«Νόμιζα ότι ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό. Το να είσαι γυναίκα ήταν ίδιο κι απαράλλαχτο από την εποχή της Εύας μέχρι και πριν από λίγους μήνες», είχε πει η Φραν Λίμποβιτς μετά το #metoo, εννοώντας ότι ένας άνδρας μπορούσε να απλώνει τα ξερά του σε όποια του γυάλιζε, όποτε του την κάρφωνε, σε χωράφια, γραφεία, σχολεία, πανεπιστήμια, λεωφορεία, σουίτες, παλάτια, ακόμη και στον Λευκό Οίκο. Από την αρχή της ανθρωπότητας μέχρι το ξεμπρόστιασμα του Χάρβεϊ Γουάινστιν.
Για να είμαι ειλικρινής, κι εγώ νόμιζα ότι ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό στην Ελλάδα, γιατί τρία χρόνια μετά το #metoo επικρατούσε η απόλυτη σιωπή. Και μαζί με τη σιωπή, αυτός ο θλιβερός αντίλογος από το «και γιατί δεν μιλούσες όταν έγινε» μέχρι το «εντάξει, μωρέ, αλλά μην πάμε και στο άλλο άκρο και φοβούνται να μας κάνουν ένα κομπλιμέντο». Δυστυχώς φάνηκε ότι μια μεγάλη μερίδα συνανθρώπων μας δεν είναι σε θέση να διακρίνει το φλερτ από το να σε κλειδώνει ένας διευθυντής στο γραφείο του και να κατεβάζει το παντελόνι του. Οσο για εσένα που λες «γιατί τώρα και όχι τότε», σε προτρέπω να βγεις αύριο στο facebook και να περιγράψεις μια γενετήσια πράξη όπου πρωταγωνιστείς, να το διαβάσουν αυτό οι γονείς, τα παιδιά σου, ο/η σύζυγος, οι συνάδελφοι και το πανελλήνιο. Δύσκολο; Ωραία. Σκέψου τώρα ότι σε αυτή την πράξη εξαναγκάστηκες με ψυχολογική ή σωματική βία, ότι διαθέτεις την απειρία ενός 20χρονου και ο άλλος είναι ο πιο ισχυρός άνθρωπος στον χώρο σου, κάποιος που θα είναι εκεί σε όλη την υπόλοιπη καριέρα σου, κάποιος που μοιάζει αμετακίνητος, με εξουσία, επιρροή, κύρος, «αυλή».
«Ποιος πρωθυπουργός; Ούτε ο πατέρας μας δεν ήξερε πώς να αντιδράσει όταν αναφέραμε απέξω-απέξω ότι δεχθήκαμε παρενόχληση», θυμάται μια φίλη για τη δεκαετία του ’90.
Γιατί δεν μιλούσες τότε;. Γιατί φοβόμασταν ότι κανένας δεν θα ήταν εκεί για εμάς· όχι Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ούτε κλητήρας! Ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ.
Νόμιζα ότι ποτέ δεν θα αλλάξει αυτό, αλλά ευτυχώς μερικές φορές η ζωή σε διαψεύδει και ευχάριστα.
Μιλήσαμε στο τηλέφωνο με τη Σοφία Μπεκατώρου λίγες ώρες πριν ξεκινήσω να γράψω αυτό το σημείωμα. Ηθελα να της πω ευχαριστώ. Για το θάρρος και το κουράγιο της. Και για την εμπιστοσύνη της να μιλήσει πρώτα στο Marie Claire. Οταν η Σοφία βρέθηκε με την Εβίτα τον περασμένο Δεκέμβριο για να κάνουν αυτή τη συνέντευξη, καταλάβαμε ότι ήταν κάτι σπουδαίο, αλλά δεν φανταζόμασταν πως έναν μήνα αργότερα θα γράφαμε ιστορία. Εκείνη δηλαδή τα έκανε όλα. Εμείς απλώς την ακούσαμε. Και θα είμαστε εδώ, να σας ακούσουμε όλες όταν το αποφασίσετε, ακόμη κι αν το μόνο που θέλετε είναι να το βγάλετε από μέσα σας. Πρωτίστως, συγχωρήστε τον εαυτό σας. Ενοχοι είναι μόνο εκείνοι.
Εditor’s letter από το marie claire Φεβρουαρίου που κυκλοφορεί την Κυριακή 24/1 με το Θέμα
