Η αγάπη μας για περίεργα charms, τα μεγάλα μπρελόκ και τα λούτρινα κουκλάκια δεν είναι κάτι το καινούριο. Τώρα, στα mid-to-late 20s μας, σε αυτή την όμορφα μπερδεμένη φάση, το Ίντερνετ μας φωνάζει να «θεραπεύσουμε το εσωτερικό μας παιδί», ενώ εμείς παλεύουμε με ενοίκια, αδιέξοδα job titles και υπαρξιακό doomscrolling. Κι όμως, εκεί, μέσα στο χάος της πρώιμης ενηλικίωσης, ανθίζει μια απρόσμενη λατρεία: μικροσκοπικά μπιχλιμπίδια. Τα έχουμε δει κρεμασμένα σε τσάντες celebrities, κολλημένα σε οθόνες υπολογιστών συμφοιτητών μας, εκτεθειμένα στη σειρά σε ράφια δωματίων. Τόσο αθώα, τόσο δικά μας.
View this post on Instagram
Καλώς ήρθες στον κόσμο των Sonny Angels και Labubu – δύο από τα φαινομενικά παιδικά σύμπαντα που έχουν κατακλύσει τις οθόνες και μας κλέβουν την καρδιά.
Από την Ιαπωνία με αγάπη: Sonny Angels
View this post on Instagram
Οι Sonny Angels είναι μικροσκοπικές γυμνές φιγούρες με φτερά στην πλάτη και καπέλα που κυμαίνονται από μπρόκολο μέχρι flamingo. Δημιουργήθηκαν στην Ιαπωνία στις αρχές του 2000, αλλά έγιναν viral cult classic πρόσφατα – χάρη σε TikTok unboxings, μίνι styling projects, και συλλέκτες που συναγωνίζονται σε digital κοινότητες για το ποιος θα βρει το πιο σπάνιο Angel. Το να πετύχεις έναν σπάνιο, όπως τον Robby (1 στις 144 πιθανότητες), είναι σχεδόν σαν να κέρδισες σε κοινωνικό λόττο – όχι για το αντικείμενο, αλλά για την αίσθηση ότι σου έτυχε κάτι καλό.
Πριν γίνει παγκόσμιο cult, ο Sonny Angel ξεκίνησε ως ένα γλυκό χαμόγελο σε μια εποχή αθωότητας – κυριολεκτικά. Ο δημιουργός του, Toru Soeya, εμπνεύστηκε από τις αμερικανικές Kewpie dolls και οραματίστηκε μια φιγούρα που να θυμίζει δίχρονο αγόρι, με στόχο να προσφέρει “healing moments in your everyday life”. Η πρώτη του εκδοχή, το 2004, ήταν χωρίς το χαρακτηριστικό καπέλο – ένα στοιχείο που προστέθηκε αργότερα και γέννησε δεκάδες συλλογές, από φρούτα μέχρι ζώα της ζούγκλας.
Labubu: Το νέο status symbol
View this post on Instagram
Τα Labubu είναι ένα αγκαθωτό τερατάκι από την Σκανδιναβία – με λίγο από Tim Burton, λίγο από Miyazaki, και μπόλικο TikTok appeal. Δημιουργία του καλλιτέχνη Kasing Lung, το Labubu είναι χαρακτήρες ενός παραμυθιού που ξέφυγε από τις σελίδες και κατέκτησε το street style. Εκτοξεύθηκαν όταν η Lisa του K-pop συγκροτήματος Blackpink πόσταρε ένα plushie Labubu. Από εκεί, η Ταϊλάνδη μπήκε σε Labubu fever: πανικός στα Pop Mart, ουρές στο Toy Show της Σιγκαπούρης, και μέχρι και κυβερνητική προειδοποίηση κατά των απομιμήσεων. Αξίζει να σημειωθεί πως πρόσφατα o Wang Ning, CEO της κινεζικής εταιρείας Pop Mart που κατασκευάζει τα Labubu, έβγαλε 1,6 δισεκατομμύρια δολάρια μόνο σε μια μέρα αποκλειστικά από τις πωλήσεις τους. Το Labubu είναι πλέον fashion flex. Είναι παράξενο, προσωπικό, και με έναν τρόπο, απενοχοποιημένα cult.
