Από τη Μάρα Θεοδωροπούλου
Μπορεί να πρωταγωνίστησε στην όγδοη εμπορικότερη ταινία της περασμένης χρονιάς παγκοσμίως («Thor: Love and Thunder»), αλλά η φετινή παρουσία της Νάταλι Πόρτμαν στο Φεστιβάλ Καννών μοιάζει με αληθινό comeback μετά από ένα διάλειμμα που κράτησε χρόνια. Η Πόρτμαν βρίσκεται εδώ για να συνοδεύσει τη νέα της ταινία «May December», στην οποία συμπρωταγωνιστεί με την Τζούλιαν Μουρ, που όμως απουσιάζει από την Κρουαζέτ, αφήνοντας τη βραβευμένη με Οσκαρ συνάδελφό της να σηκώσει το promotional βάρος στους ντυμένους με Dior ώμους της.
Η σημερινή μας συνέντευξη γίνεται στο roof garden του πεντάστερου ξενοδοχείου «JW Marriott», που κοντεύει να βουλιάξει από τους συγκεντρωμένους σταρ που εκτελούν αντίστοιχα καθήκοντα για τις ταινίες τους: πίσω από το διπλανό παραβάν μιλούν σε δημοσιογράφους ο Τζουντ Λο και η Αλίσια Βικάντερ (βασιλικό ζεύγος στο δράμα εποχής «Firebrand»), με το σύζυγό της, Μάικλ Φασμπέντερ, να την περιμένει υπομονετικά, ενώ όλοι μοιραζόμαστε το ίδιο brunch.
Οι ηθοποιοί έχουν πάντα αυτή τη διπλή υπόσταση, από τη μία του ρόλου που παίζουν και από την άλλη του ατόμου που πρέπει να είναι όταν δεν γράφουν οι κάμερες
Οταν φτάνει η Πόρτμαν μαζί με τον ανερχόμενο συμπρωταγωνιστή της, Τσαρλς Μέλτον («Riverdale»), όλα τα βλέμματα στρέφονται πάνω της, κάτι το οποίο η διάσημη σταρ καλείται να διαχειριστεί από τα 11 χρόνια της, όταν έκανε το ντεμπούτο της στο «Λεόν». «Οι ηθοποιοί έχουν πάντα αυτή τη διπλή υπόσταση, από τη μία του ρόλου που παίζουν και από την άλλη του ατόμου που πρέπει να είναι όταν δεν γράφουν οι κάμερες», σχολιάζει πλήρως συνειδητοποιημένη.
Η ιδέα της ερμηνείας είναι κεντρική στο «May December», στο οποίο η Πόρτμαν παίζει μια ηθοποιό η οποία στο πλαίσιο της έρευνας για τον επόμενο ρόλο της πηγαίνει να μείνει στο σπίτι της γυναίκας που θα υποδυθεί (Μουρ). Η γυναίκα ζει με τα παιδιά και τον άνδρα της (Μέλτον), με τον οποίο ξεκίνησε ερωτική σχέση όταν εκείνος ήταν 13 ετών, γεγονός που την έκανε στόχο των σκανδαλοθηρικών εφημερίδων – και τώρα η ιστορία τους θα γίνει ταινία (το «May December» είναι εν μέρει εμπνευσμένο από το αληθινό σκάνδαλο της Μέρι Κέι Λετούρνο, που συγκλόνισε την Αμερική στις αρχές της δεκαετίας του ’90).
«Η βασική πρόκληση ήταν να μην κάνουμε μια ελαφριά παρωδία της ιστορίας. Ο Τοντ (σ.σ.: Χέινς, σκηνοθέτης της ταινίας) βοήθησε πολύ σε αυτό, φρόντισε να είμαι συγκεντρωμένη στην ουσία του χαρακτήρα, δηλαδή στο ότι ήθελε να φαίνεται έμπιστη, προσγειωμένη και γλυκιά».
Είναι η πρώτη φορά που η Πόρτμαν συνεργάζεται με το σκηνοθέτη των ταινιών «Κάρολ» και «Ο παράδεισος είναι μακριά», ο οποίος φημίζεται για τον τρόπο που αναδεικνύει τις γυναικείες ερμηνείες.
«Μπορεί να βγάζει στην επιφάνεια την ανθρώπινη υπόσταση των γυναικών, γεγονός που δυστυχώς είναι σπάνιο. Σου επιτρέπει να έχεις ελαττώματα και πολλά, διαφορετικά πρόσωπα. Είναι ένας από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες και πάντα ήθελα να συνεργαστώ μαζί του. Ξέρει να ξεχωρίζει τη σκοτεινή πλευρά των αμερικανικών προαστίων και του εσωτερικού κόσμου των καταπιεσμένων γυναικών».
