Συναντιόμαστε με την Αλεξάνδρα Βρανοπούλου ένα πρωί καθημερινής σε ένα δροσερό σημείο της Αθήνας. Όσο συζητάμε μάς περικυκλώνουν τουριστικά λεωφορεία και ταξιδευτές από μακρινές χώρες. Η πόλη κάνει την καθιερωμένη φασαρία της, όμως το περιεχόμενο της κουβέντας μας σαν να ανοίγει μια πόρτα στο χωροχρόνο, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να εστιάσουμε μόνο σε όσα έχουν σημασία. Όσα ξέρουμε και, κυρίως, όσα θέλουμε να μάθουμε.
Η Αλεξάνδρα είναι ένας άνθρωπος πολυταξιδεμένος, μέσα της και έξω της. Πριν καιρό επέστρεψε από ένα ταξίδι ζωής στο Νεπάλ, την Ταϊλάνδη και την Καμπότζη, όπου ήρθε σε επαφή με τις ανατολικές φιλοσοφίες, σε μία συνειδητή προσπάθεια να αναζητήσει ποιος είναι ο πραγματικός εαυτός της. Βίωσε πανάρχαιες τελετουργίες, βυθίστηκε στον διαλογισμό, παρατήρησε γύρω της τη φύση, τους ανθρώπους, μικρές λεπτομέρειες και μεγάλα γεγονότα που τραβούσαν την προσοχή της για τον οποιονδήποτε λόγο, κι αφού συνέχισε τη διαδρομή που είχε ξεκινήσει προς την εσωτερική της φωνή, επέστρεψε στην Ελλάδα γεμάτη με εμπειρίες που θέλησε να μεταδώσει στον κόσμο που «έχει ανοιχτό το μυαλό και την καρδιά του».
Στην πορεία, συνέλαβε την ιδέα της δημιουργίας ενός retreat, με όνομα The Journeys of Remembering, ενός προορισμού όπου οι επισκέπτες θα έκαναν μία σειρά από δραστηριότητες, μέσα από τις οποίες θα βίωναν τα δικά τους ταξίδια, με τον δικό τους, ξεχωριστό τρόπο. Η Αλεξάνδρα θα τους παρείχε τα εργαλεία, τα ερεθίσματα, τα εναύσματα για να έρθουν σε ουσιαστική επαφή με τη μνήμη τους. Κι από εκεί και πέρα, η ευκαιρία να πραγματοποιήσουν τη δική τους εσωτερική διαδρομή, θα βρισκόταν στα χέρια τους. Το πρώτο retreat διοργανώθηκε στην Εύβοια το 2023.
Πότε και πώς ξεκίνησε το δικό σου ταξίδι στην αυτογνωσία;
«Το ταξίδι αναζήτησης της πραγματικής μου φύσης ξεκίνησε πριν πέντε χρόνια. Ήταν ταξίδι ενθύμησης περισσότερο.
Δεν θεωρώ ότι μαθαίνουμε κάτι καινούργιο αλλά θυμόμαστε ποιοι πραγματικά είμαστε. Για μένα αυτό δεν έχει σχέση με εξωτερικούς παράγοντες ή τεχνικές, αυτά είναι απλά εργαλεία που σε βοηθάνε στο να αφαιρέσεις όλες εκείνες τις ταμπέλες, τις πεποιθήσεις, όλα εκείνα που είναι ‘ρούχα δανεικά’ που έχεις φορέσει για να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους, για να συνδεθείς μαζί τους, αλλά μπορεί στην πραγματικότητα να μην είναι δικά σου. Για μένα είναι σαν να βγάζεις επίπεδα, σαν το κρεμμύδι, μέχρι να φτάσεις στην πραγματική σου ουσία.
Σήμερα μιλάνε όλοι για manifestation. Για μένα για να μπορέσεις να καλέσεις στη ζωή σου αυτό που θέλει η ψυχή σου, για να βρει γόνιμο έδαφος, πρέπει να κάνεις demanifestation.
Μετά από λίγο συνειδητοποιείς ότι σε βαραίνουν οι περιοριστικές πεποιθήσεις. Μπορεί εσύ να είσαι φίλη μου, αλλά να υιοθετήσω μια δική σου ανασφάλεια, έναν κώδικα επικοινωνίας, που δεν είναι δικός μου, απλά για να μη με απορρίψεις, για να νιώσεις ότι υπάρχει κοινό έδαφος συζήτησης. Όμως, όσο πιο πολλή συνείδηση έχεις, τόσο πιο πολύ ασφυκτιάς από αυτά που δεν είναι δικά σου.
