Από την Justine Harman.
Η Τζέσικα Τσαστέιν δεν ντρέπεται να δηλώσει ότι αγαπάει διάφορα ριάλιτι. «Δεν είναι τροφή για σκέψη η τηλεόραση που βλέπω», παραδέχεται η ίδια, χωμένη νωχελικά στην πολυθρόνα ενός παραλιακού ξενοδοχείου στο Λος Αντζελες. «Αλλά τις περισσότερες φορές όταν τη βλέπω είναι επειδή η ζωή μου είναι αγχωτική και έχω ανάγκη να μη σκέφτομαι για λίγο».
Το να μη σκέφτεται για λίγο δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο της. Η Τζέσικα Τσαστέιν είναι μία από τις πιο ισχυρές προσωπικότητες στο Χόλιγουντ, μια γυναίκα που όλοι σέβονται τόσο για την εργασιακή της ηθική όσο και για το δυναμικό της πηγούνι.
Τους τελευταίους μήνες κυκλοφόρησε η ταινία «Η καλή νοσοκόμα», με συμπρωταγωνιστή τον Εντι Ρεντμέιν, που έγινε επιτυχία στο Netflix, ενώ η ίδια ανακοίνωσε ότι θα πρωταγωνιστήσει στο «Κουκλόσπιτο» στο Μπρόντγουεϊ. Εχει προταθεί για τρία Οσκαρ και έχει επιστρέψει σπίτι της με ένα από αυτά: το 2022 με το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της ως η συμπονετική τηλεοπτική ευαγγελίστρια Τάμι Φέι στην ταινία «Τα μάτια της Τάμι Φέι».
«Είναι πάντα, περίπου, τρία ή τέσσερα επίπεδα πιο βαθιά στα πράγματα απ’ όλους μας», λέει η Κέλι Καρμάικλ, πρόεδρος και διευθύντρια παραγωγής της Freckle Films, της εταιρείας που ίδρυσε η Τσαστέιν το 2017 με στόχο την προώθηση ιστοριών με γυναίκες πρωταγωνίστριες, συμπεριλαμβανομένου του φιλμ «Τα μάτια της Τάμι Φέι».
«Δεν υπάρχει κομμάτι της βιομηχανίας του θεάματος που να μην το βλέπει ως ευκαιρία για μάθηση».
Η τελευταία τους παραγωγή, η μίνι σειρά του Showtime, «George & Tammy», που κυκλοφόρησε πρόσφατα, αφηγείται την ποτισμένη με ουίσκι ιστορία αγάπης του διάσημου ζεύγους του «Honky Tonk» στη δεκαετία του ’70, Τζορτζ Τζόουνς και Τάμι Γουάινετ. Αλλά σε αντίθεση με τις προηγούμενες ερμηνείες της γυναίκας που έγινε γνωστή για το τραγούδι «Stand By Your Man», η Τάμι της Τσαστέιν εκπέμπει την ενέργεια της αληθινής πρωταγωνίστριας.
«Το τραγούδι δεν έχει να κάνει με το να είσαι ένα χαλάκι. Και η πραγματικότητα είναι ότι η Τάμι Γουάινετ παντρεύτηκε πέντε φορές», λέει η Τσαστέιν. «Επαιρνε αποφάσεις στη ζωή της. Το να είσαι παραγωγός και να έχεις μια εταιρεία παραγωγής σημαίνει ότι μπορείς να το αστυνομεύσεις αυτό στη συγγραφή του σεναρίου. Μπορείς να πεις: Ωπα, μια στιγμή… Πρέπει να τιμούμε τις γυναίκες ως ανθρώπινα όντα. Και κάνουν τις δικές τους επιλογές, όπως ακριβώς κάνουν και οι άνδρες. Ενα προνόμιο του να είσαι παραγωγός; Διαλέγεις τους συνεργάτες σου. Ημασταν ανέκαθεν τόσο συντονισμένοι μεταξύ μας», λέει ο Μάικλ Σάνον, ο οποίος γνώρισε για πρώτη φορά την Τσαστέιν στα γυρίσματα της ταινίας «Το καταφύγιο» το 2011.