Trinkets ή coping mechanism;
Σύμφωνα με την ψυχολόγο Jemma Sbeghen, αυτά τα αντικείμενα είναι ένα μέσο για να προσεγγίσουμε κάτι που μας λείπει: την προβλεψιμότητα της παιδικής ηλικίας. Το φαινόμενο του re-parenting (δηλαδή το να δώσεις στον εαυτό σου ό,τι δεν έλαβες ως παιδί από τους γονείς σου) είναι στο απόγειό του. Αντί να πνίγεσαι στα self-help βιβλία, αγοράζεις ένα μπιχλιμπίδι που αμέσως σε κάνει να χαμογελάς. Η ραγδαία άνοδος του trend «θεράπευσε το παιδί μέσα σου» δεν είναι τυχαία, αλλά απόρροια του ότι πολλοί millennials είναι οι πρώτοι που ενηλικιώνονται μέσα σε διαρκείς κρίσεις — οικονομική, κλιματική, πολιτισμική. Σε μια εποχή που τίποτα δεν είναι σταθερό, είναι ανακουφιστικό να ξέρεις πως το Sonny Angel θα περιμένει στη θήκη του κινητού σου — ακόμα κι αν τίποτα άλλο δεν λέει να μπει στη θέση του.
Με τιμή γύρω στα €12–25, αυτά τα αντικείμενα είναι η προσιτή εκδοχή του luxury branding. Δεν είναι Birkin, αλλά είναι κάτι που δηλώνει στιλ, αισθητική, συμμετοχή σε μια κοινότητα. Το Labubu πάνω στην tote σου είναι τα νέα pins, και ο Sonny Angel στο ράφι σου, το νέο moodboard.
Ας μην αγνοούμε την ειρωνεία: ακόμα και η “αυθεντικότητα” πακετάρεται σήμερα. Όπως σχολιάζει η πολιτισμική θεωρητικός Sarah Thornton, «η αυθεντικότητα σήμερα παράγεται, δεν ανακαλύπτεται». Πολλοί στο TikTok κάνουν “aging” σε τσάντες ή “distressed styling” μόνο και μόνο για να δείξουν realness. Οπότε, όταν μιλάμε για προσωπικό στυλ μέσω ενός τυποποιημένου blind box… πού τελειώνει το συναίσθημα και πού αρχίζει το branding;
View this post on Instagram
Δεν είναι τυχαίο που αυτά τα αντικείμενα ανθίζουν την ώρα που οι Millennials και η Gen Z ζουν μια καθημερινότητα γεμάτη οικονομική επισφάλεια. Με τιμές ενοικίων να σπάνε ρεκόρ, επαγγελματικές ευκαιρίες να παραμένουν επισφαλείς, και την αίσθηση του «μέλλοντος» να διαλύεται σε gig contracts και scrolling burnout, η αγορά ενός Sonny Angel δεν είναι αθώα — είναι ψυχολογική επιβίωση. Είναι ενδεικτικό: όπως τα φτηνά κραγιόν στην εποχή της Μεγάλης Ύφεσης (το λεγόμενο Lipstick Index), έτσι και τα trinkets του 2025 ίσως να είναι το σύγχρονο βαρόμετρο του κοινωνικού άγχους. Όταν δεν μπορείς να αγοράσεις σπίτι, αγοράζεις μικρότερα πράγματα που σου υπόσχονται έλεγχο, χαρά, ταυτότητα.
