Ο Αντώνης Αντωνίου και η Νατάσα Ασίκη γνωρίστηκαν στα τέλη του 1984 ή, όπως επισημαίνει με χιούμορ η κα Ασίκη, «προ Χριστού». Εκείνος γοητεύτηκε αμέσως μαζί της. Εκείνη τον θαυμάζει όλα αυτά τα χρόνια, ως ηθοποιό, ως σκηνοθέτη, ως σύντροφο. Και «ως μάστορα», συμπληρώνει ο κ. Αντωνίου. Είναι το ζευγάρι που κόβει και ράβει στην κουβέντα, που θέλεις να περάσεις μία μέρα στο σπίτι τους, να πας μαζί τους για φαγητό ή στο γήπεδο, να τους ακούς να μιλάνε ο ένας στον άλλο σε απλές, καθημερινές στιγμές, αυτές που φτιάχνουν μαζί με τον δικό τους τρόπο, που είναι το αποτέλεσμα μιας αγάπης βαθιά ριζωμένης.
Το κοινό τους επάγγελμα δεν αποτέλεσε ποτέ ανασταλτικό παράγοντα για την πρόοδο της σχέσης τους. «Ίσα ίσα, άμα συνδημιουργείς με ανθρώπους που θαυμάζεις, είναι γοητευτικό», λέει ο κ. Αντωνίου: «Στο πλαίσιο του ίδιου χώρου εργασίας φτιάχνεις κοινό κύκλο με τον σύντροφό σου, αποκτάς παρόμοιες συνήθειες, προβληματίζεσαι μαζί του για τα ίδια πράγματα, δεν παλεύεις μόνος σου».
Στα σχεδόν σαράντα χρόνια που είναι μαζί συνέβησαν πράγματα που θα μπορούσαν είτε να τους απομακρύνουν, είτε να τους φέρουν πιο κοντά. «Εμάς μάλλον μας έδεσαν περισσότερο», λέει η κα Ασίκη. «Άμα ζεις απλά την κάθε μέρα, απολαμβάνοντάς την, αυτά γίνονται από μόνα τους. Δεν υπάρχει περίπτωση να πεις ‘θα κάνω κάτι να δέσει αυτή η σχέση», επισημαίνει ο κ. Αντωνίου, ο οποίος πιστεύει στη δύναμη του «κατευθείαν» σε ένα ζευγάρι. Το «μυστικό» της σχέσης τους είναι αυτή η άμεση προσέγγιση που συνέβη ανάμεσά τους, παρότι καλλιεργούν τις πτυχές της μεταξύ τους καθημερινά.
Καμιά φορά θα διαφωνήσουν στο πλαίσιο της επαγγελματικής συνεργασίας τους. «Δεν ψάχνουμε τη μέση, ψάχνουμε ποιου η άποψη θα επικρατήσει, η δική μου δηλαδή. Αλλά κοίτα να δεις που έχει πάντα δίκιο!», λέει η κα Ασίκη γελώντας.
Ο «Μηνάς» από το «Μην αρχίζεις τη Μουρμούρα», έναν από τους δημοφιλέστερους ρόλους του κ. Αντωνίου μέχρι σήμερα, «είναι ίδιος με τον Αντώνη», σύμφωνα με τη σύζυγό του. «Δεν ξέρω αν παίρνει στοιχεία από αυτόν ο Αντώνης ή η σεναριογράφος Έλενα Σολωμού, αλλά είναι ίδιος». «Συκοφαντίες», λέει μειδιώντας ο κ. Αντωνίου, που συμπληρώνει πως όταν δουλεύεις πάνω σε ένα κείμενο υποσυνείδητα βάζεις σε αυτό στοιχεία του εαυτού σου. Εξάλλου, «Όταν φτιάχνει κάποιος μία σχέση σε μία σειρά, αν μερικά στοιχεία ταυτίζονται με σένα, τα χαίρεσαι πιο πολύ.»
Τα καλοκαίρια, ο Αντώνης και η Νατάσα κάνουν διακοπές σε ένα συγκεκριμένο μέρος. Μία από τις αγαπημένες τους συνήθειες εκείνης της εποχής είναι το τάβλι. Το χειμώνα δεν προλαβαίνουν, έχουν τρεξίματα με τις δουλειές. Συνήθως κερδίζει εκείνη – υπάρχουν και γραπτές αποδείξεις γι’ αυτό, όπως με πληροφορούν. Είναι μία συνήθεια που τους ξεκουράζει. Ένα από αυτά τα μικρά, καθημερινά πράγματα που δένουν κι άλλο ένα ζευγάρι, που ενσωματώνονται στον κώδικα επικοινωνίας τους, τον οποίο δεν μπορεί να σπάσει κανείς, και με τις δύο έννοιες του ρήματος.
View this post on Instagram
«Τελικά θα κάνετε αυτό το πάρτι που είχατε πει κάποια στιγμή, όταν κλείσετε σαράντα χρόνια μαζί», αναρωτιέμαι φωναχτά. Σχεδόν με μία φωνή απαντούν πως θα το κάνουν οι δυο τους, με τις πιτζάμες τους. «Σαράντα χρόνια ακούγονται λίγο τρομακτικά. Αλλά θα είναι πολύ ωραία», λέει χαμογελώντας η κα Ασίκη.
«Τελικά κ. Αντωνίου, για εσάς ποιο είναι, ας πούμε, το ‘μυστικό’ της επιτυχίας μιας σχέσης; Μπορεί να είναι και κάτι απλό, ένα πιάτο με τηγανιτούς κεφτέδες. Μια μακαρονάδα». «Η μακαρονάδα», είναι η δική του χιουμοριστική απάντηση. Ο ίδιος πάντως εδώ και καιρό έχει αρχίσει να μαγειρεύει, και σύμφωνα με την «master chef» σύζυγό του, τα φτιάχνει όλα πολύ ωραία.
Η δική μου απορία είναι αν πηγαίνουν μαζί στο γήπεδο, μιας και είναι πασίγνωστη η αγάπη του κ. Αντωνίου για την ομάδα του, την ΑΕΚ. Κατά σύμπτωση και η κα Ασίκη υποστήριζε την ΑΕΚ, πριν τον γνωρίσει. Στο γήπεδο δεν πηγαίνουν μαζί συχνά, παλιότερα όμως ο κ. Αντωνίου έπαιρνε μαζί με τις κόρες του. «Έτρεμα μέχρι να γυρίσουν. Τα παιδιά επέστρεφαν έχοντας μάθει νέες βρισιές», λέει η κα Ασίκη. Η κουβέντα μας πηγαίνει στον αθλητισμό, όσο το απολαυστικό λεκτικό πινγκ-πονγκ συνεχίζεται ανάμεσά τους.
Οι ατάκες τους είναι κάτι σαν τον ήχο που κάνουν τα πούλια στο τάβλι. Και είμαι σίγουρη πως η αγκαλιά τους μοιάζει με τη στιγμή που το ξύλινο παιχνίδι κλείνει, κι όλα τα διαφορετικά κομμάτια ανακατεύονται μεταξύ τους και μετατρέπονται σε μία οντότητα, στο πλαίσιο μιας ακόμα παρτίδας από την οποία βγαίνουν και οι δύο κερδισμένοι.
Το άρθρο ανήκει στο αφιέρωμα του Marie Claire Φεβρουαρίου «Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη το 2024;». Διαβάστε όλο το αφιέρωμα εδώ.
Φωτογραφίες: Yiorgos Kaplanidis
