Η Beatriz Flamini μέχρι τα σαράντα είχε δικό της σπίτι, σύντροφο και αυτοκίνητο αλλά ένιωθε ένα μεγάλο κενό μέσα της. Και αυτό το κενό το κάλυψε η σχέση της με τη φύση και συγκεκριμένα με την πεζοπορία και τα βουνά. Από μικρή, όσο μεγάλωνε στη Μαδρίτη, ήταν κλειστός άνθρωπος και μόνο αυτή η αγάπη την ξεκλείδωνε. Όταν σπούδαζε, πήγε για πρώτη φορά για κατασκήνωση με μία φίλη της σε σπηλιά, στο σπήλαιο El Reguerillo. Εκεί, όπως διαβάζουμε στο New Yorker, ένιωσε όπως ποτέ άλλοτε.
Όταν λοιπόν ολοκλήρωσε τις σπουδές της και συνέχισε τη ζωή της σε μια ρουτίνα που όλοι λίγο πολύ έχουμε συναντήσει, άρχισε να τη βασανίζει μια ερώτηση: «Κάποια στιγμή θα πεθάνεις. Τι θες πραγματικά να κάνεις πριν συμβεί αυτό;». Η απάντηση της ήταν ξεκάθαρη: «Θέλω απλά να πάρω ένα σακίδιο και να φύγω για τα βουνά». Και κάπως έτσι ξεκίνησε για εκείνη μια περιπέτεια ζωής.
Όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές της και συνέχισε τη ζωή της σε μια ρουτίνα που όλοι λίγο πολύ έχουμε συναντήσει, άρχισε να τη βασανίζει μια ερώτηση: «Κάποια στιγμή θα πεθάνεις. Τι θες πραγματικά να κάνεις πριν συμβεί αυτό;». Η απάντηση της ήταν ξεκάθαρη: «Θέλω απλά να πάρω ένα σακίδιο και να φύγω για τα βουνά».
Έμαθε κάθε πρωτόκολλο για την ορεινή κατασκήνωση, πρώτες βοήθειες, ακόμα και ειδικεύτηκε στη διάσωση ανθρώπων. Μια φορά μάλιστα κατάφερε να σώσει άλλους κατασκηνωτές που είχαν θαφτεί λόγω χιονοστιβάδας. Αφιερώθηκε τόσο πολύ σε αυτόν τον τρόπο ζωής, που στην πορεία έχασε και την επαφή με την οικογένειά της.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η πανδημία τη βρήκε στα βουνά της Καταλονίας. Όταν όμως άρθηκαν όλοι οι περιορισμοί του lockdown στην Ισπανία έβαλε ένα στοίχημα με τον εαυτό της τόσο μεγάλο, που άγγιζε τα όρια του ρεκόρ. Άρχισε να προπονείται για να μείνει ολομόναχη στην έρημο Gobi στη Μογγολία, κάτι που είχε καταφέρει μόνο ένας Σέρβος ονόματι Milutin Veljković το 1970 για 463 μέρες. Αποφάσισε να τον ξεπεράσει και στόχος της ήταν οι 500 μέρες. Για να τον κατακτήσει θα περνούσε αυτό το χρονικό διάστημα ως εξάσκηση στο ισπανικό σπήλαιο Motril.
Όταν ήρθε η ώρα να κατέβει, τον Νοέμβριο του 2021, αυτή και μια μικρή ομάδα εθελοντών συγκεντρώθηκαν στο στόμιο της σπηλιάς. Η χαρά και το άγχος εναλλάσσονταν, σαν να μην ήταν σίγουρη αν θα πήγαινε διακοπές ή στη φυλακή. Χρησιμοποιώντας το τηλέφωνό της για τελευταία φορά, άφησε ένα φωνητικό μήνυμα για έναν φίλο που ήθελε να της ευχηθεί. Τα μάτια της έλαμψαν καθώς είπε: «Απόλαυσε το διαδίκτυο και το Pinterest και τα βίντεό σου. Ευχαριστώ που βρέθηκες στον δρόμο μου». Καθώς κατέβασε τον εαυτό της στο στένωμα, κοίταξε τους εθελοντές, έβγαλε τη γλώσσα της και αστειεύτηκε: «Τα λέμε αύριο».
Η χαρά και το άγχος εναλλάσσονταν, σαν να μην ήταν σίγουρη αν θα πήγαινε διακοπές ή στη φυλακή. Χρησιμοποιώντας το τηλέφωνό της για τελευταία φορά, άφησε ένα φωνητικό μήνυμα για έναν φίλο που ήθελε να της ευχηθεί.
Ο μέχρι πρότινος ιδιαίτερα ενεργός λογαριασμός της στο Instagram «σώπασε» για τις επόμενες πεντακόσιες ημέρες.
Μέσα σε αυτό το διάστημα συνέβησαν τόσο σωματικές όσο και ψυχικές αλλαγές στη Flamini. Σιγά σιγά έχασε μέρος της περιφερειακής της όρασης και μετά από έξι μήνες παραιτήθηκε από την προσπάθεια να μετρήσει τις μέρες που περνούσαν. Στον σφραγισμένο κόσμο του σπηλαίου, μικρά πράγματα προκαλούσαν μεγάλους εκνευρισμούς και οι τυχαίοι θόρυβοι που στην αρχή τη γοήτευσαν, όπως τα ζωντανά πλάσματα που συνυπήρχαν με αυτήν, την οδηγούσαν στη παράνοια. Άρχισε να έχει παραισθήσεις (πίστευε, για παράδειγμα, ότι το πάτωμα της σπηλιάς κινείται και, μετά τον Ιανουάριο του 2022, να βιντεογραφεί τις σκέψεις που έκανε γι’ αυτές, θεωρώντας τις πραγματικές. Για να κρατάει το μυαλό της δραστήριο, διάβασε εξήντα βιβλία και έκανε ασταμάτητα διαλογισμό. Όμως παρά τις αντιξοότητες, συνέχισε. Την ημέρα Νο 500 ισχυριζόταν ότι πλέον δεν ένιωθε καν τα πόδια της.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μετά το πέρας της εμπειρίας η Flamini χρειάστηκε πολύμηνη ιατρική παρακολούθηση ώστε να επιστρέψει το σώμα της σε κανονική και πλήρως υγιή κατάσταση. Θα περίμενε ίσως κανείς ότι το μαρτύριο της θα έδινε ένα φινάλε στην τρελή ιστορία της με τις σπηλιές. Αλλά όταν πήρε το βαν της και έφυγε ξανά, αυτή τη φορά για τα βουνά της Καλαβρίας, καταλάβαμε όλοι ότι κάποιες αγάπες είναι δύσκολες μεν, παντοτινές δε.
