Πρόσφατα η Γεωργία και άλλες δύο γυναίκες, μοιράστηκαν στο marieclaire.gr τις ιστορίες τους που έχουν να κάνουν με το περιγεννητικό πένθος, ενώ μίλησει και η κοινωνική λειτουργός και υποψήφια διδάκτωρ στον τομέα της Ανθρωπολογίας της Υγείας, Μαρία Παπαλαμπροπούλου: «Υπάρχουν προσωπικές ιστορίες γυναικών που καλούνται να διαχειριστούν το πένθος χωρίς υποστήριξη και με φτωχή ή ανύπαρκτη πληροφόρηση για όσα συμβαίνουν ή πρόκειται να ακολουθήσουν».
Η απώλεια ενός μωρού λίγο πριν τον τοκετό είναι ένα τραύμα βαθύ και αθέατο. Η Γεωργία έχασε το αγοράκι της στις 34 εβδομάδες κύησης, λόγω αληθούς κόμπου στον ομφάλιο λώρο. Λίγους μήνες μετά, ήρθε και ο χωρισμός με τον σύντροφό της. Έναν χρόνο μετά, μοιράστηκε με το Marie Claire τη διαδρομή της μέσα από το πένθος, τη μοναξιά, τη θλίψη αλλά και τη δύναμη. Διαβάστε όσα περιέγραψε.
Όταν βιώνεις την απώλεια στον 8ο μήνα, ποιο είναι το πρώτο συναίσθημα που σε κυριεύει;
«Όλα τα συναισθήματά μου ήταν “μαυρισμένα”. Υπήρχε ένα μόνιμο βάρος μέσα μου ότι δεν τα κατάφερα… Ένιωθα πως δεν με καταλαβαίνει κανείς και πως δεν θα γίνω ποτέ μητέρα. Είχα συνέχεια στο μυαλό μου το μωρό όταν μου το φέρανε στο κουνακι να το δω… το αγοράκι μου!»
Πώς αντέδρασε ο κόσμος γύρω σου;
«Όλοι ήταν σοκαρισμένοι, παγωμένοι, κλαμμένοι. Δεν είχαν λόγια παρηγοριάς. Μόνο σιωπή. Η παρουσία της οικογένειάς μου, όμως, ήταν το κουράγιο και η δύναμή μου. Χωρίς αυτούς δεν ξέρω πώς θα είχα σταθεί όρθια.»
Πώς βιώνεται το πένθος ενός παιδιού που δεν πρόλαβε να γεννηθεί;
«Το πένθος δεν φεύγει ποτέ… απλώς μαθαίνεις να ζεις με αυτό. Ο χρόνος δεν γιατρεύει – μόνο απαλύνει. Όσο περνούσε ο καιρός, ήταν πολύ δύσκολο να αποδεχτώ αυτό που συνέβη.»
Υπήρχαν στιγμές που ένιωσες λίγο «φως» μέσα σε όλο αυτό;
«Ναι. Πήρα μια πρώτη “ανάσα” όταν είχαμε τα αποτελέσματα από τις εξετάσεις και φάνηκε ότι δεν έφταιγα εγώ που έχασα το μωρό μου. Δεν έκανα κάτι λάθος. Ήταν θέλημα Θεού. Αυτό με ανακούφισε για πρώτη φορά – έστω και λίγο.»
Και μετά ήρθε ο χωρισμός. Τι συνέβη;
«Μια τέτοια τραγωδία μερικές φορές ενώνει το ζευγάρι, άλλες φορές το απομακρύνει. Δεν ήταν δική μου απόφαση να χωρίσουμε – ήθελα πολύ να ξαναπροσπαθήσουμε να κάνουμε οικογένεια. Εγώ βυθίστηκα στην κατάθλιψη. Ο πρώην άντρας μου δεν εκφραζόταν καθόλου, δεν μιλούσε, δεν ξεσπούσε. Ίσως πιέστηκε πολύ και ήθελε να μείνει μόνος του.»
Υπήρξε κατανόηση μεταξύ σας;
«Τις πρώτες μέρες ναι, γιατί υπέφερε κι εκείνος ως πατέρας. Αλλά απομακρυνθήκαμε σαν ζευγάρι. Δεν υπήρχε πια διάθεση ή θέληση να περνάμε καλά μαζί… Ίσως τελικά ο χωρισμός να μας έκανε καλό για να παλέψουμε αυτό που ζούσαμε, ο καθένας με τον δικό του τρόπο.»
Είχες στήριξη από ειδικούς;
«Η μόνη στήριξη που είχα ήταν η οικογένειά μου και οι φίλοι μου. Σε ψυχολόγο δεν ήθελα να πάω – είχα άρνηση τότε. Πήγα μόνο στον πνευματικό μου, που μου έδωσε ευχή αποβολής και του μίλησα… ήταν ο μόνος που γαλήνεψε την ψυχή μου, με βοήθησε να αποβάλω ενοχές και τύψεις.»
Σήμερα, ένα χρόνο μετά, πού βρίσκεσαι συναισθηματικά;
«Κλείνω έναν χρόνο από την απώλεια σε ένα μήνα και η στεναχώρια δεν έχει φύγει ποτέ. Κάθε μήνα σκέφτομαι πώς θα ήταν το μωρό μου τώρα. Είχα τόσα όνειρα… Ζω με αναπάντεχα συναισθήματα. Αυτό που με κρατάει όρθια είναι ότι όλα – η απώλεια και ο χωρισμός – με δυνάμωσαν. Ένιωσα ότι αντέχω, ότι νίκησα τον φόβο για την ψυχική μου υγεία. Δεν το έβαλα κάτω. Συνεχίζω τη ζωή μου. Και θα συνεχίσω.»
Τι θα ήθελες να πεις στο μωρό σου, αν μπορούσες;
«Μια συγγνώμη. Που το σώμα μου δεν τα κατάφερε. Και ότι δεν θα το ξεχάσω ποτέ μου. Μέχρι να φύγω κι εγώ απ’ αυτή τη ζωή.»
Ποιο μήνυμα θα ήθελες να στείλεις σε άλλες γυναίκες που περνούν το ίδιο;
«Να δώσουν χρόνο στον εαυτό τους. Να μιλούν, να κλαίνε, να θρηνούν, να πενθούν. Κάθε μανούλα έχει δικαίωμα να μιλάει για το αγγελούδι της. Να μη κρατάει τίποτα μέσα της. Να έχουν πίστη, δύναμη και κουράγιο. Θα τα καταφέρουν. Και να θυμούνται: “Rainbow baby” λέγονται τα μωράκια που έρχονται μετά από μια απώλεια. Γιατί μετά την καταιγίδα… έρχεται το ουράνιο τόξο.»
