Η ταλαντούχα ηθοποιός Κατερίνα Διδασκάλου αφηγείται στο Vidcast Γυναίκες, μια πορεία 40 χρόνων στην τέχνη, που δεν χωρά μόνο φώτα και ρόλους, αλλά και βαθιά ανθρώπινες εμπειρίες: από τη μητρότητα και τις ενοχές της, μέχρι τις εξομολογήσεις κακοποιημένων γυναικών που άκουσε μετά το τέλος της παράστασης. Η «Πόρνη από Πάνω» επιστρέφει για 14η χρονιά – όχι απλώς ως θεατρικό γεγονός, αλλά ως μια ζωντανή, συγκλονιστική κατάθεση για το τι σημαίνει να σπας σιωπές και να ξαναγεννιέσαι.
Στο νέο επεισόδιο του Marie Claire μιλά πρώτη φορά για την καταγγελία που έκανε για σεξουαλική επίθεση σε γυρίσματα τηλεοπτικής σειράς πριν ακόμη ξεσπάσει το κίνημα #MeToo στη χώρα μας, τη βία πίσω από τις κλειστές πόρτες που καμουφλάρεται ως αγάπη, για τις γυναίκες που της άνοιξαν την καρδιά τους, το θέατρο και την τηλεόραση, αλλά και την πίστη της πως μια λέξη –όταν ειπωθεί σωστά– μπορεί να αλλάξει μια ζωή.
Δείτε το βίντεο της συζήτησης
Μας ακούτε και στο Spotify
Διαβάστε ένα μέρος όσων ειπώθηκαν
Για το me too, τη σεξουαλική παρενόχληση και τη δική της καταγγελία
Η Κατερίνα Διδασκάλου είχε κάνει καταγγελία όπως περιγράφει στο vidcast Γυναίκες, όταν συνέβη το περιστατικό σεξουαλικής επίθεσης στα γυρίσματα σειράς και το 2024 κατέθεσε ως μάρτυρας στην υπόθεση άλλης ηθοποιού, ότι ο σκηνοθέτης τής έχει επιτεθεί σεξουαλικά στο παρελθόν. Η ίδια έχει επιλέξει να μην αναφέρεται με λεπτομέρειες στο συγκεκριμένο θέμα.
Πριν από λίγα μόνο χρόνια, το ελληνικό #MeToo έφερε στο φως σιωπές δεκαετιών. Πώς βίωσες εσύ αυτό το κύμα αλήθειας στον χώρο της υποκριτικής;
«Είναι κάτι λυπηρό, τραγικό. Εγώ σε αυτά τα θέματα είμαι πολύ αυστηρή. Έχω καταγγείλει στο παρελθόν, και πιστεύω ότι πρέπει να καταγγέλλουμε οτιδήποτε συμβαίνει. Πάντα ήμουν δίπλα στους ανθρώπους που υπέστησαν παρενόχληση — και στις γυναίκες και στα αγόρια, γιατί και πολλά αγόρια έχουν παρενοχληθεί και συνεχίζουν να παρενοχλούνται. Πρέπει να το λέμε κι αυτό. Για μένα είναι ένα θέμα που μπορεί να σε κάνει να πάψεις να νιώθεις καλλιτέχνης. Είναι βαθύ τραύμα. Είναι λυπηρό, γιατί πρώτα απ’ όλα είμαστε συνάνθρωποι. Και όποιος το κάνει αυτό, υποβαθμίζεται ο ίδιος — φτάνει στο επίπεδο του υπανθρώπου. Ούτε καν τα ζώα δεν μπορείς να συγκρίνεις με τέτοιες συμπεριφορές, γιατί τα ζώα έχουν μια αξιοπρέπεια.
Για μένα είναι ένα θέμα που μπορεί να σε κάνει να πάψεις να νιώθεις καλλιτέχνης. Είναι βαθύ τραύμα.
Και το χειρότερο είναι αυτό που ακούω καμιά φορά και με εξοργίζει: «Γιατί το είπαν τώρα; Γιατί τώρα και όχι τότε;» Φυσικά και τώρα! Αν ρωτήσεις τους μεγαλύτερους ψυχιάτρους, θα σου πουν πως όταν βιώνεις ένα τέτοιο τραύμα, παγώνεις. Παραλύεις. Σε ακινητοποιεί. Χρειάζεται χρόνος, επεξεργασία και δύναμη για να μπορέσεις να το εκφράσεις. Δεν είναι θέμα προβολής – ποιος άνθρωπος θέλει να προβληθεί μέσα από κάτι τέτοιο; Κανείς. Πραγματικά, κανείς. Γιατί μπορεί να το έλεγαν για κάποια κορίτσια που δεν ήταν ακόμη τόσο γνωστές. Ποιος θέλει τέτοια προβολή; Είναι ντροπή. Εγώ είχα κάνει καταγγελία πριν ακόμα ξεσπάσει το κίνημα του MeToo. Ναι, υπήρχε καταγγελία δική μου, και στη συνέχεια βρέθηκα σε δίκη για τον ίδιο ανθρωπο, ως μάρτυρας. Πήγα για να υποστηρίξω μια άλλη γυναίκα.»