Με εμένα έγιναν ανάποδα τα πράγματα, σε σχέση με τους περισσότερους ανθρώπους. Οι περισσότεροι έχουμε μία λίστα με πράγματα που θεωρούμε πνευματικότητα. Σε εμένα πρώτα συνέβαιναν πράγματα και μετά ανακάλυπτα τι ήταν. Π.χ. έχω μία πολύ καλή σχέση με τους κρυστάλλους. Δεν γνώριζα τίποτα γι’ αυτούς, κι όμως η σχέση μου υπήρχε από όταν ήμουν 15 ετών. Τους τοποθετούσα σε διάφορα σημεία του σώματος χωρίς να ξέρω τι είναι αυτά: Τελικά ήταν τα τσάκρα και έκανα κρυσταλλοθεραπεία στον εαυτό μου χωρίς να με έχει μάθει κανένας τίποτα.»
Είναι δύσκολο για έναν άνθρωπο που δεν έχει ασχοληθεί ξανά με τέτοια θέματα να ξεκινήσει ένα τέτοιο ταξίδι;
«Νιώθω ότι έχουμε όλοι τις ίδιες δυνατότητες. To θέμα είναι πόσο ανοιχτοί είμαστε στο να το ανακαλύψουμε και να συνδεθούμε με αυτές.
Στη ζωή υπάρχει παροδικότητα, τα πάντα αλλάζουν διαρκώς, είτε είναι συναισθήματα, είτε σκέψεις.
Νιώθω μεγάλη ευλογία – γιατί στην τύχη δεν πιστεύω – που έχω συναντήσει στη ζωή μου μία μέντορα που ήρθε σε μία δύσκολη στιγμή, καθώς με βοήθησε να μην αναπτύξω τον λεγόμενο «πνευματικό ενθουσιασμό», να μη νομίζω ότι βλέπω υπερβολικά πράγματα – γιατί αυτό είναι ένα πρόβλημα που δημιουργεί το μυαλό σου και δεν έρχεται μέσα από την καρδιά σου. Έτσι, παγιδεύεσαι στον εγωισμό και λες ‘εγώ πόσο φανταστική είμαι’.
Απώτερος σκοπός είναι μεν να βρισκόμαστε στην ισορροπία μας, αλλά στα ενδιάμεσα κομμάτια ανακαλύπτουμε ποιοι είμαστε, στα ενδιάμεσα κομμάτια γίνεται η δουλειά.»
Πόσο δύσκολο είναι να φτάσει κάποιος στο awakening, το πνευματικό ξύπνημα;
«Όσο επιτρέπεις στον εαυτό σου να είσαι παρών και με συνείδηση στη ζωή σου, αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα διαφορετικά. Όσο περισσότερο έχεις συνείδηση για το αν αυτά που σκέφτεσαι, νιώθεις, αισθάνεσαι και πράττεις είναι ευθυγραμμισμένα, τόσο περισσότερο αλλάζει η ζωή σου. Δεν ζεις μηχανικά και ρομποτικά, δεν ζεις για κάποιον άλλο.
Είναι σημαντικό να αναλογιζόμαστε σε ποιον ανήκει αυτή η εσωτερική φωνή. Είναι δική μου, της μητέρας μου, του πατέρα μου, του αφεντικού που είχα κάποτε και με έκανε να αισθάνομαι ότι δεν είμαι αρκετή;
Τα σώματα, το φυσικό με το συναισθηματικό, το πνευματικό και το φωτεινό είναι όλα ένα.»
Μιας και αναφέρθηκες στα σώματα που διαθέτει κάθε άνθρωπος, σύμφωνα με αυτές τις φιλοσοφίες: Πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να χάσει το focus του σε αυτά;
«Υπάρχει μια μεγάλη αποσύνδεση. Για μένα ένα retreat είναι το έναυσμα για ένα προσωπικό ταξίδι. Μετά πρέπει καθένας να επιλέξει τι θα κάνει. Αλλιώς μπορεί να είναι σαν πυροτέχνημα.
Το θέμα είναι πώς επιλέγεις να πάρεις αυτές τις πρακτικές ή να σου μπει ο σπόρος και να ξεκινήσεις ένα δικό σου προσωπικό ταξίδι, για να συνδεθείς με τον εαυτό σου. Για τον καθένα μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό. Δεν θα σου πω ξέρω τι είναι για σένα ή τι πρέπει να κάνεις για να έχεις ένα ξύπνημα. Καθένας διαθέτει τη σοφία του δικού του ταξιδιού προς τη θεραπεία.
Σημασία έχει να ξεκινήσει από τον διαλογισμό. Κάποιος που δεν μπορεί να διαλογιστεί μπορεί να αρχίσει να παρατηρεί. Μπορείς να κάνεις το πιο απλό, να κάθεσαι να παρατηρείς τις σκέψεις σου, χωρίς να τις κρίνεις. Οι περισσότερες σκέψεις γίνονται τελείως μηχανικά. Το να έχεις συνείδηση του τι σκέφτεσαι είναι η αρχή ενός τεράστιου ταξιδιού αυτογνωσίας.»
