Πριν από λίγες ημέρες, η Πόπη Τσαπανίδου δήλωσε σε συνέντευξή της στην εκπομπή Dot. πως δεν ζει με τον σύντροφό της. Το σχετικό απόσπασμα “έπαιξε” αρκετά, ίσως επειδή συσχέτισε την επιλογή της με την ηλικία της, την οποία δεν κρύβει και πολύ καλά κάνει, δεδομένου ότι κάποτε θα πρέπει ίσως να σταματήσει το μάρκετινγκ που λέει ότι μετά από κάποια συγκεκριμένα γενέθλια οι γυναίκες οφείλουν να τραβάνε αγόγγυστα προς το νεκροταφείο ελεφάντων σε ο,τι αφορά την ορατότητά τους.
Η επιλογή περί συμβίωσης ή μη, αλλά και του γάμου είναι προφανώς προσωπική υπόθεση και ως γνωστόν ο παράδεισος της μίας μπορεί κάλλιστα να είναι η κόλαση της άλλης, όμως οι δηλώσεις της Πόπης Τσαπανίδου ίσως να σηκώνουν μια μικρή ένσταση, ως προς τη γενίκευση που διατύπωσε. Συγκεκριμένα, είπε “Είμαστε λίγο μεγάλοι για να μένουμε μαζί. Ο καθένας έχει το σπίτι του. Είχαμε στρώσει ο καθένας τη ζωή του, μεγαλώσαμε, ποιος ο λόγος; Αλλιώς είναι όταν γνωρίζονται δύο άνθρωποι και είναι νεαροί και θέλουν να μείνουν μαζί, να κάνουν παιδιά, γάμους, να τα βάλουν όλα κάτω από μια κοινωνική στέγη κι αλλιώς είναι όταν δύο άνθρωποι συναντιούνται αφού έχουν μεγαλώσει τα παιδιά τους”.
Αν και για την ίδια η συμβίωση μετά τα 50 μπορεί να ακούγεται κακή ιδέα, η συντροφικότητα στην καθημερινότητα δεν είναι το χειρότερο σενάριο που θα μπορούσε να συμβεί σε άλλα ώριμα ζευγάρια. Η επιθυμία της συγκατοίκησης μεταξύ ερωτευμένων δεν είναι φαινόμενο που περιορίζεται από την ηλικία, όσο “δύσκολοι” κι αν γινόμαστε στις αλλαγές όλοι μεγαλώνοντας. Η εμπειρία δεν είναι ακριβώς το χειρότερο μειονέκτημα σε μία σχέση συγκατοίκησης και επιπλέον, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν επιθυμούν ή ίσως δεν μπορούν να κάνουν παιδιά, οι οποίοι παρόλα αυτά “κάνουν γάμους”, οπότε ίσως θα ήταν καλύτερα οι προσωπικές αντιλήψεις, απόλυτα σεβαστές οπωσδήποτε, να διατυπώνονται ως τέτοιες και όχι με γενικεύσεις που αφήνουν πολύ κόσμο απ’ έξω.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι να θέλεις να ζήσεις με τον άνθρωπο που αγαπάς, και άλλοι τόσοι για να προτιμάς την ανεξαρτησία του να έχει ο καθένας το σπίτι του. Η ωριμότητα της ηλικίας μπορεί να είναι ένας από αυτούς, προς αμφότερες τις κατευθύνσεις, αρκεί να θυμόμαστε πως δεν πρόκειται για μονόδρομο.