Αν ρωτήσεις τους μεγαλύτερους ψυχιάτρους, θα σου πουν πως όταν βιώνεις ένα τέτοιο τραύμα, παγώνεις. Παραλύεις. Σε ακινητοποιεί.
Τι έγινε με εκείνη την υπόθεση;
«Είχε παραγραφεί. Μόλις. Παραγράφηκε στη δεκαπενταετία. Απλώς μετά πήγα ως μάρτυρας στην υπόθεση μιας συναδέλφου.
Και μέχρι τότε δεν είχε ακουστεί τίποτα για τον συγκεκριμένο άνθρωπο.
«Όχι, δεν είχε… Ακόμη και εκείνοι που τελικά αθωώθηκαν, νομίζω ότι με κάποιον τρόπο το πληρώνουν. Η τιμωρία έρχεται με άλλες μορφές. Την βρίσκουν μπροστά τους.»
Για τη μητρότητα
Τι σου έμαθε η μητρότητα που δεν θα μπορούσε να σου μάθει το θέατρο;
Τα παιδιά μου με προσγείωσαν με τον πιο όμορφο τρόπο. Τους το οφείλω σε πολύ μεγάλο βαθμό – όχι, βασικά τους το οφείλω ολοκληρωτικά. Μου άλλαξαν τη ζωή προς το καλύτερο. Με ομόρφυναν. Χαίρομαι πάρα πολύ που είναι αυτοί οι άνθρωποι που είναι σήμερα, γιατί εγώ δεν ήμουν πάντα η μαμά που άξιζαν. Έχω λείψει πολύ από τα παιδιά μου. Πάρα πολύ. Έχω χάσει πολλές ώρες μαζί τους.
Ένιωθες ενοχές;
«Πολλές. Ξέρεις, όταν έχεις γυρίσματα δέκα ωρών και μετά τρέχεις πάλι… Τώρα μόλις αρχίζω να φεύγω από το σπίτι χωρίς τύψεις.»
Πώς διαχειρίστηκες αυτές τις ενοχές τότε;
«Έχω κλάψει πολύ. Αλλά, τουλάχιστον, λες μέσα σου: “Δεν έφυγα ποτέ για να πάω να διασκεδάσω, να βγω για κλάμπινγκ”. Και ποτέ δεν άφησα τα παιδιά μου σε ξένη γυναίκα, όταν δούλευα στην Αθήνα. Είχα, βέβαια, γυναίκες που έμεναν στο σπίτι για να με βοηθούν, αλλιώς δεν θα μπορούσα να δουλεύω τόσο πολύ. Αλλά τα παιδιά τα ξυπνούσα πάντα εγώ. Έφτιαχνα το πρωινό, τα ετοίμαζα εγώ για το σχολείο.»
Τι είναι κάτι που δεν γνωρίζει ο κόσμος για σένα και θα ήθελες να το μάθει;
«Ότι είμαι πολύ μαμά. Είμαι πολύ μαμά… και έχω και τρία εγγόνια. Για μένα δεν υπάρχει “άλλο παιδί” – τα μωρά μου είναι πάντα τα παιδιά μου. Έτσι νιώθω. Πάω κοντά τους με λαχτάρα. Έχω μεγάλη λαχτάρα. Τα εγγόνια μου τα αγαπώ πάρα πολύ, εννοείται. Προσπαθώ να τους περάσω όλα αυτά τα όμορφα που έχω μέσα μου.»
Ποια θεωρείς πως είναι η μεγαλύτερή σου νίκη – όχι επαγγελματικά, αλλά ως γυναίκα;
«Ότι κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου πολύ καλά, μετά από δύο χωρισμούς. Και ότι στάθηκα –και στέκομαι– δυνατή δίπλα στα παιδιά μου. Αυτό με κάνει να νιώθω πολύ δυνατή.»
φωτό: Penguin Productions/ Xenia Tsilochristou
