σε εμένα, ενώ ακόμη είμαι ένας δυνατός άνθρωπος. Τώρα τελευταία είμαι καλά. Ήταν πάρα πολύ δύσκολο όλο αυτό. Νόμιζα πως η ζωή μου τελειώνει, όμως, υπάρχει τρόπος να το αντιμετωπίσουμε. Μόνοι μας. Ψάχνοντας τον εαυτό μας.
Υπάρχει μια συμβουλή που δίνετε στα παιδιά σας;
Τους έλεγα πάντα να ακολουθούν αυτό που τους αρέσει. Να μην σκέφτονται τι λένε ή τι σκέφτονται οι άλλοι. Κι όταν ήταν μικρά και με αναγνώριζαν στον δρόμο, τους φαινόταν φυσιολογικό να συμβαίνει και σε εκείνα αυτό. Όμως, είναι δύο παιδιά που πατάνε στη γη, ασχολούνται με τη δουλειά τους και με εμένα, τη μάνα τους (γελάει).
Ακολουθούν το καλλιτεχνικό μονοπάτι που εσείς χαράξατε;
Έχουν καλλιτεχνική φλέβα, αλλά όχι. Ο γιος μου, για παράδειγμα, τραγουδά πολύ όμορφα, αλλά ασχολείται με τη μουσική για δική του ευχαρίστηση. Έχουν καλλιτεχνική αίσθηση, αλλά δεν την έχουν εκμεταλλευτεί επαγγελματικά.
Τι ρόλο έπαιξε η οικογένειά σας στα επαγγελματικά βήματα σας και την ενασχόλησή σας με τη μουσική;
Ο αδερφός μου ήταν ήδη πολύ γνωστός μουσικός όταν ξεκινούσα, οπότε οι γονείς μου δεν φοβήθηκαν για κάτι. Ήμασταν αγαπημένοι και τα συζητούσαμε. Ο αδερφός μου, ίσως, λίγο ανησύχησε, διότι εκείνον τον καιρό το να είσαι τραγουδίστρια δεν είχε και την καλύτερη φήμη. Οι γονείς μου μού έδειξαν εμπιστοσύνη, γιατί ήμουν και εγώ καλό παιδί.
Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα από την εποχή που ξεκινούσατε;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πώς λειτουργούν πλέον τα βράδια. Από αυτά που ακούω, ωστόσο, από συναδέλφους μάλλον δεν έχουν καμία σχέση με τότε. Στις βραδιές μας στο Μπέλλος αναβιώνουμε λιγάκι και το κλίμα της παλαιότερης εποχής. Τότε, ναι, ήταν πιο αθώα. Πιο αγνά. Ήταν περισσότερο «αγαπάω και κάνω», δεν ήταν τα πάντα ένας σκοπός.
Υπήρξαν στιγμές στην καριέρα σας που νιώσατε άβολα;
Ναι. Όταν αυτό συνέβαινε σταματούσα. Υπήρξαν στιγμές που αναρωτιόμουν τι θέση έχω μέσα σε όλο αυτό και σταματούσα για λίγο. Με έτρωγε, όμως, το μαράζι και ξαναέβγαινα – δισκογραφικά τουλάχιστον και με μικρές εμφανίσεις. Για να εκτονώνομαι, τουλάχιστον. Και θεωρώ πως αυτό με βοήθησε. Βέβαια, γινόταν και με παρότρυνση φίλων. Μου έλεγαν «τα παιδιά μεγάλωσαν. Τι κάθεσαι στο σπίτι;».
Έχετε φίλους από τον χώρο από τον χώρο της εργασιας;
Λίγους. Μετριούνται στο ένα χέρι. Οι φίλοι που συμπαραστάθηκαν στα δύσκολα. Έχω πολύ καλούς φίλους εκτός χώρου, που τους θεωρώ πια οικογένεια.