Η ιδέα της γυναικείας χειραφέτησης και δράσης ενδιαφέρει την Τσαστέιν από τότε που ήταν νεαρό κορίτσι. Η ίδια και τα αδέρφια της μεγάλωσαν σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσαν γυναίκες. «Με μεγάλωσε η μαμά μου. Ημουν πολύ κοντά στη γιαγιά μου, η οποία ήταν ανύπαντρη στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής της». Γυναίκες που ήθελαν να επιλέγουν οι ίδιες τον τρόπο που θα ζήσουν τη ζωή τους και το έκαναν.
«Θυμάμαι ότι ήμουν στην ΣΤ’ Δημοτικού, η αδελφή μου ήταν στην Δ’, ο αδελφός μου στην Α’ και η μαμά μου δούλευε ως μπαργούμαν. Ημασταν πάντα μόνοι μας στο σπίτι κατά τη διάρκεια της νύχτας. Ηταν σαν να λέγαμε: Μπορούμε να φροντίσουμε τους εαυτούς μας», θυμάται. «Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Η μητέρα μου δεν μπορούσε να αντέξει οικονομικά τη φροντίδα των παιδιών και προσπαθούσε απλώς να μας ταΐσει. Για την οικογένειά μας το ζήτημα ήταν να έχουμε φαγητό στο τραπέζι».
Με τα χρόνια, η ιστορία της Τζέσικα Τσαστέιν εξελίχθηκε σε κάτι πιο λαμπερό: το κορίτσι της μεσαίας τάξης από την Καλιφόρνια ακολουθεί ένα φίλο του στη διάσημη σχολή υποκριτικής Juilliard, όπου κερδίζει την υποτροφία του Ρόμπιν Γουίλιαμς, γνωρίζει τους ταλαντούχους κολλητούς της Οσκαρ Αϊζακ και Τζέρεμι Στρονγκ και -μπίνγκο (!)- είναι υποψήφια για το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου για το «Zero Dark Thirty». Είναι ένα ωραίο μικρό αφηγηματικό τόξο, αλλά η πραγματικότητα έχει να κάνει πολύ λιγότερο με την τύχη και πολύ περισσότερο με το να παίρνεις σκληρές αποφάσεις.
«“Το Zero Dark Thirty” ήταν η στιγμή που κάτι άλλαξε μέσα μου», λέει. «Επειδή έκανα αυτή την ταινία και αγαπώ τη (σ.σ.: σκηνοθέτιδα) Κάθριν Μπίγκελοου. Και μετά είδα πώς της συμπεριφέρθηκαν τα μέσα ενημέρωσης». Η ταινία του 2012 για τη σύλληψη του Οσάμα μπιν Λάντεν επικρίθηκε για το ότι τασσόταν υπέρ των βασανιστηρίων. «Μόλις είχε κερδίσει το Οσκαρ Σκηνοθεσίας για το “The Hurt Locker” και με τον τρόπο που της συμπεριφέρονταν σκεφτόμουν ότι αυτό είναι τρελό. Πραγματικά ένιωσα μια διαφορά που είχε να κάνει με το φύλο της».
Η άμεση προσέγγισή της και η έντονη αποφασιστικότητά της ξεπερνούν τη δουλειά που κάνει στην οθόνη και πίσω από την κάμερα. Η Τσαστέιν θέλει να διασφαλίσει ότι οι ιστορίες πραγματικών γυναικών σε ευάλωτες θέσεις σε όλο τον κόσμο ακούγονται δυνατά και καθαρά. «Θα πω κάτι αμφιλεγόμενο αυτή τη στιγμή και έχω πιει μια μαργαρίτα, οπότε κανείς δεν θα με σταματήσει: Εχω κάνει πολλές συνεντεύξεις πρόσφατα και πολλοί άνθρωποι θέλουν να μιλήσουν για την Ουκρανία. Αλλά όταν αναφέρω το Ιράν, κανείς δεν θέλει να μιλήσει γι’ αυτό».