Οι ιστορίες και οι επιτυχίες των γυναικών όχι μόνο στο Χόλιγουντ, αλλά και σε άλλους, μη καλλιτεχνικούς χώρους αποτελούν πλέον προτεραιότητα για την Πόρτμαν, η οποία πρόσφατα συνίδρυσε τη γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου Angel City, που βρίσκεται για δεύτερη χρονιά στην αμερικανική National Women’s Soccer League, παίζει αγώνες σε κατάμεστα γήπεδα και είναι αντικείμενο μιας σειράς ντοκιμαντέρ στο ΗΒΟ Max. Η Πόρτμαν, που εμπνεύστηκε εν μέρει από τον ενθουσιασμό του 11χρονου γιου της για το Μουντιάλ Γυναικών, βρίσκει πολύ ενδιαφέρουσα τη νέα της ιδιότητα.
«Είναι ωραίο να κάνεις διαφορετικά πράγματα και έμαθα πολλά βλέποντας νέους κόσμους. Κάνω αυτή τη δουλειά 30 χρόνια, που είναι τρελό από μόνο του, και θέλω προκλήσεις, καινούριες γνώσεις και την εξερεύνηση νέων πτυχών του εαυτού μου. Η συνίδρυση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας μού έδωσε την ευκαιρία να δοκιμαστώ σε κάτι πρωτόγνωρο».
Είναι σίγουρα μια ασυνήθιστη κίνηση για μια σταρ του βεληνεκούς της, την ίδια στιγμή που οι περισσότερες επώνυμες συνάδελφοί της επιλέγουν κυρίως το χώρο της ομορφιάς για τις επιχειρηματικές τους κινήσεις. Η Πόρτμαν δεν έχει τίποτα να φοβηθεί: ανακαλύφθηκε ως παιδί σε μια πιτσαρία και έχτισε μια κινηματογραφική καριέρα που περιλαμβάνει ένα Οσκαρ και δύο από τα πιο πετυχημένα franchises στην ιστορία του σινεμά: το «Star Wars» και το «Thor».
Κάνω αυτή τη δουλειά 30 χρόνια, που είναι τρελό από μόνο του, και θέλω προκλήσεις, καινούριες γνώσεις και την εξερεύνηση νέων πτυχών του εαυτού μου
Στο πρώτο είχε τη χαρά να υποδυθεί την Πάντμε Αμιντάλα, βασίλισσα του Ναμπού και μητέρα των πιο διάσημων διαστημικών διδύμων του σινεμά, του ιππότη Τζεντάι Λουκ Σκαϊγουόκερ και της πριγκίπισσας Λέια Οργκάνα. Για να μη μιλήσουμε καν για το σύντροφό της, που δεν ήταν άλλος από τον διαβόητο Νταρθ Βέιντερ. Στο σύμπαν της Marvel πάλι, η Πόρτμαν είχε το σπάνιο για τις συντρόφους των υπερηρώων προνόμιο να γίνει η ίδια υπερηρωίδα, αφού στο «Thor: Love and Thunder» η ηρωίδα που υποδύεται, η αστροφυσικός Τζέιν Φόστερ, είναι αυτή που ελέγχει τη δύναμη του σφυριού Μγιόλνιρ.
Ανάμεσα στις δύο κινηματογραφικές σάγκα, η Πόρτμαν έκανε παύση από το Χόλιγουντ για να σπουδάσει Ψυχολογία στο Χάρβαρντ, συνέχισε να συνεργάζεται αδιάκοπα με μεγάλους οίκους μόδας και ομορφιάς, με αποτέλεσμα να είναι στη συνείδηση πολλών η Miss Dior, ενώ πρόσφατα έγραψε το πρώτο της παιδικό βιβλίο με τίτλο Fables, στο οποίο ξαναφηγείται τρία αγαπημένα παραμύθια: τον Λαγό και τη Χελώνα, το Ποντικός Πόλης, Ποντικός του Χωριού (από τους μύθους του Αισώπου) και τα Τρία γουρουνάκια.
Με πρωτοβουλίες όπως η ίδρυση της ομάδας, απέδειξε ότι η στήριξή της στις γυναίκες δεν περιορίζεται σε δηλώσεις. Τρανταχτό statement που έκανε πολλά κεφάλια να γυρίσουν προς το μέρος της ήταν η περίφημη τουαλέτα που φόρεσε στην απονομή των Χρυσών Σφαιρών το 2020. Το μακρύ μαύρο επίσημο φόρεμα (με κάπα, παρακαλώ) είχε κεντημένα πάνω του με χρυσό νήμα τα ονόματα των γυναικών που δεν προτάθηκαν ποτέ για Οσκαρ σκηνοθεσίας.