Πόσο καιρό παίρνει αυτή η διαδικασία; Πρέπει να έχουμε υπομονή μέχρι να φτάσουμε εκεί όπου στοχεύουμε; Τι σχέση έχει ο έλεγχος που θέλουμε να ασκούμε στις καταστάσεις;
«Έχουμε μάθει να τα θέλουμε όλα τώρα. Μάς έχουν φτιάξει μια πολύ ωραία κοινωνία όπου εχουμε μάθει να τα θέλουμε όλα γρήγορα και αναρωτιόμαστε γιατί νιώθουμε έτσι και γιατί δεν είμαστε χαρούμενοι. Έχουμε μεγαλώσει χωρίς να θέλουμε να έρθουμε σε επαφή με το συναίσθημα, με τον φόβο, με οτιδήποτε μας δυσκολεύει. Θέλουμε να είμαστε μόνιμα καλά. Έτσι όμως υποφέρουμε.
Πάντα θέλουμε κάτι περισσότερο, κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε αλλά στην πραγματικότητα δεν είμαστε ούτε σε μία ουδέτερη κατάσταση. Το σώμα η αναπνοή και η σκέψη δεν είναι ευθυγραμμισμένες, δεν βρίσκονται στο ίδιο σημείο. Δεν είμαστε υγιείς, δεν μπορούμε να κοιμηθούμε και να τραφούμε σωστά, ούτε να αναπνεύσουμε και όμως θέλουμε κάτι παραπάνω».
Όταν ξέρουμε ή πιστεύουμε ότι ξέρουμε και έχουμε πείσει το εαυτό μας ότι θα γίνει κάτι με συγκεκριμένο τρόπο και σε συγκεκριμένο χρόνο, περιοριζόμαστε. Τις περισσότερες φορές, όταν επιτρέψουμε να είμαστε ανοιχτοί στο άγνωστο και όλες τις δυνατότητες που υπάρχουν, μπορεί να συμβεί κάτι στο οποίο δεν είχε πάει ποτέ το μυαλό μας.
Ο έλεγχος έχει πάρα πολλά επίπεδα. Μπορεί να σχετίζεται με την ανασφάλεια, τις ευαισθησίες. Και είναι η απόλυτη ψευδαίσθηση.
Οι πεποιθήσεις μας δημιουργούν την πραγματικότητα. Αν το συνειδητοποιήσουμε, μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Η παρατήρηση, και η προσπάθεια κατανόησης της σκέψης μπορούν να μας δώσουν πολλά κλειδιά, που ξεκλειδώνουν πολλά μονοπάτια.»
Τι δεν θα ξεχάσεις ποτέ από το ταξίδι σου στο Νεπάλ;
«Είναι ταξίδι ζωής για όλους που νιώθουν το κάλεσμα. Κανένας προορισμός δεν είναι η Βίβλος για όλους. Δεν είναι όλα για όλους.
Η σκηνή που θα μου μείνει για πάντα, είναι λίγες ώρες πριν μπω στο διαλογισμό με την τεχνική Vipassana. Είμαι στην πόλη όπου γεννήθηκε ο Βούδας. Νόμιζα ότι θα είναι η πιο ωραία και περιποιημένη πόλη και η εικόνα της ήταν σοκαριστική. Σκουπίδια και φτώχεια παντού, εκτός από ένα φανταστικό πάρκο.
Βγαίνω από το ξενοδοχείο και βλέπω έναν άνθρωπο σε ένα ποδήλατο χωρίς χέρια. Οδηγούσε το ποδήλατο με το υπόλοιπο σώμα του, χαμογελούσε και τραγουδούσε. Νομίζω ότι έγινε τατουάζ στην καρδιά μου.
Οι άνθρωποι έχουν το 1% από αυτά που έχουμε εμείς και τα μάτια τους λάμπουν, οι καρδιές τους είναι γεμάτες και δεν αλλάζουν τον τόπο τους με τίποτα. »
Μπορεί να γίνουν τρομακτικές αυτές οι ανακαλύψεις που θα κάνει ένας άνθρωπος στο πλαίσιο του ταξιδιού;
«Η διαδικασία του healing, ο δρόμος της θεραπείας, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Δεν ξέρω ποιος πέρασε αυτή την ψευδαίσθηση στον κόσμο, αλλά όσο πιο πολλή συνείδηση έχεις, μόλις δεις κάτι δεν μπορείς να το ξεχάσεις και η ζωή σου αλλάζει θέλοντας και μη. Αυτό μπορεί να προκαλέσει μεγάλο σοκ και σε εσένα και στους ανθρώπους γύρω σου.