Οταν τη ρωτάω γιατί πιστεύει ότι αυτό συμβαίνει, δεν πτοείται: «Νομίζω ότι είναι μια επανάσταση υπό την ηγεσία των γυναικών και νομίζω ότι η Ουκρανία αποτελείται κυρίως από λευκούς». Εχει προσπαθήσει να χρησιμοποιήσει την πλατφόρμα της για να τραβήξει την προσοχή στο θέμα, φορώντας μάλιστα κατά τη διάρκεια μιας πρόσφατης περιοδείας Τύπου ένα μπλουζάκι προς τιμήν της Μάχσα Αμινί, της 22χρονης Ιρανής που πέθανε υπό κράτηση αφού συνελήφθη επειδή φορούσε λάθος τη χιτζάμπ της. «Προστατεύω σθεναρά τις γυναίκες. Για μένα είναι ο μεγάλος μου αγώνας», λέει.
Είναι πιθανότατα ο λόγος για τον οποίο έγινε ηθοποιός. Διότι υπογράφει πρόθυμα για να γίνει αγωγός για τις ιστορίες άλλων γυναικών, για τα τραύματά τους, για τον πόνο τους. «Χρησιμοποιώ τη δουλειά μου για να προσπαθήσω να αποθεώσω όχι μόνο τις γυναίκες ως θηλυκότητες, αλλά και ως ανθρώπινα όντα. Κάτι που σημαίνει ότι, ναι, μπορώ να υποδύομαι χαρακτήρες που έχουν ελαττώματα και κάνουν τρομερά πράγματα μερικές φορές. Είναι λες και με τη δουλειά μου υπενθυμίζω συνεχώς στην κοινωνία ότι οι γυναίκες είναι ανθρώπινα όντα».
Της λέω ότι η δουλειά της ακούγεται εξαντλητική.
«Αισθάνομαι ότι υπάρχει κόστος», παραδέχεται, ενώ δάκρυα σχηματίζονται στην άκρη των ματιών της. «Μου κοστίζει κάτι. Αλλά την ίδια στιγμή που μου κοστίζει κάτι κερδίζω κάτι άλλο».
Την εβδομάδα πριν από τη συζήτησή μας, η Τσαστέιν βρέθηκε σε έναν άλλο δύσκολο ρόλο: ήταν η Χολιγουντιανή «εισβολέας» στα Country Music Awards (CMA). «Ημουν τρομοκρατημένη. Ελεγα: Η Τάμι είναι η πρώτη κυρία της κάντρι μουσικής και είμαι εδώ και προσπαθώ να τη μιμηθώ. Θα με διώξουν από την πόλη;». Οι φωτογραφίες από εκείνη τη νύχτα δείχνουν την Τσαστέιν στα παρασκήνια με τα υπέροχα φραουλένια μαλλιά της πιασμένα, να φοράει ένα φόρεμα Gucci με χάντρες και να πίνει από ένα κόκκινο ποτήρι Solo δίπλα στη Μιράντα Λάμπερτ. «Ειλικρινά, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ευγενικοί, πιο γενναιόδωροι, πιο αγαπητοί. Ηταν ένα τέτοιο μάθημα για… για τι; Για το να κρίνεις τους ανθρώπους πριν τους γνωρίσεις, υποθέτω».
