Τα μουσικά βράδια στον Κήπο του Μεγάρου υποκαθιστούν τις μικρές αποδράσεις που τόσο έχουμε ανάγκη στην αρχή του καλοκαιριού. Ήδη ξεχωρίσαμε το Σάββατο 14 Ιουνίου, όταν δύο ταλαντούχοι μουσικοί, συνθέτες και ερμηνευτές, η Κατερίνα Πολέμη και ο Στάθης Άννινος θα υποδεχθούν στο ηλιοβασίλεμα τη Λυκειακή χορωδία και ένα παραδοσιακό σύνολο του Μουσικού Σχολείου Αλίμου, αλλά και τον σπουδαίο τραγουδοποιό Νίκο Ξυδάκη.
Η Κατερίνα Πολέμη, γεννημένη στο Λονδίνο από Έλληνα πατέρα και Βραζιλιάνα μητέρα, σπούδασε μουσική στο Berklee College of Music των ΗΠΑ. Το 2011 κυκλοφόρησε το πρώτο της άλμπουμ, “Spread the Music not the Name”, ενώ η μουσική που συνέθεσε για τις παραστάσεις “Ευρυδίκη” (2012), “Η Μεγάλη Χίμαιρα” (2014) και “Γιούγκερμαν” (2018) της χάρισαν την αγάπη κοινού και κριτικών. Τη ρωτήσαμε σχετικά με νέα θεατρικά σχέδια, αλλά μάλλον θα περιμένουμε μία σεζόν. “Προς το παρόν, συνεχίζω να ετοιμάζω την νέα μου δισκογραφική δουλειά, ενώ υπάρχει μια μικρή περιοδεία με την μουσική παράσταση του Στάθη Άννινου, για το καλοκαιράκι”. Η βραζιλιάνικη ψυχή συναντιέται με το ελληνικό καλοκαίρι στη μουσική της Κατερίνας Πολέμη χάρη στη μεγάλη εξωστρέφεια που χαρακτηρίζει τους δύο λαούς: “Στην όρεξη για ζωή, στην όρεξη για γλέντια, για ωραίες μουσικές σε εξωτερικούς χώρους και στο να ήμαστε μαζί, μια μεγάλη παρέα”.
Ο Στάθης Άννινος, πιανίστας, συνθέτης και ενορχηστρωτής από την Αθήνα, με σπουδές στο Μουσικό Σχολείο Ιλίου, δίπλωμα κλασικού πιάνου και ανώτερων θεωρητικών, έχει μαθητεύσει δίπλα στον Τάκη Φαραζή και παρακολουθήσει σεμινάρια κλασικής, τζαζ μουσικής και αυτοσχεδιασμού από διακεκριμένους μουσικούς. Έχει συμπράξει με τις μεγαλύτερες ελληνικές ορχήστρες και έχει εμφανιστεί στα πιο σημαντικά ελληνικά θέατρα και ωδεία. Το 2025 παρουσίασε τα Μη Φοβάσαι (Ξυδάκης–Ρασούλης) και Norwegian Wood (Beatles), με το Stathis Anninos Quartet και την Κατερίνα Πολέμη από την PΚmusic. Ρωτήσαμε τους δύο ερμηνευτές για τη συνάντησή τους στον Κήπο του Μεγάρου τη Δευτέρα 16 Ιουνίου.
Η συνάντησή σας στη σκηνή του Κήπου είναι ένα ταξίδι από τη Μεσόγειο ως τη Λατινική Αμερική. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η μουσική διαδρομή και τι συναισθήματα θέλετε να γεννήσει στο κοινό;
Σ.Α.: Η μουσική ξεπερνάει τα σύνορα και μας οδηγεί σε μια πορεία προς την ένωση και την ενσυναίσθηση .Τραγουδώντας τους ίδιους στίχους και την ίδια μελωδία ή ακόμα και χορεύοντας στον ίδιο ρυθμό μαζί με άλλους ανθρώπους, αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε μόνοι αλλά ότι έχουμε κοινά βιώματα και κοινές ανάγκες με τον διπλανό μας.