Εχω εμμονή με την έννοια της ερμηνείας, έστω και υποσυνείδητα
Ενα άλλο ζήτημα που έχει μεγάλη βαρύτητα στην καρδιά της Νάταλι είναι η ανησυχία της για το περιβάλλον, η οποία μάλιστα δεν σταματά στον βιγκανισμό της. (Για όσους δεν το θυμούνται, η Νάταλι είναι βίγκαν από την τρυφερή ηλικία των 9 ετών.) Πρόσφατα η ίδια αποκάλυψε ότι με την οικογένειά της ταξιδεύει πλέον μόνο με τρένο. Οταν, δε, αναγκάζονται να πετάξουν, φροντίζουν να μένουν στον προορισμό τους για αρκετά μεγάλο διάστημα, έτσι ώστε να δικαιολογείται το ταξίδι με αεροπλάνο.
Το «May December», με την ειρωνική, camp ματιά του στα προσωπεία των ανθρώπων και τη σύγκρουση της αληθινής και της κατασκευασμένης εικόνας τους, συνιστά μια επιστροφή για την Πόρτμαν στο θεματικό σύμπαν του «Μαύρου Κύκνου», που της χάρισε το Οσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου το 2011.
«Εχω εμμονή με την έννοια της ερμηνείας, έστω και υποσυνείδητα. Μιλήσαμε πολύ γι’ αυτό με τον Τοντ. Υπάρχουν τόσο πολλά διαφορετικά επίπεδα ερμηνείας για κάθε άτομο, αλλά φυσικά για μια ηθοποιό είναι ακόμα πιο περίπλοκο, γιατί κυριολεκτικά ερμηνεύει. Και πάντα ρωτούσαμε: Πότε δεν παίζει; Πότε είναι πραγματικά αληθινή με τον εαυτό της;».
Για την Πόρτμαν, που μέχρι στιγμής έχει πάρει μερικές από τις καλύτερες κριτικές της καριέρας της για τη συγκεκριμένη ερμηνεία της, το «May December» θέτει το ερώτημα αν η Τέχνη μπορεί να είναι ανήθικη, με αφορμή την εξέλιξη της ηρωίδας της από ευγενική σε περίεργη και στη συνέχεια σε αινιγματική και τελικά αναίσχυντη. «Προσπαθούμε πάντα να δείξουμε την παράξενη ανθρώπινη συμπεριφορά χωρίς να κριτικάρουμε. Δείχνουμε εγκλήματα και εγκληματίες, αλλά μπορείς να το κάνεις χωρίς να τα εξιδανικεύεις ή να τα κρίνεις; Αυτά τα ερωτήματα θέτει η ταινία.
Η Τέχνη προσπαθεί να λειτουργεί πέρα από την ηθική, αλλά υπάρχει ευθύνη στον τρόπο απεικόνισης. Για παράδειγμα, προσωπικά πάντα απέφευγα τις σκηνές με χρήση ναρκωτικών γιατί πιστεύω ότι είναι σχεδόν αδύνατο να δείξεις κάτι τέτοιο χωρίς να το ωραιοποιείς. Αλλά και πάλι, ως καλλιτέχνες δεν μπορούμε να λαμβάνουμε θέση. Είμαστε περίεργοι για τους λόγους που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με έναν τρόπο και θέλουμε να το εξερευνήσουμε».
Καθώς το «May December» ετοιμάζεται να βρει το δρόμο για τις αίθουσες (στην Ελλάδα την ερχόμενη σεζόν) και το Netflix, η Πόρτμαν, που ζει στο Λος Αντζελες με το χορογράφο σύζυγό της, Μπενζαμάν Μιλπιέ, και τα δύο παιδιά τους, θα εμφανιστεί για πρώτη φορά και στη μικρή οθόνη, στην τηλεοπτική μεταφορά του αστυνομικού μυθιστορήματος «The Lady in the Lake», σε σκηνοθεσία της Αλμα Χαρέλ.
Εχοντας αναλάβει και η ίδια σκηνοθετικά καθήκοντα το 2015 για το «A Tale of Love and Darkness», δηλώνει πλέον ότι ξέρει καλύτερα τι να δώσει σε ένα σκηνοθέτη. «Ως ηθοποιός, είμαι εκεί για να διευκολύνω το όραμα του σκηνοθέτη. Παλιά θεωρούσα ότι θα βελτίωνα την ερμηνεία μου από λήψη σε λήψη και τώρα φροντίζω να κάνω κάτι εντελώς διαφορετικό κάθε φορά έτσι ώστε να έχει εναλλακτικές στο μοντάζ και όχι απλώς μία και μοναδική προσέγγιση που γίνεται λίγο καλύτερη, αλλά παραμένει ίδια. Πάντα φοράμε μάσκες για τους άλλους, αλλά όταν είσαι ηθοποιός, όλοι ξέρουν ότι υποδύεσαι, οπότε καταλήγεις να είσαι πιο αυθεντική».