Την πρώτη εβδομάδα που κυκλοφόρησε το τρέιλερ του «George & Tammy» είχε συγκεντρώσει περίπου 90.000 προβολές, «κάτι που είναι αρκετά φυσιολογικό», λέει. «Μετά από την εμφάνιση στα CMA, άρχισε να ανεβαίνει 1 εκατομμύριο την ημέρα». Κατά την ώρα της δημοσιοποίησης, το τρέιλερ στο οποίο τραγουδάει το πιο εμβληματικό τραγούδι της Τάμι Γουάινετ είχε προβληθεί σχεδόν 6 εκατομμύρια φορές. Της λέω ότι ίσως το κοινό της κάντρι να έχει ιστορικά υποτιμηθεί από το Χόλιγουντ. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο για την Τσαστέιν να μείνει στο δρόμο της. Να αποσυρθεί στο σπίτι από καφέ τούβλα στο Μανχάταν που μοιράζεται με το σύζυγό της και τα δύο μικρά παιδιά τους, τα οποία προστατεύει απόλυτα.
«Συνήθως δεν μιλάω ποτέ για την προσωπική μου ζωή. Αλλά είχα μια συζήτηση με την κόρη μου πριν από λίγο καιρό. Και όταν μιλάς με τα παιδιά, πάει κάπως έτσι: “Τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”. “Θέλω να γίνω μπαλαρίνα”.
Και η κόρη μου είπε: “Θέλω να γίνω μαμά”. Κι εγώ είπα: “Αυτό είναι σπουδαίο πράγμα για να γίνεις. Αλλά, ξέρεις, μπορείς να γίνεις περισσότερα από ένα πράγματα”. Κι εκείνη είπε: “Τι εννοείς;”. Της είπα: “Κοίταξέ με, γλυκιά μου. Είμαι μαμά. Είμαι ηθοποιός. Είμαι παραγωγός. Είμαι ιδιοκτήτρια επιχείρησης. Είμαι φίλη. Είμαι μαγείρισσα”. Αρχισα να απαριθμώ όλα αυτά τα πράγματα. “Είμαι πολλά πράγματα, οπότε μπορείς να είσαι ό,τι θέλεις. Μπορείς να γίνεις πρόεδρος. Μπορείς να είσαι μπαλαρίνα. Μπορείς να γίνεις μαμά”. Και ήταν τόσο σοκαριστικό για εκείνη να τα ακούει όλα αυτά μαζί».
Λέω ότι το να είσαι πρόεδρος-μπαλαρίνα-μαμά ακούγεται εξαντλητικό. Αστειεύομαι!
Ισως μια μέρα η Τσαστέιν να σταματήσει πραγματικά να δουλεύει τόσο σκληρά. Να σταματήσει να δίνει τη μεγάλη μάχη. Θα πρωταγωνιστήσει σε κάποιο χαζό franchise που δεν απαιτεί τίποτα από την ίδια, θα βγάλει 1 εκατ. δολάρια και θα περάσει τις υπόλοιπες μέρες της βλέποντας νοικοκυρές και γυαλίζοντας τα Οσκαρ της. Ισως, αλλά μάλλον όχι. «Απλώς απαιτώ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να απαιτήσει κάποιος άλλος από μένα», λέει. «Αισθάνομαι απίστευτα τυχερή που έχω τη ζωή που έχω αυτή τη στιγμή και που κάνω τις επιλογές που μπορώ να κάνω, που έχω την ελευθερία πάνω στο σώμα μου. Και να κάθομαι απλά στην ευκολία όλων αυτών -στην οικονομική ευκολία, στην ελευθερία του σώματός μου- χωρίς να προσπαθώ να το δημιουργήσω για τους άλλους; Νιώθω ότι αυτό είναι εγωιστικό. Απλά δεν θα μου άρεσε ο εαυτός μου».
Φωτογραφία: Jessica Chou
Fashion Editor: Elizabeth Stewart (The Wall Group)
Χτένισμα: Renato Campora (THE WALL GROUP).
Μακιγιάζ: Kristofer Buckle (CROSBY CARTER MANAGEMENT).
Μανικιούρ: Betina Goldstein (THE WALL GROUP)
