Η Rumer Willis σε ένα βίντεο που ανέβασε πρόσφατα στο Instagram εμφανιζόταν να σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάτια μας. Όπως εξήγησε: «Μόλις ξέσπασα σε κλάματα στο δάσος. Κάποιες μέρες είναι δύσκολο να είσαι μονογονέας. Είναι μοναχικό να κάνεις τα πάντα εσύ». Η 37χρονη ηθοποιός χώρισε πέρυσι τον καλοκαίρι από τον Derek Thomas, τον πατέρα της 2χρονης κόρης της, Louetta.
Στο προφίλ της απάντησε επίσης σε μια ερώτηση που της έγινε, γιατί συνεχίζει να τη θηλάζει: «Ο θηλασμός είναι μια απίστευτη εμπειρία, υποστηρίζω κάθε γυναίκα που επιμένει. Σίγουρα η αρχή μπορεί να είναι δύσκολη, ξέρω ότι δεν είμαι ο κανόνας που το κάνω».
Πέρα από το απολαμβάνει η ίδια να μοιράζεται με την κόρη της αυτή την εμπειρία, θεωρεί ότι προστατεύει με αυτό τον τρόπο και την υγεία του νηπίου της: «Μια μέρα κυκλοφορούσε στο σχολείο της ένα πολύ άσχημο κρυολόγημα, πολλά άλλα παιδιά αρρώστησαν βαριά. Αλλά νομίζω ότι η κόρη μου δεν το πέρασε άσχημα επειδή θηλάζει». Παραδέχτηκε, βέβαια, πως «πλέον είναι για εκείνη κυρίως παρηγοριά παρά τροφή».
«Μια μέρα κυκλοφορούσε στο σχολείο της ένα πολύ άσχημο κρυολόγημα, πολλά άλλα παιδιά αρρώστησαν βαριά. Αλλά νομίζω ότι η κόρη μου δεν το πέρασε άσχημα επειδή θηλάζει»
Όπως κατέληξε για τον θηλασμό: «Ένα μέρος μου θέλει να τον συνεχίσω μέχρι να γίνει τριών, και από μια άλλη πλευρά αισθάνομαι ότι μπορώ να αρχίσω να ανακτώ το σώμα μου. Υπάρχουν συγκεκριμένα πράγματα που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω γιατί θηλάζω ακόμα. Είναι λοιπόν μια λεπτή ισορροπία που νιώθω μέρα με τη μέρα».
Η Rumer Willis απάντησε επίσης σε μια ερώτηση για την υγεία του πατέρα της, Bruce, μετά τη διάγνωσή του με άνοια: «Ο κόσμος πάντα με ρωτάει αλλά θεωρώ ότι είναι δύσκολο να απαντήσω γιατί η αλήθεια είναι ότι κανένας με μετωποκροταφική άνοια δεν είναι στα καλύτερά του. Αλλά για κάποιον που πάσχει από μετωποκροταφική άνοια, είναι καλά.
«Είναι δύσκολο να απαντήσω γιατί η αλήθεια είναι ότι κανένας με μετωποκροταφική άνοια δεν είναι στα καλύτερά του. Αλλά για κάποιον που πάσχει από μετωποκροταφική άνοια, είναι καλά»
»Ο μόνος τρόπος που αισθάνομαι ότι μπορώ να απαντήσω, κάπως, είναι ότι είναι καλά. Είναι μια από εκείνες τις παραμέτρους που δεν μπορώ πλέον να επεξεργαστώ στο μυαλό μου, πρόκειται λοιπόν για μια ενδιαφέρουσα ερώτηση.
»Είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη και ευγνώμων που μπορώ ακόμα και να πάω να τον αγκαλιάσω. Είμαι ευγνώμων που όταν πηγαίνω να τον αγκαλιάσω, είτε με αναγνωρίζει είτε όχι, νιώθει την αγάπη που του δίνω και νιώθω να παίρνω αγάπη κι από εκείνον. Που συνεχίζω ακόμα να βλέπω μια σπίθα του, που αισθάνεται την αγάπη που του δίνω, αυτό είναι πραγματικά ωραίο».
