Πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου, έδινε συχνά το «παρών» στη σκηνή της Επιδαύρου τα καλοκαίρια των 00s, χωρίς αυτό να τον εμποδίζει να είναι ένα από τα πιο αγαπημένα παιδιά της ελληνικής τηλεόρασης. Τα τελευταία χρόνια παίζει και σκηνοθετεί με τεράστια επιτυχία στο Θέατρο Αθηνών. Πέρσι σκηνοθέτησε δύο μεγάλες επιτυχίες, τον «Φεγγίτη» στο Θέατρο Αποθήκη και τον «Φάρο», στον οποίο και συμπρωταγωνιστεί στο Θέατρο Αθηνών. Κι ενώ αυτές οι δύο παραστάσεις συνεχίζονται και φέτος κρατώντας ψηλά το ενδιαφέρον του κοινού, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης σκηνοθετεί στο Θέατρο «Δημήτρης Χορν» τον «Βυσσινόκηπο», ένα έργο «με ήρωες που έζησαν πριν από μας, στη σκιά ενός κόσμου που χανόταν».
Όταν τον ρωτάω τι θα ήθελε να κρατήσει ο ίδιος από έναν κόσμο που χάνεται, δεν χρειάζεται να το σκεφτεί. «Συλλέγω αναμνήσεις και σχέσεις με ανθρώπους», μου λέει αμέσως. Το πιο συναρπαστικό πράγμα στο μυαλό του αυτή την εποχή είναι το επόμενο έργο που θα σκηνοθετήσει, ο «Οιδίποδας Τύραννος» με τον Δημήτρη Λιγνάδη και την Αμαλία Μουτούση στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου το καλοκαίρι του 2019.
«Μπορεί να φαίνεται λίγο βαρετό, αλλά το να σκηνοθετείς σε βάζει σε μια περιπέτεια εσωτερική και μετά πραγματική, γι’ αυτό και το διαλέγω. Σκηνοθετώντας δεν βαριέσαι ποτέ. Στην αρχή έχει ένα στάδιο πνευματικότητας, φτιάχνεις ένα σύμπαν. Υστερα υπάρχει ένα δεύτερο στάδιο δομής και κατασκευής που χρειάζεται αρχιτεκτονικές ή μουσικές, συνθετικές ικανότητες. Ποιος δεν ηδονίστηκε φτιάχνοντας κάτι; (Ασε που πρέπει να παίρνεις χιλιάδες αποφάσεις.) Το τρίτο στάδιο είναι η επαφή με ανθρώπους: χειραγώγηση, έμπνευση, καθοδήγηση ανθρώπων προς μία κατεύθυνση». Αρνείται ότι έχει υπερδυνάμεις στο σανίδι, αλλά αμέσως μετά το διασκευάζει. «Ξέρω πως ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Κι επίσης ξέρω το “Να ’σαι καλός με τους πεζούς όταν καβαλικέψεις γιατί θα σε πετύχουνε όταν θα ξεπεζέψεις”». Τι του έδωσε τη μεγαλύτερη χαρά το 2018; «Η προσωπική μου ζωή».