Αν γυρίζαμε τον χρόνο πίσω, τι θα λέγατε στην «Ελπίδα»;
Θα μπορούσα να έχω κάνει αρκετά διαφορετικά πράγματα. Δεν μου άρεσαν, όμως, οι ταμπέλες που έβαζαν στη δουλειά. Εγώ ήθελα να λέω όμορφα τραγούδια. Δεν κοίταζα το είδος. Τραγουδούσα τα πάντα. Αγαπώ το τραγούδι. Με ένοιαζε να το πω και να το νιώθω. Να τραγουδήσω με την ψυχή μου. Γι’ αυτό και πολλά τραγούδια της τότε εποχής, τα τελευταία χρόνια μου τα ζητά πολύ κόσμος, όπου εμφανίζομαι. Μάλιστα, είναι τραγούδια που δεν έγιναν τότε πολύ μεγάλες επιτυχίες και έρχονται τώρα στο προσκήνιο, χωρίς πολλές κουβέντες.
Πώς νιώθετε σήμερα στις εμφανίσεις σας;
Αγαπώ πολύ τη μουσική και την επαφή μου με τον κόσμο. Παίρνω μεγάλη ενέργεια από τον κόσμο. Μου δίνει ευεξία η επαφή με το κοινό. Δισκογραφικά ίσως να μπορούσα να κάνω κάτι διότι η φωνή μου (δόξα τω θεώ) είναι ίδια.
Ποια η γνώμη σας για τη Eurovision σήμερα;
Είναι ένας θεσμός που αγαπώ. Πάντα την αγαπούσα. Σιγά σιγά το επεδίωξα και πλέον, απλώς, την παρακολουθώ. Τώρα είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που κάναμε τότε. Την παρακολουθώ, όμως. Την αντιλαμβάνομαι ως ένα μουσικό και διασκεδαστικό γεγονός. Μου αρέσει η άμιλλα που δημιουργείται. Παρακολουθώ με χαρά τον διαγωνισμό και συνήθως στις προβλέψεις που κάνω πέφτω μέσα.
Ποια η σχέση σας με την υποκριτική;
Δοκίμασα και θέατρο και τηλεόραση (γελάει). Η παράσταση «Όνειρα γλυκά» με τη Σαλίνα Γαβάλα, σε σκηνοθεσία του Αντώνη Λουδάρου ήταν μια πολύ όμορφη δουλειά. Οι δυο μας κάναμε μία παράσταση που ο κόσμος ερχόταν δυο και τρεις φορές να τη δει. Όλοι μου λένε πως αυτή ήταν η αφορμή για να παίξω στη “Γη της Ελιάς”, αλλά η πρόταση για τη σειρά ήρθε ξαφνικά. Το δοκίμασα και πέτυχε.
Παίρνετε ρίσκα στη ζωή σας;
Τώρα τελευταία ναι. Παλαιότερα, όχι και τόσο. Σκέφτηκα, όμως, να δοκιμάζω πράγματα και να αφήσω το στίγμα μου και σε κάτι άλλο. Μα ό,τι κι αν κάνω το αγαπάω και πέφτω με τα μούτρα σε αυτό.
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το τραγούδι;
Να μην απογοητεύεται και να προσπαθεί. Χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά, ειδικά αυτές τις εποχές. Όταν καταλαβαίνει πως έχει «το κάτι» να το κυνηγάει. Σημαντικό είναι να έχει δίπλα του και ανθρώπους που θα το συμβουλεύσουν σωστά. Αν έχει το ταλέντο, να το ακολουθήσει και να το παλέψει με πολύ προσωπική δουλειά. Η εποχή που διανύουμε είναι δύσκολη και συνάμα εύκολη. Δυστυχώς, βλέπουμε παιδιά να χάνονται, ακόμα και από τα τηλεοπτικά παιχνίδια. Παλαιότερα υπήρχε αγάπη, άμιλλα και υγιής ανταγωνισμός. Τα παιδιά, πλέον, έχουν ευκαιρίες που δεν αξιοποιούνται σωστά. Η Ελλάδα και η Κύπρος βγάζουν πολύ ωραίες φωνές, αλλά δεν αξιοποιούνται. Το πιο σημαντικό είναι να μην απογοητευόμαστε.
Φωτογραφίες: William Faithful