Με αυτήν την πρόθεση δημιουργήθηκε η Συνάντηση στον Κήπο.
Κ.Π.: Ενώ τα τραγούδια που έχουμε επιλέξει είναι από μακρινούς μεταξύ τους τόπους, η συναισθηματική απόσταση είναι κοντινή. Διαλέξαμε τραγούδια που μας συγκινούν, που νιώθουμε μεγάλη προσωπική σύνδεση παρόλο που είναι από την Ελλάδα, την Αργεντινή, τη Βραζιλία, την Αγγλία. Για μένα ο σκοπός της τέχνης είναι πάντα η σύνδεση και η συγκίνηση. Αυτό ευελπιστώ να γεννηθεί μεταξύ ημών και των ακροατών.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας, τι ήταν αυτό που σας έκανε να αναζητήσετε ο ένας τον άλλον καλλιτεχνικά;
Σ.Α.: Ήταν σε μια συναυλία στην Κύπρο όταν ο Διονύσης Σαββόπουλος μας ανακοίνωσε ότι θα έρθει να τραγουδήσει μαζί μας η Κατερίνα.
Η συναυλία πήγε πολύ καλά και με γοήτευσε το ταπεραμέντο της και η πολύπλευρη μουσική της ιδιοσυγκρασία.Επίσης, είναι παράλληλα, δημιουργός και εξαιρετική μουσικός κάτι το οποίο προτιμω και αναζητώ.Η συνεργασία μας ήρθε φυσικά και αβίαστα μέσα από την κοινή μας αγάπη για τη μουσική,τον αμοιβαίο σεβασμό και την πολυδιάστατη σχέση μας, μαζί της.
Κ.Π.: Γνωριστήκαμε με τον Στάθη συνεργαζόμενοι και οι δύο με τον κ. Διονύση Σαββόπουλο. Ενθουσιάστηκα με το παίξιμό του και ένιωθα ωραία μαζί του σαν άνθρωπος οπότε του ζήτησα να συμμετάσχει στο μουσικό μου σχήμα για κάποιες συναυλίες. Κάποια στιγμή περνώντας τα χρόνια, μου μοιράστηκε ο Στάθης την ιδέα του να φτιάξουμε μια μουσική παράσταση ντουέτο πιάνο-φωνή. Αυτή η ιδέα τελικά μετατράπηκε στην παράσταση ‘Συνάντηση στον Κήπο’ με το κουαρτέτο του, που έστησε ο ίδιος. Έχει φτιάξει ενορχηστρώσεις με νόημα, που συνδυάζουν την modern jazz με κλασικούς ήχους.
Στη σκηνή θα ανέβουν μαζί σας τόσο ο Νίκος Ξυδάκης όσο και μαθητές από το Μουσικό Σχολείο Αλίμου. Πόσο σημαντική είναι η έννοια της «μουσικής κοινότητας» και της μετάδοσης της πληροφορίας, της παράδοσης, από γενιά σε γενιά;
Σ.Α.: Στη μουσική κοινότητα μαθαίνεις να συνεργάζεσαι, να ακούς, να δίνεις χώρο, να αφουγκράζεσαι την ομάδα και συμμετέχεις σε κάτι δημιουργικό και ομαδικό.
Η συν-ύπαρξη προϋποθέτει την ύπαρξη σου τόσο τη μουσική όσο και την ανθρώπινη. Έτσι λοιπόν γεννιούνται οι παραδόσεις που όμως κάθε γενιά οφείλει να τις φέρει στο σήμερα όχι με ένα «μουσειακό» τρόπο αλλά με μια αίσθηση φρεσκάδας και αλλαγής.