Πρέπει να έχεις και ανοιχτή καρδιά. Όχι για να πιστέψεις κάτι που έχει σχέση με την πνευματικότητα, αλλά να συνδεθείς με κάποιον άλλο. Ακούμε για να απαντήσουμε και όχι για να ακούσουμε. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν για την πνευματικότητα.
Πώς αποφάσισες να διοργανώσεις το πρώτο retreat στην Εύβοια;
«Ένιωθα ότι το κάλεσμά μου ήταν να βοηθήσω και να στηρίξω όποιον ενδιαφέρεται. Στην αρχή είχα κάποια εμπόδια από τη μέντορά μου. Πέρυσι τον Φεβρουάριο ήμουν στο σπίτι, έβρεχε και κοιτούσα έξω. Συνδέθηκα με την εσωτερική μου καθοδήγηση και κάπως ήρθε η πληροφορία ότι καλούμαι να μοιραστώ αυτό που νιώθω ότι έχω με αυτό τον τρόπο για αρχή, με το retreat.
Ως τότε δεν είχα ξαναπάει και δεν ήξερα τίποτα. Άρχισα να κάνω κάποια τηλέφωνα και οι άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκα το αγκάλιασαν αμέσως. Μετά εξελίχθηκε σε αυτό που είναι σήμερα. Δημιούργησα εγώ όλο το πρόγραμμα.
Η ολιστική προσέγγιση είναι αυτό που με ενδιαφέρει. Αυτό που νιώθω ότι βγάζει νόημα. Δεν θα σου βάλω κάτι επειδή είναι της μόδας ή επειδή υπάρχει στην Ελλάδα και λέω ‘ας το φέρω εγώ’. Δίνω στους ανθρώπους πολύ χώρο και κάνουμε πολλές συζητήσεις για να φτάσουμε εκεί που πρέπει.»
Μια γυναίκα που θα έρθει στην Παύλιανη τον Μάιο, στο επόμενο retreat που διοργανώνεις, τι θα πάρει από την ομάδα σου ως εργαλεία;
«Το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του είναι να μην έχει προσδοκίες και να μην έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του. Καθένας θα αποκομίσει κάτι διαφορετικό. Εγώ μπορεί να κάνω guide μία πρακτική και στο μοίρασμα της εμπειρίας να ακούσεις π.χ. δώδεκα τελείως διαφορετικά ταξίδια.
Σε ένα γενικότερο πλαίσιο, το retreat του Μαΐου στη Φάρμα Βασιλικιά της Παύλιανης έχει σχέση με τα στοιχεία της φύσης μέσα και έξω μας. Κάθε μέρα είναι αφιερωμένη σε πρακτικές αφιερωμένες σε αυτά. Όλα τα στοιχεία εκφράζονται μέσα από όλα μας τα σώματα. Φυσικό, συναισθηματικό, πνευματικό και φωτεινό. Θα μας βοηθήσει να θυμηθούμε ότι είμαστε φύση και έχουμε αποσυνδεθεί από αυτήν.
Θα το προσεγγίσουμε με διάφορες πρακτικές για να πάρουμε τη σοφία που έχει να μοιραστεί μαζί μας καθένα από αυτά. Έτσι θα συνδεθούμε περισσότερο με τον εαυτό μας.
Εγώ μπορώ να σου δώσω τον σπόρο και μετά εσύ θα αποφασίσεις αν θα κάνεις την αλλαγή».
Ολοκληρώνουμε την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτησή μας με μία επισήμανση της Αλεξάνδρας: «Η ζωή είναι μαγεία αν την αφήσεις να γίνει».
Αυτό το ερέθισμα δίνει μέσα από όσα διοργανώνει στο πλαίσιο του The Journeys of Remembering, ομαδικά retreat ή ατομικά sessions. Από τις 19 ως τις 24 Μαΐου, όσες γυναίκες δηλώσουν συμμετοχή, θα έχουν την ευκαιρία να βιώσουν ένα πρόγραμμα γεμάτο με δραστηριότητες που, όπως λέει και η ίδια, «κινούνται ανάμεσα στο να κάνεις και να μην κάνεις, να μοιράζεσαι και να βρίσκεσαι στη σιωπή».
Φυσικά, η Αλεξάνδρα έχει ήδη διοργανώσει και το μεθεπόμενο retreat, που θα πραγματοποιηθεί τον Ιούνιο στην Ηρακλειά, ένα νησί που αποτελεί, σύμφωνα με την ίδια, το «τσάκρα της καρδιάς της Ελλάδας». Στο μεταξύ, θα παρατηρεί, θα πετάει τα «δανεικά ρούχα» και θα καλεί τον κόσμο να κάνει το ίδιο. Κι αυτό σίγουρα είναι κάτι από το οποίο μπορούμε να ωφεληθούμε, αν την ακολουθήσουμε.
Μάθετε περισσότερα για το The Journeys of Remembering εδώ.
