Για χρόνια, το job hopping ήταν η «μαγική συνταγή» για μια γρήγορη καριέρα: οι νέοι άλλαζαν δουλειά κάθε έξι μήνες ή ένα χρόνο, και μαζί με τη νέα θέση προσπαθούσαν να εξασφαλίσουν και μια γερή αύξηση. Η Gen Ζ υιοθέτησε δυναμικά αυτό το work-trend, βλέποντάς το ως το εισιτήριο για ανώτερους ρόλους και υψηλότερους μισθούς.
Σήμερα όμως, η πραγματικότητα αλλάζει. Νέα στοιχεία του Bank of America Institute δείχνουν πως όσοι άλλαξαν εργοδότη είδαν μια μέση αύξηση 4,3% – ακριβώς την ίδια με εκείνους που έμειναν στη θέση τους. Με άλλα λόγια, το job hopping σταμάτησε να αποδίδει ή πολύ απλά έχει τα ίδια αποτελέσματα με το να μένει κανείς στην ίδια δουλειά και να διεκδικεί την αύξησή του επί τούτου.
Κι έτσι, η πολύ δημοφιλής αυτή τάση, έδωσε τη θέση της σε μία καινούργια και με αυτόν τον τρόπο, γεννήθηκε το job hugging. Σε μια εποχή οικονομικής αβεβαιότητας και μειωμένων προσλήψεων, οι εργαζόμενοι «αγκαλιάζουν» τη δουλειά τους, όχι επειδή είναι απαραίτητα ικανοποιημένοι, αλλά επειδή η προοπτική της ανεργίας φαντάζει πιο τρομακτική. Παράλληλα, οι νέοι ανησυχούν έντονα για το «τι μπορεί να συναντήσουν» σε ένα νέο εργασιακό περιβάλλον, καθώς πολλές φορές οι συνθήκες εργασίας είναι άσχημες και τα αφεντικά απαιτητικά.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι το job hopping ήταν πάντα «λάθος». Σε δυναμικούς κλάδους, μπορεί να προσφέρει εμπειρία, γρήγορη μάθηση και δικτύωση. Όμως, όταν γίνεται μηχανικά, χωρίς στρατηγική, δημιουργεί εικόνα αστάθειας και σε οδηγεί σε καταστάσεις χωρίς βαθύτερη γνώση ή προνόμια που έρχονται μόνο με τον χρόνο. Άλλωστε, πλέον για τους περισσότερους ανθρώπους θεωρείται σημαντικότερη η σταθερότητα και η παραμονή σε μία θέση εργασίας για αρκετό διάστημα, καθώς η πολύ συχνή αλλαγή εργασίας δηλώνει αβεβαιότητα και αναξιοπιστία.
Το μήνυμα; Η νέα πραγματικότητα δεν είναι ούτε η μανία του hopping, ούτε η παθητική ασφάλεια του hugging. Είναι η διεκδίκηση των εργασιακών δικαιωμάτων με σιγουριά, αυτοπεποίθηση και επιμονή.