Κ.Π.: Η κοινότητα γενικά σαν έννοια είναι ανάλογη με τη φύση του ανθρώπου και όλων των άλλων πλασμάτων στον πλανήτη. Ποιος ζει μόνος του πάντα; Πως μπορείς να γνωρίσεις τον εαυτό σου και να εξελιχθείς εάν δεν υπάρχει κάποιος να στο καθρεφτίσει; Συνεπώς για μένα είναι ευλογία που θα συνυπάρξουμε όλοι αυτοί μαζί όπου ο καθένας φέρει το δικό του ‘χρώμα’, αυτό που ξέρει, αυτό που είναι και ενωνόμαστε φτιάχνοντας ακόμη ένα ‘χρώμα’ λόγο της συνύπαρξης διαφορετικών μουσικών στοιχείων και ιδιοσυγκρασιών.
«Μη φοβάσαι». Τι νέο φέρνει η δική σας προσέγγιση στο πολύ αγαπημένο τραγούδι του κοινού;
Σ.Α.: Θέλησα να αφηγηθώ με την ελεύθερη διασκευή του τραγουδιού, παράλληλα με τον βαθύ, στοχαστικό και υπαρξιακό στίχο του Ρασούλη ένα αίσθημα μεταφυσικό, λίγο απόκοσμο το οποίο οδηγεί, προς στο τέλος του στη Διονυσιακή πλευρά της μουσικής του Νίκου Ξυδάκη. Ένα ξέσπασμα που όμως μετατρέπεται πάλι, σε μία προτροπή συμφιλίωσης και γαλήνης.
Αναγεννημένο το τραγούδι, από την εξαιρετική ερμηνεία της Κατερίνας και την συμβολή των υπόλοιπων χαρισματικών μουσικών.
Κ.Π.: Είναι ένα από τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια. Η διασκευή που έκανε ο Στάθης καταρχάς έχει νόημα κατά τη γνώμη μου. Δεν είναι εύκολο να γίνονται διασκευές με νόημα. Φέρει κάτι πολύ ατμοσφαιρικό, γκρουβάτο, ενίοτε παιχνιδιάρικο. Εμπεριέχει στην ενορχήστρωσή του μια αίσθηση του φόβου -για την οποία μιλάει το τραγούδι- όπου σε στιγμές όμως έχει πολύ φωτεινά στοιχεία. Φωτεινά είναι για μένα και τα αληθινά. ‘Και ο φόβος και ο πόνος είναι δυο σοφοί. Άιντε μη φοβάσαι που φοβάσαι, φίλος με τον πόνο να’σαι’. Τραγούδι-Βίβλος για την ανθρωπότητα.
Αν σας ζητούσαμε να περιγράψετε τη συναυλία της 14ης Ιουνίου με τρεις λέξεις, ποιες θα διαλέγατε και γιατί;
Σ.Α.: Συνύπαρξη, χαρά, συγκίνηση… Μια συνάντηση όπου όλοι είναι ευπρόσδεκτοι και καλεσμένοι. Όπως σε ένα τραπέζι αγαπημένο, που μαζευόμαστε, χορεύουμε, ακούμε, μοιραζόμαστε τις χαρές μας αλλά και τις έγνοιες μας, αγκαλιαζόμαστε, αναπολούμε αλλά και ζούμε τη στιγμή πλάι με τους υπόλοιπους αγαπημένους ανθρώπους μας.
Κ.Π.: Ένωση, αισθητική, ψυχαγωγία. Ένωση γιατί με βάση και αφετηρία τον μουσικό κόσμο του Στάθης Άννινου quartet, συμμετέχουν ο κ. Νίκος Ξυδάκης, η χορωδία του Μουσικού Σχολείου Αλίμου και ένα μικρό παραδοσιακό σχήμα. Ενώνονται λοιπόν διαφορετικές κουλτούρες σε έναν ως επί το πλείστον τζαζ ήχο. Αισθητική γιατί είναι στοιχείο του Στάθη, όλων των μουσικών του κουαρτέτου του και βεβαίως του κ. Νίκου Ξυδάκη. Ψυχαγωγία γιατί η παράσταση έχει νόημα και όλοι οι συμμετέχοντες έχουμε αυτή την ιδιοσυγκρασία οπότε και αυτή τη πρόθεση.