Το unboxing ως ψυχοσυναισθηματική εμπειρία
Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά της απόλευσης. Το να αγοράσεις ένα Labubu ή έναν Sonny Angel είναι ένα μικρό happening. Η στιγμή που σκίζεις το κουτί, η αδρεναλίνη της αποκάλυψης, η προσμονή του απροσδόκητου. Μοιάζει λίγο με το Kinder αυγό ή την τυχερή σακούλα – βέβαια με πιο σοφιστικέ διάθεση.
View this post on Instagram
Το concept του blind box, από όπου προέρχεται ο Sonny, έχει βαθιές ρίζες στην Ιαπωνία: από τα fukubukuro (μυστηριώδεις σακούλες με στοκ προϊόντα) μέχρι τα gashapon, μηχανές που έδιναν τυχαία παιχνιδάκια με λίγα κέρματα. Το στοιχείο της τύχης, της έκπληξης και της συλλεκτικής αξίας είναι που μετέτρεψε τον Angel από μια τυποποιημένη φιγούρα σε σύμβολο συναισθηματικής απόδρασης – και, για πολλούς, προσωπικής χαράς. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Soeya συνέχισε τη δυναστεία του blind box με τα Smiski, επιβεβαιώνοντας πως ο κόσμος πάντα θα βρίσκει παρηγοριά σε κάτι μικρό, αόρατα απρόβλεπτο, και απίστευτα χαριτωμένο.
Τα blind boxes δεν είναι απλώς γλυκούλια μπιχλιμπίδια – είναι dopamine hits σε συσκευασία τσέπης. Όπως εξηγεί η Ντέμι, που έχει στην κατοχή της περίπου τριάντα (!) από τα ζουλιχτά τερατάκια και συλλέγει μπρελόκ από μικρή, «αυτό που τα κάνει τόσο εθιστικά είναι το στοιχείο της τύχης: δεν ξέρεις τι θα τύχει, αλλά κάθε φορά ελπίζεις ότι θα είναι το «σπάνιο». Και όταν δεν είναι; Απλώς… αγοράζεις άλλο. Και άλλο. Και άλλο. Είναι ελαφρύς τζόγος…»
Όπως τονίζει και η δημοσιογράφος Tora Northman: «Είναι εξαιρετικά σπάνιο να πάρεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Οπότε συνεχίζεις να αγοράζεις περισσότερα. Παίρνεις διπλά. Ξαναδοκιμάζεις. Είναι σαν αγώνας.»
Κι εδώ μπαίνει το πιο ειρωνικό twist: την ώρα που το ο λογαριασμός του supermarket μας μοιάζει με απόδειξη από τη Louis Vuitton, πολλοί από εμάς συνεχίζουμε να ξοδεύουμε 15ευρα για μινιατούρες. Γιατί; Γιατί είναι φθηνή χαρά. Είναι ελεγχόμενη έκπληξη. Είναι ένα μικρό «κάτι καλό» μέσα στην οικονομική γκρίνια και το burnout.
Τα trinkets είμαστε εμείς
Μπορεί να είναι μικρά, μπορεί να μοιάζουν “χαζά” στους απέξω. Αλλά στην πραγματικότητα, αυτά τα μπιχλιμπίδια κουβαλούν μέσα τους όλα όσα δεν μπορούμε να πούμε με λόγια: την ανάγκη για φροντίδα, παιχνιδιάρικη αβεβαιότητα, αισθητική ανακούφιση, και λίγο εφηβικό edge. Σε έναν κόσμο που τα πάντα κοστίζουν περισσότερο απ’ ό,τι αξίζουν, ένα τυχαίο, πλαστικό πλάσμα αξίας 15 ευρώ μπορεί να είναι μια πράξη αγάπης στον εαυτό μας. Αν είναι να καώ οικονομικά, τουλάχιστον ας είναι για ένα bunny με καπέλο μπρόκολου – τουλάχιστον δεν παίζω στόιχημα.
Από την Πετρίνα Κίτη
